Του Τάσου Παπαδόπουλου
Μετά από μια εισβολή οπαδών του απελθόντος Προέδρου στο Καπιτώλιο, που θύμιζε επιχείρηση άλωσης του ναού της Δημοκρατίας στην Ουάσιγκτον, ήρθε η ώρα της νηνεμίας με τον ενωτικό λόγο του νέου και από παλιά γνώριμου Προέδρου, που επιχείρησε με αυτήν να επαναφέρει την δημόσια ζωή των Ηνωμένων Πολιτειών στους κανονικούς της ρυθμούς.
Οι φόβοι μήπως επαναληφθούν τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου δεν επαληθεύτηκαν, αλλά επειδή ο φόβος φυλάει τα έρημα οι 25.000 εθνοφρουροί που επιστρατεύτηκαν παραμένουν σε επιφυλακή.
Η εναρκτήρια ομιλία του Προέδρου Μπάιντεν είχε στόχο τους αμφισβητίες της νομιμότητας της εκλογής του και ο ενωτικός του λόγος δεν άφηνε κανένα περιθώριο, σε όσους ντύθηκαν ιθαγενείς της Αμερικής, να βρουν κάποιο πάτημα προκειμένου να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους, που στην ουσία είχε στόχο την ίδια την Δημοκρατία μιας χώρας, που έχει σημαντικούς θεσμούς για να την προστασία της.
Από τα γεγονότα της Ουάσιγκτον μπορεί να βγάλει κανείς αβίαστα ορισμένα συμπεράσματα. Το ένα και σημαντικότερο είναι το πόσο ευαίσθητο και ευάλωτο είναι το Δημοκρατικό Πολίτευμα, που υπέστη έντονους κραδασμούς ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες και το δεύτερο πόσο μεγάλη αξία έχει η ενότητα σε μια χώρα.
Αυτά τα δύο αγαθά του Δημόσιου βίου, που δεν είναι δεδομένο, οφείλουν όλοι οι πολίτες να τα περιφρουρούν πάση θυσία, μας οδηγούν στα καθ’ ημάς και στις συμπεριφορές ορισμένων, που συχνά πυκνά δυναμιτίζουν την ενότητα, που ειδικά στους δίσεκτους καιρούς είναι αναγκαία όσο ποτέ. Κάποιοι που με πολυποίκιλες ονομασίες επιχειρούν κατά καιρούς να γκρεμίσουν ένα οικοδόμημα που με αίμα και θυσίες κτίστηκε όλα αυτά τα 200 χρόνια της ύπαρξης του νέου Ελληνικού Κράτους.
Η Δημοκρατία τα χρόνια της μεταπολίτευσης στέριωσε και ταυτόχρονα διευρύνθηκε, με όλα τα ελαττώματα που την ακολουθούν, και για να μην είμαστε άδικοι, συμβαίνουν και αλλαχού και δεν αποτελούν Ελληνικό προνόμια και φαινόμενο. Από την διαφθορά και τα πελατειακό κράτος, μέχρι τα τζάκια και την γραφειοκρατία προϊόν και αποτέλεσμα όλων των παραπάνω.
Όμως υπάρχουν κάποιες παρεμβάσεις που αν το πολιτικό σύστημα θελήσει να εφαρμόσει, μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά το αντιπροσωπευτικό σύστημα και ταυτόχρονα να κάνουν πιο αποτελεσματική και λιγότερο δυσκίνητη την κρατική μηχανή. Αρκεί ο έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης να τολμήσουν και να αφήσουν πίσω τα μικροκομματικά τους συμφέροντα. Να δουν αντί για τον θάμνο το δάσος.
Αν όλοι ανεξαιρέτως οι αιρετοί από τα σωματεία, τους συνδικαλιστές και φυσικά τους εκλεγμένους στα δημόσια αξιώματα, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές κλπ εκλέγονται για δύο μόνο πλήρεις θητείες. Κι αν οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες αποκτήσουν σοβαρές αρμοδιότητες, με άμεσο έλεγχο των πράξεων τους από τις τοπικές κοινωνίες, και η κεντρική διοίκηση αποποιηθεί αρμοδιότητες, τότε πολλά από τα στραβά μπορούν να διορθωθούν.
Αλλά να πάμε και στο θέμα της ενότητας, που στη χώρα μας κάποιες δυστυχώς ασήμαντες μειοψηφίες επιχειρούν να δυναμιτίσουν, με αντικοινωνικές και συχνά πυκνά εγκληματικές συμπεριφορές. Κι επειδή κάνουν υπερβολικό για το μέγεθός τους θόρυβο, νομίζουν ότι έτσι θα τρομοκρατήσουν την κοινωνία και θα επιβάλλουν με τη βία τις απόψεις τους.
Το πόσο τους ακολουθεί η κοινωνία φαίνεται στις εκλογές. Όσα από αυτά τα γκρουπούσκουλα επιχείρησαν να εμφανιστούν με δημόσιο λόγο και να ζητήσουν να τους ακούσει η κοινωνία, δεν βρήκαν στις κάλπες ούτε την ψήφο τους.
Γι’ αυτό επειδή δεν τους ακούει η κοινωνία επιλέγουν άλλες μορφές «πάλης» όπως αυτή της τυφλής βίας, που ικανοποιεί τους ίδιους και τα πρωτόγονα ένστικτά τους και όχι βεβαίως το σύνολο των πολιτών, που ζουν εργάζονται και μοχθούν για ένα καλύτερο αύριο.
Υπάρχουν και κάποιοι που μολονότι πέρασαν από τους θώκους της εξουσίας, τώρα που βρέθηκαν εκτός, θεωρούν ότι τους εξυπηρετεί η επαναστατική γυμναστική που εγκατέλειψαν πρόσκαιρα.
Παρά τις προσπάθειές τους στην περίοδο που την άσκησαν να ρίψουν στα μαλακά τους πάσης φύσεως παραβάτες του νόμου και κυρίως όσους έχουν δράσει εναντίον της ίδιας της κοινωνίας, σήμερα ως αντιπολιτευόμενοι εμφανίζονται ως προστάτες ανθρώπων που έχουν διαπράξει σειρά δολοφονιών εν ονόματι της διαστροφικής αντίληψης περί βίαιης αλλαγής και κατάλυσης του λεγόμενου αστικού κράτους.
Θεωρίες ξεπερασμένες από τη ζωή, στην εποχή της μεταβίβασης του μηνύματος στην άλλη άκρη της γης σε χρόνο μηδέν. Στην εποχή που ελάχιστα κράτη, που λένε ότι εφαρμόζουν κομμουνιστικά συστήματα είναι βουτηγμένα μέχρι το μεδούλι στη διαφθορά και έχουν αφήσει αχαλίνωτη την οικονομία, μια και οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις, που συνήθως είναι στα χέρια φίλων του κόμματος, δεν έχουν καμιά προστασία σε σχέση με αυτές που παρέχονται στις αστικές δημοκρατίες που πολεμούν.
Έτσι κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τόσο το κείμενο των 15 του Σύριζα υπέρ ενός σίριαλ κίλερ δολοφόνου, όσο και το δεύτερο των πανεπιστημιακών που ακολούθησε με αντίστοιχο περιεχόμενο.
Μας λένε πολύ απλά ότι οι φυλακές είναι κάτι σαν ξενοδοχεία και όπως όλοι μας επιλέγουμε σε πιο θα καταλύσουμε στη διάρκεια των διακοπών μας, έτσι και ένας κρατούμενος έχει δικαίωμα να απαιτεί με εκβιασμό την απεργία πείνας, για το που θα εγκλειστεί. Ωραίοι οι τύποι και ιδιαίτερα λυπηρό που είναι πανεπιστημιακοί. Με την ρομφαία των δικαιωματιστών, άρμεγε και κούρευε που λέει και ο λαός, κάνουν σημαία δικαιώματα επιλογής κράτησης, που ανήκουν στην πολιτεία και όχι στους καταδικασθέντες αμετακλήτως, από την έννομη τάξη.
Αλήθεια εσείς οι κ.κ. καθηγητάδες και κάποιοι πολιτικάντηδες τι έχετε να μας πείτε για το δικαίωμα στη ζωή των ανθρώπων που οι λεγόμενοι «επαναστάτες» τους στέρησαν με τόσο βίαιο τρόπο; Μήπως υιοθετείτε τις λεγόμενες παράπλευρες απώλειες; Όλα αυτά προκαλούν θλίψη και δείχνουν άτομα που ζουν με το μίσος απέναντι στους όποιους πολιτικούς τους αντιπάλους, την ώρα που οι καιροί επιβάλουν όσο ποτέ ενότητα, μια και ο κίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας είναι άμεσος και ορατός, δια γυμνού οφθαλμού…
