ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ. ΑΘ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
Επί πολλά χρόνια σε αυτήν τη χώρα παίζουμε με τις λέξεις όταν συζητούμε για το κεφάλαιο της ανάπτυξης. Τα τελευταία έξι χρόνια η χώρα είναι αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές, το 2014 πέρασε σε οριακή ανάπτυξη μετά από 5 χρόνια ύφεσης και τώρα, λόγω των παλινωδιών της συγκυβέρνησης, βρίσκεται στον δεύτερο χρόνο ενός νέου υφεσιακού κύκλου. Το… κρυφτούλι με τις λέξεις και τους αριθμούς εδώ και πολλά χρόνια ξεπερνάει πλέον τις αντοχές και του πλέον καλόπιστου συνομιλητή στο εξωτερικό. Η ουσία μετά από έξι… πέτρινα χρόνια στην οικονομία είναι μία: δεν θέλουμε να αλλάξουμε μυαλά.
Το Νοέμβριο του 2012, το Eurogroup συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα τελειώσει τη δημοσιονομική προσαρμογή, θα εφαρμόσει μέτρα διαρθρωτικής πολιτικής ώστε να σταματήσει ο φαύλος κύκλος των ελλειμμάτων και ακολούθως οι δανειστές μας θα ρυθμίσουν το χρέος για πολλές δεκαετίες.
Αυτοί έχουν τον πρώτο λόγο και εμάς καλύτερα να μην μας πέσει λόγος, γιατί οι πρώτοι που θέλουν να υπάρξει ηρεμία στην Ευρωζώνη είναι τα κράτη που μας δάνεισαν. Αυτοί θα βρουν τη βέλτιστη λύση και όσο μακριά είμαστε εμείς τόσο το καλύτερο, καθώς αποδεικνύεται ότι μονίμως τα κάνουμε… θάλασσα.
Τα γεγονότα, αλλά και τα αυτονόητα όμως, στη χώρα της… φαιδράς πορτοκαλέας είναι ζητούμενα μέσα από επικοινωνιακές «φούσκες» του στυλ ότι οι κακοί ξένοι είναι αυτοί που μας θέλουν υπόδουλους, θέλουν να μας γονατίσουν και άλλα παρόμοια. Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό εξακολουθεί να κοροϊδεύει τους πολίτες, αποφεύγοντας να τους πει την αλήθεια, προσπερνώντας με ανοησία και επιπολαιότητα τα συμφωνηθέντα και προσδοκώντας στην άντληση πολιτικών ωφελειών, που μπορούν να εξασφαλίσουν τη διατήρηση της… καρέκλας.
Η χώρα θα βρίσκεται σε πρόγραμμα διάσωσης έως το 2018, κάτι που είναι εντελώς απαράδεκτο, αν λάβουμε υπόψιν τα όσα έγιναν και με άλλες χώρες όπως η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και εν μέρει η Ισπανία.
Οι Έλληνες πολίτες μέσω των… αγανακτισμένων αλλά και καθοδηγούμενοι μέσα από την προπαγάνδα πολιτικών κομμάτων ή και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, βιώνουν πλέον στο πετσί τους τι θα πει… περήφανη διαπραγμάτευση, αλλά και ποια είναι η… μαγική εναλλακτική λύση που θα μας απαλλάξει από τα δεινά…
Η επιλογή τους τον Ιανουάριο του 2015 εν πολλοίς φαίνεται ότι ήταν λανθασμένη και ήρθε η ώρα για να πληρωθεί ο… λογαριασμός. Γιατί πολύ απλά δεν καταλάβαμε τίποτα όταν από το 2014, η τότε Τρόικα και νυν κουαρτέτο, μας προειδοποιούσαν για την ανάγκη να βγει ο λογαριασμός για να περάσουμε στο βασικό θέμα που είναι η ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Η Ελλάδα αποτελεί την τελευταία αμετανόητη ημικομμουνιστική χώρα της Ευρώπης που δεν θέλει να βάλει μυαλό παρουσιάζοντας μάλιστα κατ΄ εξακολούθησιν τάσεις… αυτοκτονικού ιδεασμού.
Σε μεγάλο βαθμό οι πολίτες πείστηκαν ότι μπορούν να… σκιστούν μνημόνια, ότι μπορούμε να στηριχθούμε στις δυνάμεις μας, ότι μπορούν να μας στηρίξουν η Κίνα, η Ρωσία, η… Βενεζουέλα ή ενδεχομένως το… διαγαλαξιακό και συμπαντικό υπερπέραν. Όλα ήταν ψεύτικα συνθήματα που ουδεμία σχέση είχαν με την πραγματικότητα βεβαίως, αλλά βρήκαν γόνιμο έδαφος λόγω συσσωρευμένης οργής, αγανάκτησης και… ανοησίας. Καλές οι διαπιστώσεις, όμως. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε από δω και πέρα…
Όλοι γνωρίζουν ότι το μεγάλο ζητούμενο είναι η αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή μεγαλύτερο… ταψί πίτας. Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει πολιτική σταθερότητα και υιοθέτηση των αναγκαίων μέτρων για να πειστούν οι αγορές. Όσο καθυστερούμε στη λήψη των μέτρων αυτών, τόσο ο λογαριασμός «φουσκώνει» και τόσο το ποσοστό απόδοσής τους μειώνεται.
Το ασφαλιστικό αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα που εκ των πραγμάτων πρέπει να ρυθμιστεί τώρα για τις επόμενες αρκετές δεκαετίες. Ταυτόχρονα, το μοντέλο αυτό προϋποθέτει ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις έτσι ώστε να υπάρχουν εύκολες προσλήψεις και απολύσεις. Αυτό το τελευταίο, σήμερα δημιουργεί… σύγκρυο λόγω της υψηλής ανεργίας, αλλά σε μεταγενέστερο χρόνο μέσα από μια πορεία ραγδαίας ανάπτυξης δεν θα είναι πρόβλημα, καθώς θα υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για πλήρη απασχόληση.
Ένα ισχυρό μήνυμα για την προσέλκυση επενδύσεων, δηλαδή για την τροφοδότηση της ανάπτυξης, είναι το συμμάζεμα των δαπανών του δημόσιου τομέα πέραν του ασφαλιστικού. Υπάρχουν σήμερα υπηρεσίες-σφραγίδες που δεν χρειάζονται. Οι άξιοι που υπάρχουν στον δημόσιο τομέα μπορούν να αξιοποιηθούν περισσότερο και οι ανεπαρκείς να αναζητήσουν την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, υπάρχουν δραστηριότητες που μπορεί άνετα να κάνει ο ιδιωτικός τομέας (πιστοποίηση επενδύσεων, αποκομιδή και επεξεργασία σκουπιδιών, τεχνική υποστήριξη στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα κλπ.).
Μεγάλο στοίχημα για τη χώρα είναι η εκχώρηση αξιοποίησης όλων των υποδομών σε μεγάλα ιδιωτικά σχήματα μέσα από διεθνείς διαγωνισμούς και με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα για χάσιμο και επιπλέον, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι θα σωθούμε μόνο εφόσον έρθει πακτωλός δισεκατομμυρίων από το εξωτερικό.
Αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, λιμάνια, αστικά και τουριστικά ακίνητα, ενεργειακές υποδομές κλπ. πρέπει να περάσουν υπό τον έλεγχο ξένων επενδυτικών σχημάτων με την αυτονόητη βεβαίως εποπτεία από το Ελληνικό Κράτος, έτσι όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε σοβαρή χώρα του δυτικού κόσμου. Ένα τέτοιο σχέδιο που δεν χρειάζεται κάποιος να είναι… επιφανής οικονομολόγος για να συλλάβει, προϋποθέτει ταυτόχρονα και την πλήρη απελευθέρωση των αγορών και των υπηρεσιών στο σύνολο της οικονομίας.
Μόνο και μόνο τότε λειτουργούν στο μάξιμουμ οι πολλαπλασιαστές της ανάπτυξης μέσω της προσέλκυσης επενδύσεων ώστε να υπάρξει μείωση της ανεργίας. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Οι άνθρωποι που θα έχουν δουλειές. Όλα τα παραπάνω διδάσκονται πλέον στο μάθημα της Πολιτικής Οικονομίας της Γ΄ Λυκείου, το οποίο καλό είναι να συμβουλευτούν όσοι είναι ιδεοληπτικοί, αδαείς, οικονομικά αμόρφωτοι και… απροσάρμοστοι.
Το δια ταύτα του μεγάλου… μυστικού για την ανάσταση της οικονομίας όμως είναι άλλο. Στη χώρα υπάρχει μείζον πρόβλημα κρατισμού, πελατειακών σχέσεων και νοσηρών συντεχνιακών αντιλήψεων που αποτελούν τροχοπέδη έτσι ώστε να γίνει η μεγάλη υπέρβαση και να βγει ο τελικός λογαριασμός.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας και κυρίως η σημερινή κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών και αποφεύγουν να αναλάβουν ουσιαστικά τις ευθύνες τους. Έτσι, συσσωρεύεται δυσβάστακτο κόστος, το οποίο προφανώς και θα πέσει στους αδύναμους και μη έχοντες. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν έχει αποφασίσει έστω με πόνο ψυχής ότι πρέπει να προχωρήσει στη… σταύρωση του αμαρτωλού παρελθόντος το οποίο μας έφερε στον σημερινό… επιτάφιο θρήνο! Αλλιώς, δεν έρχεται η πολυπόθητη ανάσταση…
ΛΟΥΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
E–mail: loukas1972@gmail.com
Facebook: Λουκάς Γεωργιάδης, Loukas Georgiadis
Twitter: LoukGeorgiadis
