Την ανάγκη φιλοτιμία ποιών ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε με βαριά καρδιά πως όλες οι επεξεργασίες του περί την πραγματική οικονομία και τις ουσιαστικές δυνατότητες της χώρας να αποκτήσει λόγο και ρόλο στην οικονομική πραγματικότητα της επόμενης μέρας, εντός της «κακιάς και νεοφιλελεύθερης» ευρωζώνης, είναι «νά ‘χαμε να λέγαμε» και ξεκίνησε ένα ταξίδι προσαρμογής για να αποδείξει ότι «έπαθε και έμαθε» από την κυβερνητική του θητεία και πλέον είναι σε θέση να προτείνει πολιτικές με συγκεκριμένο πρακτικό αποτύπωμα για την ελληνική οικονομία.
Του Χρήστου Υφαντή
Στο ταξίδι αυτό επέλεξε να επιβιβαστεί (και αυτός) στο τρένο του Ταμείου Ανάκαμψης, παρά τις επιμέρους δήθεν ενστάσεις του και τις ιδεολογικές παραδοξολογίες του, οι άλλες επιλογές αποδέχθηκε κι η Κουμουνδούρου ότι είναι μια εντελώς φαντασιακή κατάσταση, σε απλά ελληνικά δεν υπάρχουν.
Μόνο που σε αυτό το ταξίδι «ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή τον πήγε»! Η διάθεση του να προσαρμοστεί στην σκληρή πραγματικότητα των οικονομικών πολιτικών που περιγράφει για τις χώρες – μέλη της η Ε.Ε. αποδείχθηκε ανεπαρκής, στο τέλος της μέρας κυριάρχησε στη λογική του και πάλι εκείνος ο ανέξοδος και ανερμάτιστος βερμπαλισμός των απανταχού αριστερών του πλανήτη, εκείνη η μεταφυσική ταύτιση με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές έως ότου τα απορρίψουν ως «οικονομικά ανέκδοτα».
Η διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να ορίσει με το δικής του έμπνευσής σχέδιο «Ελλάδα +» (αντί του αντίστοιχου της κυβέρνησης και του κ. Χριστόφορου Πισσαρίδη) τις εξελίξεις για την Ελλάδα της επόμενης μέρας και να καταθέσει μια συνεκτική και, το κυριότερο, πραγματοποιήσιμη πρόταση κατέληξε σε παγίδα.
Η συνισταμένη μεταξύ της ιστορικής αριστερής ιδεοληψίας και των τσιτάτων και των πραγματικών αναγκών της χώρας να αποκτήσει μια εμπνευσμένη οικονομική πολιτική, που θα της επιτρέψει να μεταστρέψει την πορεία της προς τις σύγχρονες προτεραιότητες, αποδείχθηκε εξαιρετικά σκληρή για τα στελέχη της Κουμουνδούρου, το κλάσμα της προσαρμογής έδειξε να έχει πολύ μεγάλο παρανομαστή.
Δεν είναι τυχαίο πως οι δύο βασικές επιλογές του κυβερνητικού σχεδίου για την επόμενη μέρα στην οικονομία (ψηφιοποίηση και πράσινες πολιτικές) είναι, ήδη, (με πολύ μεγάλη επιτυχία στην περίπτωση της απολιγνιτοποίησης και την θεαματική αύξηση της παραγωγής ενέργειας από Α.Π.Ε. και με θεαματικά, ελέω των κορυφαίων πρωτοβουλιών του Κυριάκου Πιερρακάκη, αποτελέσματα στον τομέα της ψηφιοποίησης) σε εξέλιξη, παράγουν αποτελέσματα, μεταστρέφουν τους παραδοσιακούς πόλους της ελληνικής οικονομίας και εγγυώνται μια ανάλογη επόμενη μέρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να προχωρήσει σε ένα πρώτο, άτολμο και ανεπαρκές, βήμα προς την κανονικότητα, να εγκαταλείψει, με εκείνο το μισοκακόμοιρο ύφος του αναγκαστικά μετανοημένου, τις αριστερές παραδοξότητες και τις νεοκομμουνιστικές εμμονές και να αγκαλιάσει τις οικονομικές παραδοχές στην ευρωζώνη έστω και με μισόλογα.
Στην ουσία η αξιωματική αντιπολίτευση αποδέχθηκε πλήρως τη λογική του Ταμείου Ανάκαμψης, άρα τα περιθώρια εντός των οποίων μπορεί να κινηθεί είναι δεδομένα, διεθνώς παραδεκτά δεν αλλάζουν και δεν βαφτίζονται με νέες ονομασίες, ούτε καταργούνται επειδή ιδεολογικά δεν αρέσουν.
Το Ταμείο Ανάκαμψης αποθεώνει τα ΣΔΙΤ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ούτε να τα ακούει, η δήθεν σύγκρουση των δύο λογικών δεν προέκυψε στην πράξη ποτέ, η άποψη της Ε.Ε. επικράτησε πλήρως, ο ΣΥΡΙΖΑ την κατάπιε, επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Στην ουσία η αξιωματική αντιπολίτευση με το σχέδιο που παρουσίασε παραδέχεται, για πρώτη φορά επίσημα, πως δεν μπορεί να καταθέσει καμία πρόταση αριστερής αναπτυξιακής πολιτικής, επειδή, πολύ απλά, δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη ανάλογη πρόταση, δεν υπήρξε ποτέ, ούτε διαφαίνεται κάτι ανάλογο σε ένα κόσμο κυριαρχίας των αγορών και της τεχνολογίας.
Οι παραδοσιακές «μεγάλες κουβέντες» για τη «δίκαιη ανάπτυξη, την πράσινη οικονομία και τον κρατικό σχεδιασμό των επενδύσεων» αποδείχθηκαν, σκληρό, αλλά αληθινό, μεγάλα ψέματα που δεν άντεξαν στην πίεση της πραγματικότητας, υποχώρησαν έως εξαφανίσεως και άφησαν τη θέση τους στις πρακτικές επιλογές που η ίδια η φύση του Ταμείου Ανάκαμψης επιβάλλει να υιοθετηθούν.
Φαίνεται, πως στον ΣΥΡΙΖΑ πρυτάνευσε, μετά και τη μεγάλη πίεση που δέχθηκε από το κυβερνητικό σχέδιο για την ανάκαμψη, η λογική του «μέσου όρου», κάτι σαν «και τούτα ποιείν και τ’ άλλα μη αφιέναι», μια επιλογή που μπορεί να ακούγεται ή να επικοινωνείται ως φυσιολογική, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεγάλη τρύπα στο νερό.
Σε μια χώρα που, όπως όλα δείχνουν, θα πορευτεί στα επόμενα χρόνια με την επικυριαρχία της κεντροδεξιάς ο ΣΥΡΙΖΑ θα δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να προσαρμοστεί, ειδικά αν η κανονικότητα επικρατήσει και τα αποτελέσματα της νέας οικονομικής πολιτικής είναι, όντως, τόσο θεαματικά όσο περιγράφονται από τις προβλέψεις.
Πολιτικά, οι εξελίξεις είναι σχεδόν βέβαιο πως θα οδηγήσουν σε μια νέα κομματική πραγματικότητα, οι προσαρμογές θα είναι θεαματικές, οι προτεραιότητες των κάθε λογής γκρουπούσκουλων δεν θα έχουν κανένα νόημα κι η αντιπολίτευση με φράχτες, πορείες στην πρεσβεία του Ισραήλ, καπάκια στα εμβόλια και ψεκασμένες μεγαλοκοπέλες των Β.Π. σε ρόλο ηγέτη της κοινωνικής κριτικής θα καταρρεύσει με πάταγο.
Πηγή: lykavitos.gr
