Του Ανέστη Ντόκα
Τότε πριν 10 χρόνια θα μπορούσαν να πουληθούν οι ζημιογόνες εταιρίες εάν είχαν κάποια καλά προϊόντα. Απλώς τότε οι βασικοί μέτοχοι δεν ήθελαν να πουλήσουν ή μάλλον ήθελαν να πουλήσουν αλλά με μεγάλο premium (υπεραξία) γιατί αφενός ήθελαν να αβγατίσουν τα χρήματα που είχαν στο εξωτερικό και αφετέρου για να ξεκινήσουν άλλη επιχείρηση και ήθελαν άμεσα μετρητά.
Τώρα όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Τώρα πουλιέται ό,τι αξίζει και μιλάμε για συγκεκριμένες κατηγορίες κλάδων. Όπως για παράδειγμα τα τρόφιμα, η ιδιωτική υγεία , ο χώρος της πράσινης ενέργειας, οι ταχυμεταφορές, τα logistics. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί οι κλάδοι αφενός είναι το μέλλον για τα επόμενα χρόνια και αφετέρου έχουν γρήγορη απόσβεση για τα κεφάλαια που δίνονται. Μην ξεχνάτε ότι σαν Ελλάδα είμαστε μικρή χώρα ως προς τη κατανάλωση. Αυτό είναι μειονέκτημα και το ξέρουν οι πολυεθνικές γι’ αυτό και επιλέγουν εταιρίες με εξαγωγικό αποτύπωμα.
Η ουσία είναι ότι ο επιχειρηματικός χάρτης ξαναγράφεται και θα κυριαρχήσουν μόνο τα μεγάλα σχήματα. Η εποχή των 830.000 μικρομεσαίων επιχειρήσεων που απασχολούν από 1 έως 8 άτομα έχει παρέλθει. Γιατί δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις ανάγκες της κατανάλωσης αλλά κυρίως γιατί δεν κάνουν την υπέρβαση να μεγαλώσουν επειδή αυτοί που της δημιούργησαν έπαψαν να έχουν φιλοδοξίες αφού οικονομικά τακτοποίησαν αρκετές γενιές.
Η χώρα όμως έχει ανάγκη μεγάλες, σοβαρές εταιρίες που θα πληρώνουν αξιοπρεπείς μισθούς και θα μπορούν να βρούνε δουλειά οι νέοι απόφοιτοι. Η μαύρη οικονομία παραμένει στο 32% του ΑΕΠ αλλά σταδιακά όταν θα πυκνώσουν οι μεταρρυθμίσεις θα μειωθεί και θα περιορισθεί κάτω του 10% όπως συμβαίνει στις ανεπτυγμένες οικονομίες.
