Πόσο δίκαιο έχουν οι δύο Τουρκοκύπριοι νέοι, η Τσισέ Ερντογάν και ο Ντογουκάν Ακντενίζ, που διάβαζαν στα κατεχόμενα την ανακοίνωση της πλατφόρμας «Αυτή η χώρα είναι δική μας». «Όσοι αισθάνονται Κύπριοι, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, τη γλώσσα ή τη φυλή τους, και που θέλουν την επανένωση αυτού του νησιού, μας καλούν στις πλατείες», έλεγαν.
«Ελάτε να ζήσουμε μαζί αδελφικά, να ριζώσουμε μαζί σε αυτά τα εδάφη, να τα κάνουμε να πρασινίσουν με δάκρυα χαράς και όχι λύπης».
Οργανώνουν εκδήλωση το Σάββατο, ταυτόχρονα με εκδήλωση που θα γίνει στις ελεύθερες περιοχές, ενόψει της διάσκεψης στη Γενεύη και υπέρ της ομοσπονδίας. Αυτή η χώρα είναι δική μας. Τι σπουδαίο περιεχόμενο έχει αυτή η φράση! Αλλά, πόσα την εμποδίζουν να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο! Αλήθεια, ποιοι δικαιούνται να το λένε αυτό;
Λένε και οι έποικοι «αυτή η χώρα είναι δική μας». Χτες, συγκυριακά, ο Ενβέρ Οζτούρκ εξελέγη νέος Γενικός Γραμματέας του Κόμματος της Αναγέννησης. Του κόμματος των εποίκων. Ο παλιός πρόεδρος, ο καταζητούμενος Αρικλί, είναι πια «υπουργός». Και το κόμμα τους είναι και στη «βουλή». Πατρίδα τους θα είναι πάντα η Τουρκία, αλλά εδώ ζουν σαν Κύπριοι και μπορούν να λένε «αυτή η χώρα είναι δική μας». Όχι όπως το λέμε εμείς ή οι Τουρκοκύπριοι, όπως το λέει ο άρπαγας όταν αποκτήσει τα κλεψιμιά και δεν θέλει να τα επιστρέψει.
Προχτές, ο Ερντογάν έστειλε φιρμάνι από την Άγκυρα να αλλάξει μια απόφαση του «ανωτάτου δικαστηρίου», που δεν του άρεσε, για το ποιος θα διδάσκει το κοράνι στους Τουρκοκύπριους. Λέει και ο Ερντογάν «αυτή η χώρα είναι δική μου». Κι αυτός το λέει απειλώντας. Όπως το έγραφε προχτές ο Σενέρ Λεβέντ: «Θεωρεί την Κύπρο τσιφλίκι του πατέρα του. Βαδίζει προς τα πάνω μας με τους κόλακες συνεργάτες τους οποίους εμπιστεύεται. Προσβάλλει. Βρίζει. Απειλεί». Είτε θα δεχτείτε ότι αυτή η χώρα είναι δική μου, είτε τα πλοία μου είναι έτοιμα να αναλάβουν δράση, λέει. Το λέει και στους Ελληνοκύπριους αλλά και στους Τουρκοκύπριους. Οι οποίοι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι είναι κι αυτοί όμηροι της Τουρκίας, όπως κι εμείς. Και «εκλέγουν» ακόμα για ηγέτη τους έναν πολιτικό που δηλώνει ότι νιώθει περήφανος που είναι ο άνθρωπος της Τουρκίας στην Κύπρο. Και συνεχίζουν να μην αντιδρούν παρά μόνο σπασμωδικά και λιγοστοί στις παρεμβάσεις του σουλτάνου, στην όλο και αυξανόμενη παρουσία εποίκων, στον όλο και πιο απόλυτο έλεγχο της τουρκοκυπριακής κοινότητας, στην όλο και πιο επικίνδυνη μετατροπή της Κύπρου σε τουρκική επαρχία, πρώτα της κατεχόμενης και μετά ολόκληρης.
Αυτή η χώρα είναι δική μας, ναι. Αλλά δεν αρκεί πλέον να το λέμε ως να πρόκειται να γράψουμε ποιήματα στο φεγγαρόφως. Ούτε μπορούμε «να ζούμε ελεύθερα σε αυτά τα χώματα, να διατηρήσουμε τον πολιτισμό ζωντανό και να ενωθούμε με τον κόσμο», όπως έλεγαν χτες η Τσισέ και ο Ντογουκάν, αν δεν αντιληφθούν όλοι τι μας εμποδίζει να ζούμε ελεύθερα «όσοι αισθάνονται Κύπριοι ανεξάρτητα από τη θρησκεία». Κι όχι μόνο οι Τουρκοκύπριοι φυσικά, αλλά και όσοι Ελληνοκύπριοι παριστάνουν τους ρομαντικούς ποιητές και γράφουν λογύδρια γι΄ αυτά που μας ενώνουν (καρσιλαμάδες, χαλλούμια και παστόσυκα Τηλλυρίας), αγνοώντας ομοίως με τους Τ/κ τα σχέδια της Τουρκίας και τον κατοχικό στρατό.
Μπορούμε «να ζούμε ελεύθερα σε αυτά τα χώματα» όταν οι Τουρκοκύπριοι συνεχίζουν να μας ζητούν να κλείσουμε τα μάτια και να αγκαλιάσουμε τον κατοχικό στρατό; Να δεχθούμε τις τουρκικές εγγυήσεις; Την ομοσπονδία με πρόνοιες που μετατρέπουν τη χώρα μας σε τουρκικό προτεκτοράτο; Τον έλεγχο της μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας αντί τον αλληλοσεβασμό; Να κτίσουμε μέλλον μαζί με τους έποικους, που ουδέποτε θα αισθάνονται Κύπριοι, αντί με τους Τουρκοκύπριους που αφανίζονται; Ελάτε, λοιπόν να ζήσουμε μαζί αδελφικά, να ριζώσουμε μαζί σε αυτά τα εδάφη… Αλλά, ας αποφασίσουμε πρώτα ποιοι είμαστε, ποιοι θα ριζώσουμε και ποιοι θέλουν να μας ξεριζώσουν.
