Του Τάσου Παπαδόπουλου
Πλησιάζοντας προς τις γιορτές, οι πολλοί έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στην 14η Δεκεμβρίου, ημερομηνία που θα ανοίξει, αν ανοίξει οι αγορά, ενόψει των Χριστουγέννων.
Βεβαίως οι υπάρχοντες δείκτες δεν είναι για την ώρα ευνοϊκοί και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί. Οι αρμόδιοι της Επιτροπής που εμφανίζονται στα κανάλια, έχουν πολλές επιφυλάξεις για το άνοιγμα της αγοράς.
Όμως λίγες ημέρες πριν, στις 10 και 11 Δεκεμβρίου, στις Βρυξέλλες, πρόκειται να δοθεί μια μεγάλη μάχη για το θέμα των κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας, λόγω της επιθετικής στάσης της, απέναντι σε δύο μέλη της Ε.Ε., την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η δεύτερη μάχη αφορά στην ουσία, όσο κι αν κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν, το μέλλον της πατρίδας μας και την παρουσία μας ως Έθνους σε αυτό το κομμάτι της γης. Κι αυτό γιατί η γειτονική μας χώρα ορέγεται τις θάλασσές μας, αλλά και εδάφη, που αποτελούν πατρογονικές εστίες για τους Έλληνες εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Αν απ’ ότι φαίνεται για την ώρα επικρατήσουν οι Γερμανικές απόψεις στο Συμβούλιο των Αρχηγών της Ε.Ε. και οι κυρώσεις παραπεμφθούν για το μέλλον, θα είναι σαν να έχουν οι εταίροι μας δώσει το πράσινο φως, για να προχωρήσει η Τουρκία σε περισσότερες επιθετικές ενέργειες.
Τόσο δυτικά του 28ου μεσημβρινού δηλ. ανατολικά και νότια της Κρήτης, όσο και στην Κύπρο προχωρώντας στον εποικισμό της κλειστής μέχρι πρόσφατα πόλης της Αμμοχώστου, που ήταν πριν από την εισβολή του 1974, την κατοικούσαν αποκλειστικά Ελληνοκύπριοι.
Η γαλλική πίεση μπορεί να αποδώσει ένα κάποιο συμβιβασμό, που μεταφράζεται σε κυρώσεις χάδι, που δεν θα πονέσουν τον Σουλτάνο της Άγκυρας, με αποτέλεσμα να αφεθεί ελεύθερος να συνεχίσει ανενόχλητος την αναθεωρητική και επιθετική του δραστηριότητα.
Η Ελλάδα, με εγκληματική ευθύνη πολλών κυβερνήσεων, δεν φρόντισε την αμυντική της θωράκιση, μια και βρέθηκε αρχικά με τα μνημόνια στην πλάτη και την απαγόρευση από τους δανειστές να δοθούν χρήματα για εξοπλιστικά προγράμματα και στη συνέχεια με το δόγμα της τετραετίας Σύριζα, στο οποίο επικρατούσε η άποψη, ότι δεν δίνουμε δεκάρα για τις Ένοπλες Δυνάμεις και θα ρισκάρουμε την περίπτωση μιας επιθετικής δραστηριότητας, από την πλευρά της Τουρκίας.
Έτσι άφησαν και τα υπάρχοντα οπλικά-αμυντικά συστήματα χωρίς συντήρηση, χωρίς τις αναγκαίες αναβαθμίσεις, χωρίς ανταλλακτικά με αποτέλεσμα να μην είναι όλα ετοιμοπόλεμα.
Το πάθημα της Αρμενίας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ χρειάζεται να γίνει μάθημα σε όσους πολιτικούς με περισσή επιπολαιότητα δεν φρόντισαν να διατηρήσουν την ισορροπία στρατιωτικών δυνάμεων, ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Κι αυτό γιατί οι Αρμένιοι περίμεναν τη σύμμαχο τους Ρωσία να τους σώσει από τα νύχια των Αζέρων. Όμως με τις πλάτες της Τουρκίας και με την ανοχή της Μόσχας, το Αζερμπαϊτζάν κατάφερε να κερδίσει επί του πεδίου της μάχης, με οδυνηρό αποτέλεσμα την προσφυγιά και την εκπαραθύρωση για τους Αρμένιους κατοίκους του Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η λεγόμενη ομάδα Μινσκ, που την αποτελούσαν εκτός της Ρωσίας, οι ΗΠΑ και η Γαλλία, που έκανε τις διαπραγματεύσεις για την λύση του προβλήματος στην περιοχή, βρέθηκε εκτός παιχνιδιού, με εξαίρεση την Μόσχα, που τα βρήκε με την Άγκυρα. Αποτέλεσμα ήταν να ηττηθούν οι Αρμένιοι, που δεν είχαν τα μέσα να ανταποκριθούν στρατιωτικά.
Θα πει κανείς, να μπει η Ελλάδα σε μια κούρσα εξοπλισμών ανάλογη με αυτή της Τουρκίας; Βεβαίως όχι. Όμως υπάρχουν εξοπλιστικά προγράμματα χαμηλού κόστους και υψηλής αποτρεπτικής ισχύος.
Για παράδειγμα η νέα τεχνολογία των drones, που έχει πολύ χαμηλότερο κόστος από αυτό ενός μαχητικού αεροσκάφους και μικρότερο κίνδυνο, μια και δεν υπάρχει πιλότος πάνω σε αυτό, το ιπτάμενο μέσο.
Την ώρα που η Τουρκία έφτιαχνε ναυπηγεία για την κατασκευή πολεμικών πλοίων και εργοστάσια παραγωγής οπλικών συστημάτων, στην Ελλάδα κλείναμε τα δικά μας ναυπηγεία και απαξιώναμε τα εργοστάσια αμυντικού εξοπλισμού.
Τώρα η κυβέρνηση τρέχει και δεν φτάνει να καλύψει τα κενά, όταν ο επιθετικός και γείτονας απειλεί και ταυτόχρονα ενεργεί, χωρίς κανείς να τον εμποδίζει σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Είναι τόση η επιθετικότητα του, που δεν υπολογίζει ούτε αποφάσεις του ΟΗΕ όπως συμβαίνει στην Κύπρο, ούτε το Διεθνές Δίκαιο όπως συμβαίνει στην Α. Μεσόγειο. Οι δηλώσεις συμπαράστασης από Αμερική και Ευρώπη δεν συγκινούν τον Σουλτάνο της Άγκυρας και δεν αποτρέπουν τα επεκτατικά σχέδιά του.
Η Κύπρος πέρα από το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, που στάθηκε αφορμή για την εισβολή του 1974, εγκαταλείφθηκε πολύ πριν, όταν επί χούντας αποσύρθηκε η Ελληνική Μεραρχία από την Μεγαλόνησο. Έτσι την βρήκε άοπλη στην ουσία ο Αττίλας, που υλοποίησε σχέδιο του 1956 για διχοτόμηση της Κύπρου.
Κάτι ανάλογο ζητούν τώρα οι Τούρκοι, με την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Τα θέλουν απροστάτευτα, για να γίνουν βορά στις επιθετικές τους ορέξεις με την πρώτη ευκαιρία. Δεν το κρύβουν άλλωστε. Με τον χάρτη της γαλάζιας πατρίδας που παρουσίασαν και έναν δεύτερο του χώρου ευθύνης για την έρευνα και διάσωση, χωρίζουν στη μέση το Αιγαίο και στρώνουν το χαλί για τα επόμενα βήματα τους.
Ήδη έχουν στα Μικρασιατικά παράλια την επονομαζόμενη Στρατιά του Αιγαίου και έχουν ναυπηγήσει δεκάδες αποβατικά σκάφη. Παράλληλα κάνουν συνεχώς αποβατικές ασκήσεις, με σενάρια κατάληψη νησιών. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια που λένε.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να περιμένει ως μάνα εξ ουρανού καμιά βοήθεια από τρίτους. Καλή είναι η διπλωματία, καλές οι συμμαχίες, όμως επί του πεδίου, αν παραστεί ανάγκη, θα βρεθεί μόνη της να τα βγάλει πέρα με τον εθνικιστή-ισλαμιστή γείτονα, που έχει καταφέρει να αφιονίσει μια μεγάλη μερίδα της κοινής του γνώμης, σε βάρος της Ελλάδας.
Αυτά τα δεδομένα οφείλουν να γνωρίζουν πολιτικοί και πολίτες και να σοβαρευτούμε όλοι, μια και δεν είναι καιρός για ανόητους καβγάδες και εμφυλιοπολεμικού τύπου ιαχές. Είναι ώρα ευθύνης όλων, μια και είναι η ενότητα, είναι η μόνη ελπίδα να σωθούμε από τον επιθετικό γείτονά μας που καιροφυλακτεί…
