Του Πέτρου Βενέτη
Δεν πολυψάχνω στο διαδίκτυο, γιατί κάθε φορά που πετυχαίνω κάτι κουλτουριάρικες ή πουριτνικές απόψεις, με πονάει, αφού ποτέ δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ με την ιδέα, ότι τελικά αυτοί είμαστε κι αυτά θα κάνουμε σ’ αυτόν τον τόπο.
Ευτύχησα, λοιπόν να μην πέσω επάνω στα σχόλια για τον σύντροφο της Προέδρου και τον κο Kαβάκο, μέχρι που διάβασα στο IN GR, το άρθρο του κου Κανέλλη «Ο «γκόμενος» της Προέδρου, το βιολάκι του Καβάκου και το μίσος που σκοτώνει την Ελλάδα».
Βούιξαν, λέει τα Κοινωνικά Μέσα. Λαός και Στρατός σε διαδικτυακή διαδήλωση για να σωθούν τα ιερά και όσια, που κινδύνευαν από την άγαμο συμβίωση της Προέδρου και το παπιγιόν του διάσημου βιουρτουόζου.
Όπως και να το κάνουμε, σαν λαός έχουμε πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι σύνθετο.
Σίγουρα ένα κομμάτι οφείλεται στο DNA μας, ή το ID κατά τον Φρόυντ, το οποίο κουβαλάει πολύ κακία, για ό,τι θεωρεί, πως είναι ψηλότερα (με οποιαδήποτε έννοια διαφοράς “ύψους”).
Το “άμες δε γ’εσόμεθα πολλώ κάρονες”, έχει αντικατασταθεί από το “κατέβα να σε φάω”.
Σ’ αυτό πρέπει να προσθέσουμε το γεγονός, ότι οι αρχές που συνιστούσαν, μαζί με τους νόμους και τα ήθη, το Σούπερ Εγώ, θεωρήθηκαν ξεπερασμένες και αναφέρονταν χλευαστικά από τις «προοδευτικές δυνάμεις».
Αυτές όμως δεν αντικαταστάθηκαν από κάτι άλλο, με αποτέλεσμα η «στόφα» μας να κερδίζει έδαφος στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και, κυρίως, της συμπεριφοράς μας.
Απ’ την άλλη μεριά, η έννοια του ανταγωνισμού στην απόκτηση υλικών αγαθών, δεν αντικαταστάθηκε από υψηλότερες επιδιώξεις, αλλά από την ευχή και επιδίωξη να «καούν τα αγαθά του γείτονα».
Η ιδεολογία του Κομμουνισμού, απομακρύνθηκε από την ουμανιστική της διάσταση και περιορίστηκε στο φθόνο για τους «έχοντες και κατέχοντες».
Το «κερασάκι», αφορά την παιδεία μας, όπου ο παπαγαλισμός, δεν επέτρεψε να αναπτυχθεί η κρίση μας. Έτσι, καταπίνουμε αμάσητα ό,τι μας σερβίρεται όμορφα και γι’ αυτό είμαστε καλοί δέκτες και αγωγοί στη συνθηματολογία, άρα πρόσφορο έδαφος για κάθε μορφής δημαγωγία.
Σε μια εποχή που υπάρχει ο θεσμός του γάμου σε ομόφυλους, σε μια χώρα που είχαμε πρωθυπουργό με αστεφάνωτη σύντροφο, το θέμα του στεφανιού της Προέδρου μας μάρανε.
Όταν όλοι καμαρώνουμε τους πατριώτες μας που διακρίνονται από το μπάσκετ και το τένις, μέχρι την μουσική και την Αστροφυσική, βρήκαμε το χρώμα του παπιγιόν του κου Καβάκου να το ανάγουμε σε σημαντικό ζήτημα.
Η κλεισούρα για τον Κορονοιό, θα ήταν μια καλή δικαιολογία, αλλά … «΄Εξεστι Κλαζομενίοις ασχημονειν»
