Του Πέτρου Βενέτη
Συνήθως, αποφεύγω να σχολιάζω θέματα τόσο πολυσυζητημένα και υπεραναλυμένα από τα ΜΜΕ, όπως το θέμα της βρωμιάς στον αθλητισμό και στα παρασκήνια των θεάτρων.
Με τον τρόπο που επαναλαμβάνονται, με διάφορες αποχρώσεις τα ίδια θέματα, πιστεύω πως έχουν κουραστεί όλοι, πλην αυτής της ομάδας, που «διψάει για αίμα», όχι γιατί νοιάζεται για τα θύματα, αλλά για τη χαρά του «λιθοβολισμού».
Για να προλάβω την πιθανότητα παρεξήγησης, σας λέω, ότι δεν διαθέτω την παραμικρή ανοχή, για τέτοιου είδους εγκλήματα , αλλά ούτε καν για συμπεριφορές (είναι ή δεν είναι αξιόποινες).
Για μένα η κατάχρηση της εξουσίας για να προσποριστείς οτιδήποτε (οσοδήποτε σοβαρό ή μη), είναι από μόνο του, όχι μόνο απαράδεκτο, αλλά και ποταπό και γλοιώδες.
Πολύ περισσότερο, αν εκδηλώνεται σε ευαίσθητες περιοχές, όπως το σεξ, όπου η συναίνεση, «σηκώνει πολύ νερό».
Θα ήθελα, όμως, να καταθέσω κάτι που με στενοχωρεί και με ανησυχεί..
Μέσα στη δίνη των καταγγελιών και τη δυσοσμία των καταγγελλομένων, καταπατήθηκε κάθε έννοια του τεκμηρίου της αθωότητας.
Κάποιοι, που τόλμησα να τους το πω, με αποπήραν λέγοντας πως «εδώ ο κόσμος καίγεται…», ή «καλά κάνουν, σ’ αυτά τα κτήνη», ή «τέτοια ώρα τέτοια λόγια».
Φοβάμαι, πως στην απόλυτα αναγκαία προσπάθεια να υπάρξει κάθαρση, είμαστε έτοιμοι να παρακάμψουμε θεσμούς, οι οποίοι στηρίζουν τη Δημοκρατία και την ελευθερία στην κοινωνία.
Δυστυχώς, για πολλούς από εμάς, το τεκμήριο της αθωότητας είναι μια πολυτέλεια και μόνο όταν υποστούμε τις συνέπειες της καταπάτησης του σε εμάς τους ίδιους, καταλαβαίνουμε την αξία του.
Φαίνεται, ότι και οι δικαστικοί λειτουργοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο ρεύμα της κατακραυγής, για να αποτρέψουν αυτή την ουσιώδη παράβαση (από την Πολιτεία, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε, αφού για τα φορολογικά, το έχει προ πολλού καταργήσει το τεκμήριο της αθωότητάς, με την ανοχή της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης).
Οι δίκες τελικά έγιναν στα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, οι καταδίκες αποφασίστηκαν και οι ένοχοι φόρεσαν τη στολή του εχθρού της κοινωνίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν και μάλιστα αυστηρά και αυτό θα γίνει. Πόσο άνετα μπορεί, όμως, να νοιώθουμε για την περίπτωση να υπάρχει έστω ένας αθώος, που θα κουβαλάει αυτή τη ρετσινιά στη ζωή του, έστω κι αν αθωωθεί.
Αυτό που επιτείνει το πρόβλημα, είναι το ότι οι αποκαλύψεις ήρθαν και μεταδόθηκαν μαζεμένες, με αποτέλεσμα να μπουν στο ίδιο καλάθι, βιασμοί ενηλίκων, βιασμοί ανηλίκων, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ανάρμοστες συμπεριφορές, φορτική επιδίωξη για σχέσεις κλπ. Δημιουργήθηκε η εντύπωση, σαν να πρόκειται για μια παρέα, η οποία τα έκανε όλα αυτά.
Έτσι, πέρα από την τραγική (αλλά, όχι τόσο πιθανή) περίπτωση ενός αθώου, υπάρχει και η πολύ πιθανή περίπτωση, κάποιος να θεωρείται στη συνείδηση του κόσμου ως ένοχος για πολύ βαρύτερα εγκλήματα από αυτά που διέπραξε.
Οι «συνοπτικές διαδικασίες» και τα Λαϊκά Δικαστήρια δεν απονέμουν δικαιοσύνη.
Στερούν απλά τη σιγουριά, ότι δεν πρόκειται κάποια στιγμή να πάμε…άδικα.
