Του Πέτρου Βενέτη
Διαβάζω στο κανάλι μας (συγνώμη για το «μας». Δεν εκφράζει κάποια διεκδίκηση αλλά αγάπη και εκτίμηση): «Πρώτη φορά κυρώσεις στους ανεμβολίαστους».
Με όλο το σεβασμό, δεν είδα πουθενά «κυρώσεις», πέρα από τη ρητορική των ψεκασμένων και της αντιπολίτευσης.
Φοβάμαι, ότι πες-πες, μπήκαμε όλοι σε αυτή την συλλογιστική, η οποία δημιουργεί ψεύτικα διλήμματα και αφορμή για κορώνες περί διχασμού και άνισης μεταχείρισης.
Πήραμε ένα πράμα πολύ απλό, έως αυτονόητο και του δώσαμε διαστάσεις, που απασχολούν όλων των ειδών τους σοφούς των ΜΜΕ και εμάς, όταν προσπαθούμε να ενημερωθούμε και αντ’ αυτού γινόμαστε μάρτυρες αναλύσεων για ένα… μη γεγονός.
Κανένας δεν ζήτησε να υποχρεωθούν οι πολίτες να εμβολιαστούν, παρ’ όλο που πιστεύω ότι, αν χρειαστεί κι αυτό πρέπει να γίνει, με την ίδια λογική που μας κλείνουν σε καραντίνα όταν νοσούμε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που δεν θα ήθελα «να τη βάλω στο τραπέζι».
Αυτό που έγινε και θα εφαρμοστεί, είναι ο προσδιορισμός μιας προϋπόθεσης για να εργάζεται κάποιος σε μια συγκεκριμένη εργασία.
Είναι άλλο να σε υποχρεώνω να κάνεις κάτι και άλλο να θεωρώ σαν προϋπόθεση για να ασκήσεις μια δραστηριότητα.
Για να ταξιδεύσεις σε μερικές χώρες, πρέπει να κάνεις πριν κάποια εμβόλια. Αλλιώς δεν ταξιδεύεις.
Για να δουλέψεις σε πολυεθνική εταιρία, πρέπει να μάθεις, να εξεταστείς και να αποκτήσεις πτυχίο για μία, ή περισσότερες γλώσσες.
Για να γίνεις Αρχιμανδρίτης, πρέπει να είσαι και να παραμείνεις άγαμος.
Για να γίνεις ταξιτζής, πρέπει να δώσεις εξετάσεις και να αποκτήσεις επαγγελματικό δίπλωμα.
Για να είσαι πιλότος αεροπλάνου, περνάς τακτικότατα ιατρικές εξετάσεις (ίσως χρειάζονται και εμβολιασμοί) και «κόβεσαι» με το παραμικρό.
Για να σου επιτρέπεται να οδηγήσεις αυτοκίνητο, πρέπει να φροντίσεις να βλέπεις καλά. Αν για κάποιο λόγο είσαι εναντίον της… διοπτροφορίας, δεν αποτελεί κύρωση, ή άνιση μεταχείριση το να μη σου επιτρέπουν να οδηγείς.
Ε, λοιπόν, για να εργάζεσαι σε νοσοκομείο ή γηροκομείο, πρέπει να έχεις εμβολιαστεί.
Όσο δεν υπήρχε η πανδημία, δεν υπήρχε αυτή η προϋπόθεση. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει «κεκτημένο δικαίωμα».
Πολλοί το αντιμετωπίζουν σαν πίεση για να εμβολιαστούν οι αρνητές.
Αυτό είναι θεμιτό και αποτελεί την πιο αισιόδοξη πλευρά. Δεν είναι, όμως η ουσία.
Στην ουσία δεν είναι ούτε κύρωση, ούτε εξαναγκασμός.
Είναι η προστασία των ίδιων, των οικογενειών τους και ημών των υπολοίπων που θα υποστούμε τις συνέπειες.
Τελικά, όχι μόνο δεν είναι τιμωρία αυτή η μέριμνα, αλλά θα ήταν έγκλημα, αν δεν λαμβάνονταν.
: «Πρώτη φορά κυρώσεις στους ανεμβολίαστους».){kind=link}