Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Να το καταλάβουμε καλά. Δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε μετριοπαθές και ακραίο Ισλάμ. Υπάρχει μόνο Ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι το διατυμπανίζουν εδώ και χρόνια (Ερντογάν, Αδελφοί Μουσουλμάνοι, πολλοί ιμάμηδες από άμβωνος, σαλαφιστές). Στη Δύση επιμένουμε να κλείνουμε τα μάτια μας. Και να ελπίζουμε στην καλή θέληση πολλών ισλαμικών κρατών και στο πετρέλαιό τους, βεβαίως. Η Αριστερά, πάλι, μέσα στον φιλεύσπλαγχνο παραλογισμό της, βλέπει στο Ισλάμ μόνο τον αντιδυτικισμό του. Και το οραματίζεται σαν σύμμαχο στη μάχη κατά του καπιταλισμού. Και κλείνει τα μάτια στη μισαλλοδοξία του, στο μίσος του κατά οποιουδήποτε διαφορετικού, κατά των όποιων αριστερών αρχών, κατά των ατομικών δικαιωμάτων και των γυναικών. Και ιδιαίτερα αγνοούν την απέχθειά του κατά της αθεΐας και προπάντων κατά της Αριστεράς!
Οι κοινωνίες μας εξακολουθούν να γεμίζουν από πιστούς του Αλλάχ. Των οποίων η συμπεριφορά ποικίλλει, ανάλογα με τους αριθμούς τους. Όπου συγκεντρώνονται πολλοί απ’ αυτούς η στάση τους γίνεται από αλαζονική μέχρι εχθρική. Υπάρχουν γειτονιές σε πόλεις της Ευρώπης – Βέλγιο (Μόλενμπεκ στις Βρυξέλλες), Σουηδία (Μάλμοε), Γερμανία (Βούπερταλ), Βρετανία (Tower Hamlets και Νewnham στο Λονδίνο, Μπίρμιγχαμ, Μπλάκμπερν κ.ά.) – όπου είναι δύσκολο για όποιον άλλο να ζει ή να κινείται (No Go Zones). Επιβάλλουν τις δικές τους συνήθειες και τρόπο ζωής και σε μερικές περιπτώσεις υιοθετούν δικούς τους νόμους (Σαρία) και περιπολεί δική τους αστυνομία.
Η Γαλλία αποτελεί κύριο στόχο. Όχι λόγω αποικιακού παρελθόντος, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Αλλά επειδή αντιστέκεται στον σουνιτικό νεο-μεγαλοϊδεατισμό του Ερντογάν κι επειδή ξεχωρίζει ως φάρος των ανθρωπιστικών αξιών της Δύσης και της Δημοκρατίας. Η Γαλλία ενσωματώνει ό,τι ακριβώς απεχθάνονται οι σαλαφιστές πιστοί μελετητές κι ακόλουθοι των διδασκαλιών του Προφήτη. Την ανοχή δηλαδή, τον Διαφωτισμό, τον διάλογο και την αμφισβήτηση. Διότι το Ισλάμ (=Υποταγή) είναι εντελώς ασύμβατο με τη Δημοκρατία. Που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία. Ο λαός σ’ αυτήν έχει τη δυνατότητα με τη συλλογική του βούληση να αλλάξει τα πάντα. Κάτι αδιανόητο για τη μουσουλμανική θρησκεία. Που είναι και πολιτικό σύστημα. Οι εντολές του Θεού δεν αλλάζουν. Οφείλεται μόνο υποταγή στα κελεύσματά τους. Αυτό διατυμπανίζουν οι σαλαφιστές. Επιμένοντας πως Ισλάμ και Δημοκρατία είναι εντελώς αντιφατικές έννοιες. Σαν να λες Χριστιανός Εβραίος. Στη Δύση όμως ελάχιστοι μέχρι τώρα άκουγαν. Ζώντας με την ψευδαίσθηση της ενσωμάτωσης των μουσουλμανικών μειονοτήτων. Μισούμε τον φασισμό. Τι κάνουμε με τον ισλαμοφασισμό;
