Ο ισοβίτης αρχιδολοφόνος της «17 Νοέμβρη», αφού με τις δολοφονίες του δεν κατάφερε να πλήξει το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, τώρα το εκβιάζει, χρησιμοποιώντας τους θεσμούς του.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό του είναι το μίσος του για τη ζωή.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είχε και δεν έχει κανέναν σεβασμό στη ζωή γιατί αυτή αποτελεί υπέρτατο αγαθό για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο όμως ο Κουφοντίνας τον έχει γραμμένο…. Εκτός και αν του μοιάζει. Υποθέτουμε ότι για τους φίλους του ίσως να είχε κάποια ελάχιστα δείγματα ενσυναίσθησης. Κατά συνέπεια, οι δολοφονίες που διέπραξε, μπορεί να είχαν ως άλλοθι ένα ιδεολογικό πρόσημο, στην ουσία όμως ήσαν πράξεις σαδιστικού μίσους.
Όσο για την περίφημη «17 Νοέμβρη» δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια συμμορία δολοφόνων, οι οποίοι επικαλούμενοι δήθεν κοινωνικο-πολιτικά κίνητρα λήστευαν και σκότωναν για να κάνουν την πλάκα τους.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τα ανθρωποειδή που έκαψαν τους εργαζόμενους στη Μαρφίν και που σίγουρα θα συνεχίζουν να πουλάνε ναρκωτικά σε κάποιο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας.
Αφού λοιπόν τελικά την πάτησε ο Κουφοντίνας και βρέθηκε στη φυλακή, τώρα προφανώς θέλει αν βάλει τέλος στη ζωή του, όχι ήρεμα όμως. Στο θολωμένο μυαλό του υπάρχει η ιδέα ότι αν εκδημήσει μετά από μια απεργία πείνας και δίψας, οι διάφοροι «κοινωνικοί αγωνιστές και αναμορφωτές» θα κάψουν την Αθήνα, όπως κατόπιν σχεδίου το έπραξαν το 2008. Αυτό που δεν γνωρίζει όμως ο αρχιδολοφόνος είναι ότι η τότε Ελλάδα διαφέρει αισθητά από την σημερινή. Από τότε έως τώρα η χώρα έφαγε στη μάπα όλα τα φρούτα της δήθεν προόδου και του άκρατου λαϊκισμού. Έχει ωριμάσει κάπως συνεπώς και σίγουρα δεν περιμένει Κουφοντίνες για να τις λύσουν τα προβλήματά της. Καλά θα κάνει ο ισοβίτης να ξανασκεφτεί αν τελικά θα πετύχει το στόχο του.
Κατά τα λοιπά, η φιλελεύθερη πολιτική φιλοσοφία, δίνει τεράστια περιθώρια ελεύθερης επιλογής στον άνθρωπο. Ένα από αυτά είναι και το δικαίωμα να βάλει τέλος στη ζωή του. Όσο για τα περί γενναιοδωρίας και ανοχής του κράτους δικαίου έναντι των βιαστών του, είναι μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση, άσχετη όμως με την ελευθερία της επιλογής.
