Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος
Το προσφυγικό-μεταναστευτικό, εξελίσσεται δυστυχώς, ως βρόγχος που μας πνίγει σιγά σιγά αλλά σταθερά. Έτσι προκύπτει ανάγκη να ασχοληθούμε ακόμη με αυτό το φλέγον θέμα, με την προσδοκία οι απόψεις μας να ληφθούν υπόψη και να λυθεί το όλο πρόβλημα αυτομάτως, επιτρέψτε μου. Η εισβολή παράνομων μεταναστών, πολλοί των οποίων ενδέχεται να είναι πρόσφυγες, δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες, πολιτικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, εργασιακά και αρκετά άλλα, ώστε οι πολίτες της χώρας να προβληματίζονται με την παρουσία τους. Τούτων δοθέντων, διερωτάται κανείς, αν ορθά ενεργούν αυτοί που κλείνουν τα σύνορά τους. Εμείς προτιμήσαμε την πολιτική ανοικτών συνόρων και ανοίξαμε έτσι τις πύλες της κολάσεως και ναυαγήσαμε στα ρηχά νερά του … ανθρωπισμού. Όχι πως δεν πρέπει να υπάρχει ανθρωπισμός, έννοια ταυτόσημη με τον Έλληνα και καμάρι μας, αλλά ας σκεφτούμε προς στιγμή αν όλοι οι λαοί που για τον έναν ή τον άλλο λόγο υποφέρουν, που ανέρχονται συνολικά σε 240 εκατομμύρια, μπορούν να τύχουν ανθρωπιστικής αντιμετώπιση από την Ευρώπη, κάτι που ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να συμφωνήσει.
Περιοριζόμενοι στη γειτονιά μας, το ερώτημα που γεννάται είναι αν είμαστε σε θέση να περιθάλψουμε τα μερικά εκατομμύρια Σύρων και λοιπών δεινοπαθούντων πολιτών, οι οποίοι είτε ως πρόσφυγες πολέμου, είτε ως μετανάστες, επιθυμούν να εισέλθουν στη χώρα μας, έστω και αν η επιθυμία τους είναι να πάνε όλοι στη Γερμανία. Αλήθεια όταν αποφασίστηκε να ανοίξει η Αμυγδαλέζα και να αδειάσουν κυριολεκτικά στην Ομόνοια τους «κρατούμενους», με την σκέψη να … εξαφανιστούν, αφού πρώτα λιαστούν, είναι δυνατό να θεωρηθεί ανθρωπισμός; Το γεγονός ότι υποδεχόμαστε με ανοικτές αγκάλες στα νησιά μας τους ταλαίπωρους αυτούς, όχι πλέον λάθρα, εισερχόμενους και να τους αφήνουμε σκόρπιους να κατευθύνονται όπου θέλουν, έτσι χωρίς σκεπτικό και χωρίς πρόγραμμα, είναι αυτό ανθρωπισμός; Τα λασπόνερα της Ειδομένης που … φιλοξενούν (;) οικογένειες με μικρά παιδιά, είναι ανθρωπισμός; Οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι που κλείνουν τα σύνορά τους, τι είναι; Απάνθρωποι; Ή απλά λογικοί, ότι είναι αδύνατο οι κοινωνίες τους να δεχθούν τα στίφη αυτά των ισλαμιστών, έστω προσφύγων, με κίνδυνο να αλλοιώσουν τη κοινωνική τους δομή, για να μην αναφερθούμε στον κίνδυνο της «σαρία» και την επιδίωξη ισλαμοποίησης της Ευρώπης!
Ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε, να δούμε το πρόβλημα κατάματα και να ενεργήσουμε υπεύθυνα με ψυχραιμία και λογική, χωρίς να εκλείψει ο ανθρωπισμός. Για τους παράνομους πλέον μετανάστες, αφού δεν εισέρχονται λάθρα, αλλά υποδεχόμενοι, οιασδήποτε εθνικότητας, είναι τελείως αδύνατο να τους δεχθεί η κοινωνία μας, έστω και αν παρακάμψουμε τον ισλαμικό κίνδυνο, όταν έχουμε ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και η λιτότητα έχει εξουθενώσει όλη την κοινωνία μας. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, είμαστε υποχρεωμένοι να προστατεύσουμε τη χώρα μας και τους πολίτες μας. Από τι στιγμή που οι ευρωπαϊκές χώρες στην πλειοψηφία τους, αρνούνται να δεχθούν και τους πρόσφυγες, τότε το παιγνίδι είναι όλο δικό μας.
Η Τουρκία, στην οποία προσδοκούν οι ευρωπαίοι εταίροι μας να λύσει το πρόβλημα, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Εμείς όμως, που γνωρίζουμε πόσο αναξιόπιστη και καιροσκόπος είναι η Τουρκία, η οποία μεταξύ των όσων παζαρέψει με την Ε.Ε., θα επιδιώξει να ικανοποιήσει και κάποιες από τις απαράδεκτες και παράνομες διεκδικήσεις της από τη χώρα μας, γιατί το δεχτήκαμε; Εμείς που έχουμε νοιώσει στο πετσί μας την παρελκυστική τακτική και πολιτική της Τουρκίας, θα πρέπει να ενημερώσουμε τους ευρωπαίους εταίρους μας, ότι είναι μάταιο να προσμένουν συνέπεια από την Τουρκία. Συνεχώς θα βρίσκει αφορμή να ζητάει όλο και περισσότερα και ΠΟΤΕ δεν θα ολοκληρωθεί η συμφωνία, όπως την νομίζουν. Να τους διαβεβαιώσουμε ότι μπορούμε, με την δική τους σύμπραξη, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα επιτυχώς, χωρίς τη συμβολή ούτε της Τουρκίας ούτε του ΝΑΤΟ και χωρίς να χρειάζεται να κλειστούν σύνορα, για να φανούμε έτσι ότι είμαστε ικανοί να λύνουμε σοβαρά προβλήματα.
Η αποτρεπτική πολιτική, είναι ο μοναδικός και αποτελεσματικός τρόπος επίλυσης του προβλήματος. Η Αμυγδαλέζα π.χ. ήταν η λυδία λίθος, όπου εξοστρακιζόταν ή αποδυναμωνόταν, επί το ακριβέστερο, κάθε προσπάθεια εισόδου λαθρομετανάστη στη χώρα μας, γνωρίζοντας ότι αν εντοπιστούν θα κλειστούν σε κάποια «Αμυγδαλέζα». Έτσι οι μόνοι που επιχειρούσαν την λάθρα εισόδου στη χώρα μας, ήταν οι τολμηροί άνδρες και ποτέ γυναίκες ή μικρά παιδιά, με την προσδοκία να ξεφύγουν των αρχών και να κινηθούν λάθρα εντός της χώρας ή ξανά λάθρα, να διαφύγουν για μια άλλη χώρα. Όσο για τους πρόσφυγες, οι οποίοι συγκινούν τους φιλάνθρωπους, υπάρχει επίσης αποτελεσματική λύση.
Ποιος και πότε κάποιος θεωρείται πρόσφυγας, είναι κατ’ αρχή το ζητούμενο, διότι μέχρις ώρας, όποιος δηλώνει Σύριος, θεωρείται αυτοστιγμεί πρόσφυγας, και αυτό είναι το λάθος που διογκώνει το πρόβλημα. Η συνθήκη της Γενεύης, την οποία έχουν όλοι κατά νου όταν αισθάνονται υποχρεωμένοι να φροντίσουν τους θεωρούμενους πρόσφυγες, έχει ειδικές διαδικασίες προκειμένου κάποιος να θεωρηθεί πρόσφυγας. Για να χαρακτηριστεί λοιπόν κάποιος ως πρόσφυγας, σύμφωνα και με την συνθήκη της Γενεύης, ευθύς ως, με οιονδήποτε τρόπο βρεθεί σε μια άλλη της δικής του χώρα, δηλώνει πρόσφυγας και υποβάλλει αίτηση να χαρακτηριστεί πρόσφυγας. Μέχρι να διακριβωθεί ο προσφυγικός του χαρακτήρας, θεωρείται ως «αιτών άσυλο» και μέχρι να αποφασιστεί αν είναι ή δεν είναι πρόσφυγας, κρατείται σε κάποια «Αμυγδαλέζα», όπως κάθε άλλος παράνομα εισερχόμενος. Επομένως ως πρώτο βήμα για όλους αυτούς που υποδεχόμαστε στα νησιά, πρέπει να οδηγούνται αμέσως σε κάποια Αμυγδαλέζα και όποιος πιστεύει ότι είναι πρόσφυγας, να κάνει αίτηση να εξεταστεί και μέχρι να αποφασιστεί θετικά ή αρνητικά, παραμένει μέσα.
Τους επισήμως χαρακτηρισμένους πρόσφυγες λοιπόν, με δεδομένο ότι έφυγαν από τη χώρα τους λόγω του κινδύνου του πολέμου και όχι να ενταχθούν σε μια άλλη κοινωνία και με την προσδοκία ότι ο πόλεμος στη Συρία θα τερματιστεί γρήγορα, δημιουργούμε άνετες, ακόμη και πολυτελείς «Αμυγδαλέζες», όπου παρέχονται όλες οι ανέσεις και ευκολίες μιας πολύ ανθρώπινης διαβίωσης, ακόμη και καλύτερες από αυτές που είχαν στην πατρίδα τους, για πολλούς από αυτούς, και τούτο μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος, οπότε θα επαναπατριστούν. Με αυτή την λύση δεν μπορεί κανείς να έχει αντιρρήσεις, διότι οι πρόσφυγες καλοπερνάνε, δεν κινδυνεύουν και δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα στην τοπική κοινωνία, ενώ δεν αντιβαίνει στη συνθήκη της Γενεύης. Μόνο όσοι προσποιούνται τον πρόσφυγα για να ζήσει κάπου αλλού, θα δυσαρεστηθεί και ενδεχομένως θα ζητήσει να επαναπατριστεί, επειδή δεν θα επιτρέπεται να αφεθεί ελεύθερος και πιθανόν να σκεφτεί ότι θα επανέλθει προσπαθώντας να ξεφύγει ως λαθρομετανάστης πλέον. Και τις δύο μορφές Αμυγδαλέζας, θα μπορούν και πρέπει να δημιουργήσουν όλες οι χώρες της Ε.Ε., όπου θα φιλοξενήσουν τους εκεί καταφεύγοντες «πρόσφυγες» και παράνομους μετανάστες και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.
Τα έξοδα ασφαλώς θα καλύψει, με ιδιαίτερη χαρά η Ε.Ε., αφού θα είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα έδιναν στην Τουρκία και χωρίς τις βέβαιες μελλοντικές προσαυξήσεις, που θα ζητούσε η Τουρκία. Εξασφαλίζεται η ειρήνη στο εσωτερικό της Ε.Ε., που δοκιμαζόταν έντονα λόγω του προσφυγικού. Είναι βέβαιο ότι γρήγορα θα κλείνει η μία Αμυγδαλέζα κατόπιν της άλλης, επαναπατριζόμενοι πολλοί, αφού θα έχει αλλάξει ο σκοπός που επιχείρησαν την είσοδό τους στη χώρα μας.
Νίκος Αναγνωστάτος e-mail: nanagnostatos@gmail.com
Thiakos.blogspot.com
