Του Κώστα Χριστίδη*
Αποτελεί σταθερή αριστερή πεποίθηση ότι μπορείς να αλλάζεις την πραγματικότητα αλλάζοντας τις λέξεις. Ιδιαίτερα κακής μεταχείρισης έχουν τύχει έννοιες όπως : ελευθερία, δημοκρατία, ειρήνη, δικαιοσύνη κ.α., οι οποίες κατά κανόνα λαμβάνουν περιεχόμενο αντίθετο από το συνήθως νοούμενο και οριζόμενο στα λεξικά. Όπως, δηλαδή, στο Newspeak του Orwell, το Υπουργείο Αφθονίας είχε ως αντικείμενο τις ελλείψεις αγαθών και το Υπουργείο Αγάπης, τον πόλεμο. Ομοίως, απαραίτητο στοιχείο είναι η ανεύρεση ενός εχθρού, στον οποίο αποδίδονται όλα τα δεινά. Διαχρονικά τέτοιοι εχθροί ήταν ο ‘’φασισμός’’, ο ‘’ρεβιζιονισμός’’, ο ‘’ιμπεριαλισμός’’, ο ‘’ψυχρός πόλεμος’’, ο ‘’καπιταλισμός’’, το ‘’μεγάλο κεφάλαιο’’ κ.ο.κ.
Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Τσίπρας έχει αναγάγει σε πηγή κάθε κακού την θολή έννοια του ‘’νεοφιλελευθερισμού’’, τον οποίο στην Ελλάδα κατ’ αυτόν εκπροσωπεί, και μάλιστα στην ‘’ακραία’’ μορφή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εκτοξεύει λοιπόν εναντίον του ένα σύννεφο κατηγοριών με αποκορύφωμα τον ισχυρισμό ότι ‘’είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας που έχει περάσει ποτέ από τη χώρα’’ (!). Την κατηγορία αυτή επανέλαβε στην ομιλία του και στη μακρόσυρτη, υπνωτική συνέντευξή του το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, λέγοντας ότι ‘’δεκατέσσερις μήνες μετά την εκλογή της, αυτή η κυβέρνηση εξελίσσεται σε μία μεγάλη απάτη [ … ] που δυστυχώς αποκαλύπτεται κάθε μέρα’’. Ο άνθρωπος που διενήργησε το τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα του 2015 και ανέτρεψε, αναγκαζόμενος από την πραγματικότητα, την λαϊκή ετυμηγορία, ο ίδιος που διαβεβαίωνε το καλοκαίρι του μοιραίου έτους 2015 ότι δεν θα προχωρήσει σε εκλογές και έπραξε ακριβώς το αντίθετο, ο άνθρωπος που θα έκανε τις αγορές να χορεύουν στους ήχους ζουρνάδων και νταουλιών και ακολούθως δέσμευσε τα πιο αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία του κράτους για 100 χρόνια, ενέργειες για τις οποίες απήλλαξε τον εαυτό του με το ανύπαρκτο για υπεύθυνο πρωθυπουργό ελαφρυντικό της ‘’αυταπάτης’’, κατηγορεί τους αντιπάλους του ως ‘’πολιτικούς απατεώνες’’ …
Όμως, έξις δευτέρα φύσις. Μιλώντας από του ιδίου άμβωνος, όπου το 2014 ανέπτυξε το αλησμόνητο ‘’πρόγραμμα Θεσσαλονίκης’’, προχώρησε σε προτάσεις που ως κοινή συνισταμένη έχουν την διόγκωση του κρατισμού και την άμεση (‘’εμπροσθοβαρή’’) διανομή χρημάτων : προσλήψεις 15.000 μόνιμων υγειονομικών υπαλλήλων, άλλων τόσων εκπαιδευτικών, κάλυψη από το κράτος του συνόλου των ασφαλιστικών εισφορών και του 40% του μισθού των εργαζομένων για ένα εξάμηνο, ενεργητική συμμετοχή του κράτους στις τράπεζες (να διοικούν δηλ. οι κομισάριοι) αλλά και ‘’διαγραφή μέρους του ιδιωτικού χρέους’’. Μίλησε για μία ‘’νέα κοινωνική συμφωνία’’ με αυτούς που αποτελούν την κοινωνική πλειοψηφία της χώρας : τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, τους αυτοαπασχολούμενους. Το πρόβλημα για τον Σύριζα είναι ότι όλοι αυτοί είναι οι κατ’ εξοχήν πληγέντες από την προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία υπερακόντισε τους στόχους των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που η ίδια συνομολόγησε με τους δανειστές, στραγγίζοντας τη μεσαία τάξη αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό λαό από κάθε ικμάδα ρευστότητας μέσω πρωτοφανούς καταιγίδας άμεσων και έμμεσων φόρων. Ευτυχώς, ο κ. Τσίπρας δεν ζήτησε εκλογές επειδή η συγκυρία είναι ‘’κρίσιμη, ενώ σε περίοδο κανονικότητας θα το είχε κάνει’’ (έστω και αν το κόμμα του σε όλες τις δημοσκοπήσεις υπολείπεται της Νέας Δημοκρατίας τουλάχιστον κατά 15%). Η πολιτική του δραστηριότητα συγκρούεται με την αλήθεια καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα.
*Νομικός – Οικονομολόγος
