Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ένα βραδάκι δυο μήνες πριν το πρώτο lockdown τον Μάρτιο 2020, ο καλός μου φίλος Τάκης ήπιε το δεύτερο τσίπουρό του και βγήκε από ένα φιλικό μας μπαρ στο Νέο Ψυχικό για να πάρει το αυτοκίνητό του και να πάει σπίτι του. Το τελευταίο απέχει περί τα 700 μέτρα από το γνωστό μας μπαρ. Δεν πρόλαβε καλά καλά να κάνει 200 μέτρα και τον σταμάτησαν για αλκοτέστ, το οποίο ήταν ελάχιστα θετικό.
Τα όργανα της τάξεως του είπαν ότι είναι επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία, του έβαλαν το σχετικό πρόστιμο, του έκαναν τη χάρη να μην του πάρουν την άδεια οδήγησης και του είπαν να πάει στο σπίτι του με τα πόδια, για να πάρει και καθαρό αέρα. Οπερ και εγένετο.
Πριν λίγες μέρες, ο φίλος Τάκης με πήρε τηλέφωνο και μου έκανε το ακόλουθο ερώτημα: «Ρε Θανάση, για εξήγησέ μου, γιατί εγώ πλήρωσα 300 ευρώ για ένα τσίπουρο παραπάνω που ήπια και ο γείτονάς μου, που αρνήθηκε να κάνει εμβόλιο, αφενός μεν, μετέδωσε κορωνοϊό στη γυναίκα του που πέθανε, έστειλε στην εντατική τον γαμπρό του και γύρευε πόσους ακόμα έχει μολύνει. Ωστόσο, κάποιοι τον θεωρούν “ήρωα της ελευθερίας’ που κάνει αντίσταση στον Σόρος και στον Μπιλ Γκέιτς. Μήπως δεν πάμε καλά από μυαλό;».
Οσο για την απάντησή μου στην ερώτηση του φίλου, ήταν απορία ψάλτου βηξ. Έχει κάποιος καλύτερη απάντηση, που τα δικά μου πνευματικά μέσα δεν μου επιτρέπουν να προσεγγίσω;
Δεν είναι σωστό οι αντιεμβολιαστές να πληρώνουν τις δαπάνες κηδείας και νοσηλείας αυτών που μολύνουν; Οπότε με τα λεφτά τους θα κάνουν και την πλάκα τους.
Η ελευθερία της επιλογής δεν συνεπάγεται και την απαραίτητη προσωπική ευθύνη; Ή μήπως η τζάμπα μαγκιά έγινε και μεγάλη αρχή του φιλελευθερισμού και δεν το μάθαμε;
Πηγή: euro2day.gr
