Του Ηλία Καραβόλια
Νιωθεις πολύ μικρός στο σύμπαν με αυτά που συμβαίνουν και κυριως με την παγκοσμιότητα της έκτασης τους(πανδημία, καύσωνας, φωτιές, πλημύρες). Συρρικνώνεται το υποκείμενο στον μικρόκοσμο του, περιόριζεται η έκταση της επικράτειας σκεψης του στο συλλογικό ασυνειδητο, ο χωροχρόνος του βρίσκεται σε σμίκρυνση και τα ατομικά προβλήματα περνάνε σε δεύτερη μοίρα.
Περνάμε στην άλλη διάσταση της προσομοιωτικής πραγματικότητας. Σε εκείνη όπου το ακέφαλο συλλογικό υποκείμενο δεν θα μπορεί να κάνει συνδέσεις με το πραγματικό και εγγραφές στο συλλογικό ασυνείδητο αν δεν εντυπωθουν πρώτα στο ατομικό θυμικό τα πανδημικα και τα παγκόσμια φαινόμενα.
Το τοπικό «εγκαταλείπεται» ως συμβάν και την θέση του παίρνει η γενικευμένη αναταραχή, η διεθνής διάσταση (βλ.πχ. κλιματική κρίση). Η Πολιτική διαχείριση σε κάθε κράτος θα συνεχίσει να χάνει στα σημεία από την παγκοσμιοποιημένη ροή των συμβάντων αφού οι ειδικοί έχουν ήδη αναλάβει τα ηνία σε διεθνή κλίμακα και οι κυβερνήσεις απλά διεκπεραιώνουν με ψηφιακές παρεμβάσεις.Δεν θα ψηφίζουμε πλέον για να εκλέγουμε εκπροσώπους στα κοινοβούλια αλλά «πραγματογνώμονες» για το κλίμα, την υγεία και την οικονομία.
Ουδέν μεμπτό μέχρι εδώ. Αρκει να μην διολισθήσουμε σε τεχνολαικισμό και αρκεί να ξέρουμε ποια είναι τα όρια της επιστημονικής μηχανικής συγκριτικά με αυτά της κοινωνικής μηχανικής και του βιοπολιτικού σχεδιασμού.
(Σημείωση : χωρίς φυσικά αυξημένες δημόσιες δαπάνες σε υποδομές για να γεννηθούν εκατομμύρια νέοι μισθοί και χωρίς παγκόσμιο/καθολικό κατώτατο εγγυημένο εισόδημα, η κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα δεν θα επιτρέψει να αμβλυνθούν οι ανισότητες τόσο εντός των χωρών όσο και εντός των κοινωνικών τάξεων, κυριως δε μεταξύ κέντρου και περιφέρειας σε καπιταλιστικό επιπέδο).
.){kind=link}