Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Τι να συμβαίνει, άραγε, στο μυαλό του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας; Τρικυμία; Μπορεί… Τι να σκέφτεται κάθε φορά που ακούει τον «συνοδοιπόρο» του για την… ειρήνη Μουσταφά Ακιντζί να απορρίπτει βασικά και σημαντικά θέματα για την ελληνοκυπριακή κοινότητα; Να του ρίξει τασάκι… Καλά υποθέσατε.
Και μετά από τόσους μήνες συνομιλιών, πώς αντιλαμβάνεται την «επόμενη ημέρα», όταν ο άβουλος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν κι Μουν επιχειρήσει να του επιρρίψει την ευθύνη για την επερχόμενη κατάρρευση των διαπραγματεύσεων; Μα ότι τον κορόιδεψαν αυτοί οι Δυτικοί που τον χειροκροτούσαν…
Οι ξένοι συνομιλητές του αποκόμισαν εσχάτως ότι ο κ. Νίκος Αναστασιάδης είναι ένας βαθιά απογοητευμένος άνθρωπος, ο οποίος βλέπει τα όνειρά του να γκρεμίζονται. Το ξέρω ότι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα… φωνάζει, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλα τα όνειρά του σε σχέση με το Κυπριακό αποδεικνύονται απατηλά.
Όταν το 2004, πριν από το δημοψήφισμα για το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, είδε το… φως και τάχθηκε με κλειστά τα μάτια και ανεπιφύλακτα υπέρ του λεγόμενου «ενδοτικού» μετώπου, έπεισε τον εαυτό του ότι καλώς έπραττε εγκαταλείποντας τις εθνικές κορώνες και το στρατόπεδο των εχόντων τας «φρένας εθνικάς», αλλά και τα ηρωϊκά διδάγματα των προγόνων του.
Είδε τους «εθνικόφρονες» οπαδούς του να τον εγκαταλείπουν, αλλά δεν το έβαλε κάτω και τους επανέφερε στο κόμμα μέσα σε πέντε εβδομάδες. Σε ένα τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία, που εστάλη στην Ουάσιγκτον πριν από τις ευρωεκλογές του 2004, ο Αμερικανός πρέσβης «κλαίει και οδύρεται» ότι ο μεγαλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην Κύπρο θα ηττηθεί, για να διαψευστεί βεβαίως την Κυριακή το βράδυ. Και ο τελευταίος Ελληνοκύπριος θα του έλεγε ότι στην Κύπρο τα κομματικά αρνιά επανέρχονται στη στάνη, ακριβώς διότι είναι άβουλα υποχείρια των πελατειακών σχέσεων κομμάτων και ψηφοφόρων.
Μετά τα απανωτά «όχι» του κατοχικού ηγέτη, τον οποίο έφτασε στο σημείο να αναβαθμίσει για να τον καλοπιάσει, ο κ. Αναστασιάδης βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να συνειδητοποιήσει την αποτυχία του σχεδίου του. Ό,τι και να λέει για πρόοδο, ό,τι και να υποστηρίζει για συγκλίσεις, η πραγματικότητα είναι πολύ οδυνηρή: Ούτε με τον Ακιντζί μπορεί να λύσει το Κυπριακό, επειδή ακριβώς η αντίπαλη πλευρά απαιτεί από τον Πρόεδρο της Κύπρου να ξεβρακωθεί και να αποδεχθεί την εσαεί τουρκική επιρροή επί της νήσου.
Ούτε μπορεί να εξευτελιστεί, ούτε πιστεύω πια να σκέφτεται καν το ενδεχόμενο μίας καθαρής λύσης. Οι Τούρκοι δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να χάσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ό,τι κέρδισαν με πόλεμο. Αυτό δεν σας είπαν οι συνομιλητές σας, κ. Πρόεδρε; Αυτό ακριβώς σας είπαν. Και όπως καταλαβαίνετε, αγαπητοί αναγνώστες, εγώ δεν πρόκειται να δεχθώ ότι ο κ. Αναστασιάδης έχει συμφωνήσει σε σημεία για τα οποία θα ντρέπεται εάν επιτύχει να τα περάσει μέσα από δημοψήφισμα. Αποκλείεται.
Σίγουρα, η επανένωση της Κύπρου είναι το πιο όμορφο όνειρο του κάθε πολίτη του νησιού. Θα είναι ευλογημένη η μέρα εκείνη, μέρα χαράς, εορτής και γλεντιού, που θα κρατήσει για πάντα. Αλλά για ποια επανένωση ομιλούν στις διαπραγματεύσεις; Αυτήν που θα μας απαγορεύει τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα και θρησκευτικά δικαιώματα; Αυτήν που δεν θα επιτρέπει να τιμούμε τους νεκρούς μας, διότι θα ενοχληθεί η άλλη πλευρά; Ποια λύση; Αυτήν που θα παραδίδει την πατρίδα μας στην επιρροή του κάθε ψυχασθενούς, φανατικού εθνικιστή από την Τουρκία, ο οποίος έχει βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του την ισλαμική πίστη, που εμείς σεβόμαστε αλλά αυτός χρησιμοποιεί για να φανατίζει τις μάζες εναντίον καθετί ελληνικού και χριστιανικού; Όχι, ευχαριστούμε.
Και βεβαίως η άλλη λύση δεν είναι η ιδέα του «βελούδινου διαζυγίου» που μας μετέφερε ο Λευτέρης ο Αδειλίνης. Αυτή είναι απλά μία καραμπινάτη απειλή… Τούτες τις μαύρες μέρες, που τιμούμε όσους πάλεψαν ηρωϊκά εναντίον του Αττίλα, τον οποίο σχεδίασε ο Χένρι Κίσιγκερ και η CIA, ας κρατήσουμε την ψυχραιμία μας -ιδιαίτερα ο κ. Αναστασιάδης. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει, και ο ίδιος βιάζεται πολύ να κλείσει το Κυπριακό. Ας πάρει βαθιά ανάσα και ας κάνει ένα βήμα πίσω. Το απαιτεί η αξιοπρέπειά του…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η Κύπρος θυμήθηκε την Παρασκευή, για 42η φορά, την πραξικοπηματική και αντιδημοκρατική πτώση του Μακάριου στις 15 Ιουλίου 1974, που προκάλεσε -βάσει σχεδίου- την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή. Οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων του τόπου, ο δεξιός ΔΗΣΥ και οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ, ως συνεννοημένοι από καιρό, βέβαια, για να κρατούν στο μαντρί τους οπαδούς τους, ξεπέρασαν εαυτούς.
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου και η ηγεσία του ΑΚΕΛ χρησιμοποιούν τις μαύρες επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής για να φανατίζουν τους ανόητους των κομμάτων τους, οι οποίοι ακόμα και σήμερα δεν έχουν συνειδητοποιήσει την τεράστια ζημιά που προκλήθηκε στον τόπο. Τι πραξικοπηματίες, τι κομμουνιστές και κουραφέξαλα, ρε βλάκες -για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη- μας τσαμπουνάτε;
Πόσοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας έζησαν εκείνα τα φρικτά γεγονότα; Γιατί επιμένετε να μολύνετε τις καρδιές των ανθρώπων; Είναι καλά να θυμόμαστε, αλλά είναι απάνθρωπη πράξη ο φανατισμός και η γέννηση του μίσους. Και μετά σας φταίνε οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής και οι συνοδοιπόροι τους του ΕΛΑΜ.
Τα δύο μεγάλα κόμματα συντηρούν τον άκρατο εθνικισμό, που οφείλουμε όλοι να κτυπούμε στην πράξη, όχι με τα λόγια τα ψεύτικα και τα μεγάλα του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Όσον αφορά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ήταν πραξικόπημα. Τίποτα άλλο. Η κατάλυση της Δημοκρατίας έδωσε τη δικαιολογία στην Τουρκία -πάντα βάσει σχεδίου- να εισβάλει στην Κύπρο και να απειλεί να μας θέσει για πάντα υπό τον έλεγχό της εάν επικρατήσει η λύση της φιλοτουρκικής διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Πηγή: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΙ MIGNATIOU.GOM
