Του ΦΑΝΗ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Ένα θέαμα φανταστικό, εξωπραγματικό για εμάς τους «Ευρωπαίους» : Πως είναι δυνατόν να μην παθαίνει κανείς Ινδός τίποτα από τα βρώμικα νερά του Γάγγη; Η Βραχμαπουράνα, το ιερό κείμενο των Ινδιών έχει όμως την εξήγηση:
«Όσοι ακούνε τον ιερό ποταμό, τον επιθυμούν, τον βλέπουν, τον αγγίζουν, τον υμνούν και λούζονται σε αυτόν, εξαγνίζονται αμέσως, γνωρίζοντας την τελειωτική απελευθέρωση. Ακόμα και εκείνοι που ζουν μακριά του, με απλή επίκληση του ονόματός του απαλλάσσονται από τις αμαρτίες που έχουν διαπράξει στην διάρκεια των τριών προηγούμενων υπάρξεων…»
Το Βαρανάσι είναι η ιερή πόλη των Ινδουϊστών, η αρχαιότερη πόλη της Ινδίας, η πόλη με τους 1600 ναούς που κατοικείται συνεχώς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (η παλαιά του ονομασία ήταν Μπεναρές). Ο πλούτος του Βαρανάσι και η θρησκευτική του σημασία συνδέονται με την επιβίωση της πόλης, παρά την παρέλαση διαφόρων κατακτητών που πέρασαν από εκεί (κυρίως μουσουλμάνων) , επιβίωση που οι Ινδουιστές αποδίδουν στα ιερά νερά του Γάγγη, του ιερού ποταμού της Ινδίας που πηγάζει από τα Ιμαλάια και τα νερά του περιέχουν 100 διαφορετικά μέταλλα. Στην εύφορη περιοχή της Δυτικής όχθης του Γάγγη που βρίσκεται η πόλη, καλλιεργούνται ζαχαροκάλαμα και δημητριακά ενώ η πόλη είναι διεθνώς γνωστή για τα μεταξένια υφάσματα και υφαντά, που στολίζονται με λεπτά νήματα από χρυσό και ασήμι, αλλά και για το ξύλινα χειροτεχνήματα, το επεξεργασμένο ελεφαντόδοντο και τα βραχιόλια από φυσικό γυαλί.
Κάθε μέρα, όλο το χρόνο στο Βαρανάσι συρρέουν ανυπολόγιστα πλήθη από όλη την απέραντη Ινδία, κάθε φύλου και κάθε ηλικίας, κάθε κάστας. Το όνειρο κάθε Ινδουιστή είναι να πλυθεί έστω και μια φορά στη ζωή του στο Γάγγη και αποτελεί θεία τύχη να πεθάνει στο Βαρανάσι αφού θα πάει κατευθείαν στον παράδεισο…
25 ολόκληρους αιώνες το Βαρανάσι είναι το θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο της Ινδίας, από εκεί (την περιοχή Σαρνάθ) ξεκίνησε την διδασκαλία του ο Βούδας, εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ινδίας ειδικευμένο στις σανσκριτικές σπουδές, εκεί υπάρχει διάχυτη η κουλτούρα της Ανατολής.
Κάθε μέρα, πάντα το χάραμα, στα παμβρώμικα, πλην ιερά , νερά του Γάγγη, μπροστά στα ογκώδη ιστορικά κτήρια του Βαρανάσι (τα περισσότερα δωρεές πλουσίων Ινδών στο ιερό ποτάμι ), ένα πολύχρωμο πλήθος περιμένει να βρει ένα τετραγωνικό μέτρο ελεύθερο για να μπει το ιερό ποτάμι , να λουστεί, να πιεί νερό, να απαλλαγεί από όλες τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωή του…
Ένα θέμα φανταστικό, εξωπραγματικό για εμάς τους Ευρωπαίους, δυνατό υποβλητικό, ανεπανάληπτο… αλλά συνάμα ανεξήγητο: Πως είναι δυνατό κανένας να μην παθαίνει τίποτα από τα βρώμικα νερά του ποταμού, στον οποίο φαίνονται να επιπλέουν νεκρές αγελάδες και δεκάδες άλλα ζώα, άρρωστοι από ανίατες ασθένειες, ετοιμοθάνατοι που μπορεί να πεθάνουν εκεί και τόνοι λάσπης που κατεβάζει ο ποταμός από τις κατολισθήσεις των Ιμαλάιων… Η εξήγηση που μπορεί να δώσει ένας δυτικός , που έζησε από κοντά όλο αυτό το πράγμα, είναι μόνο αυτή που δίνει η Βραχμαπουράνα το πανάρχαιο ινδικό κείμενο των Ινδών, που είναι εξόχως αποκαλυπτική…
*Επίτιμος εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και τέως Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
