Επί της ουσίας έδειξαν την πόρτα εξόδου από την πολιτική στον Σαρκοζί που αποκλείστηκε στις προκριματικές του κόμματός του και στον Ολάντ που δεν τόλμησε καν να θέσει υποψηφιότητα.
Το μήνυμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ηχηρό και πιο σαφές: υπάρχει ρήξη της κοινωνίας με την πολιτική ελίτ, υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης.
Εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια Δεξιά και Σοσιαλιστές εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση υποσχόμενοι μέτρα αποκατάστασης της κοινωνικής συνοχής και τόνωσης της ανάπτυξης, υποσχέσεις που ακυρώνονται λίγες εβδομάδες μετά στο όνομα της Ευρώπης, στο όνομα της ισορροπίας μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Η γαλλική ελίτ γύρισε την πλάτη της στην κοινωνία και περιχαρακώθηκε σε μια διαβούλευση κορυφής με το Βερολίνο, αγνοώντας τις αντοχές της χώρας στην παρατεταμένη άκαμπτη λιτότητα και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και τη συρρίκνωση της κοινωνικής προστασίας. Ακόμη και αν ηττηθεί η Λεπέν και αναδειχθεί σε πρόεδρο της Γαλλίας ο Μακρόν στον δεύτερο γύρο, είναι σαφές ότι αν δεν θέλει να γνωρίσει φθορά και αποσάθρωση σαν αυτή που ακύρωσε τους Σαρκοζί και Ολάντ, θα πρέπει να προσπαθήσει να απαλύνει την οργή ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.
