Ακατανόητο αλλά γεγονός: Εκείνοι που έτρεξαν παθιασμένα να ξεδοντιάσουν την κουβέντα –ε, να μην την λέμε και πρόταση, μια κουβέντα ήταν– του Προέδρου περί επανόδου των Τουρκοκυπρίων στις δομές της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι παλεύουν για επανένωση και ομοσπονδία. Αλλά, επιλέγουν να έχουν στο τραπέζι των συνομιλιών την τουρκική πρόταση των δύο κρατών. Το επιλέγουν κι ας μην το ομολογούν, διότι εδώ υπάρχει ένα διάφανο πλαίσιο στη δημόσια συζήτηση, που καθορίζεται από συγκεκριμένες παραμέτρους:
Η τουρκική πλευρά ενημερώνει επίσημα (και τον ΟΗΕ) ότι η συζήτηση περί ομοσπονδίας έληξε κι ότι επιστροφή στις συνομιλίες θα γίνει μόνο με την προϋπόθεση ότι θα γίνει πλέον διαπραγμάτευση μεταξύ δύο υφιστάμενων κρατιδίων για να αναζητηθεί η φόρμουλα συνεργασίας τους. Τα Ηνωμένα Έθνη και η εγγυήτρια Βρετανία δεν αντιδρούν παρά μόνο φραστικά (αναγκασμένοι λόγω των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας), αλλά θεωρούν ότι υπάρχει περιθώριο να κάτσουμε στο τραπέζι και να βρούμε τη χρυσή τομή. Η δική μας πλευρά, δηλαδή ο Νίκος Αναστασιάδης, λέει ότι δεν μπορώ να πάω στις συνομιλίες για να συζητήσω τα δύο κράτη, αλλά αν με καλέσει ο Γενικός Γραμματέας θα πάω γιατί δεν μπορώ να αρνηθώ. Δεν θέτει, όμως, ως προϋπόθεση ότι για να ξεκινήσει τον όποιας μορφής διάλογο πρέπει να αποσυρθεί η τουρκική αξίωση, αλλιώς θα είναι ως να αποδέχεται να διαπραγματευθεί την τουρκική πρόταση. Κι αυτό σημαίνει ασφαλώς ότι διαπραγματεύεσαι τη χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο κράτη και στη ΔΔΟ, που δεν είναι άλλη από τη συνομοσπονδία δύο κρατών.
Όταν υπό αυτές τις συνθήκες οι ηγεσίες των μεγάλων ε/κ κομμάτων, καλούν τον Πρόεδρο να αφήσει κατά μέρος όποιες άλλες ιδέες και όποιες προϋποθέσεις και να αφοσιωθεί στην επιστροφή στις διαπραγματεύσεις, στην πραγματικότητα του υποβάλλουν να δεχθεί τους τουρκικούς όρους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για επιστροφή στις διαπραγματεύσεις με την παρούσα τουρκοκυπριακή ηγεσία. Όταν θολώνοντας τα νερά ο Πρόεδρος ρίχνει την κουβέντα για επάνοδο στις δομές του ‘60, είναι φανερό ότι το κάνει ως αντίβαρο στην τουρκική αξίωση των δύο κρατών. Το ακατανόητο είναι γιατί αντιδρούν σε αυτό Ελληνοκύπριοι πολιτικοί, οι οποίοι δεν έχουν και κάτι να προτείνουν για να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία. Τρόμαξαν επειδή μπορεί ο Αναστασιάδης να πίστεψε σε τέτοια προοπτική; Αφού το ξέρουν πως ούτε καν περνά από το μυαλό του, είναι δικός τους άνθρωπος, της ΔΔΟ και της φιλοσοφίας Ανάν.
Το έγραψε ο Σενέρ Λεβέντ για τους Τουρκοκύπριους πολιτικούς, αλλά ισχύει και για τους Ελληνοκύπριους. Ότι η πρόταση Αναστασιάδη «έριξε τις μάσκες όλων». Μεταξύ άλλων, γράφει ότι το πιο σημαντικό είναι ότι «εμφάνισε την ανειλικρίνεια των κύκλων που είναι γνωστοί ως οπαδοί της λύσης και της ειρήνης. Κοιτάξτε, παράμειναν σιωπηλοί έναντι αυτής της πρότασης λύσης που είναι πολύ ρεαλιστική. Γιατί; Δεν ήθελαν λύση; Ιδού η λύση. Δεν άρεσε στους ομοσπονδιακούς; Δεν ήταν μια ομοσπονδία και ο ελληνοτουρκικός συνεταιρισμός στην Κυπριακή Δημοκρατία; Όμως, με μια περιοχή και όχι δύο όπως θέλουν εκείνοι. Μία κυβέρνηση και όχι δύο ιδρυτικά κράτη. Αυτά δεν τους αρέσουν;». Δεν τους αρέσουν, Σενέρ. Διότι, κατά βάθος συμφωνούν όλοι στον διαχωρισμό και αυτό που αναζητούν είναι τον τρόπο συνεργασίας δύο γειτονικών κρατών και δύο γειτονικών λαών.
Υ.Γ. Ο Τατάρ έλεγε χτες: «Αντί ο Αναστασιάδης να ξοδεύει χρόνο σε τέτοιες ανούσιες δηλώσεις που απέχουν μακράν από την πραγματικότητα, ας σκεφτεί το πώς μπορεί να εφαρμοστεί η φόρμουλα λύσης που θα βασίζεται στα δύο υφιστάμενα κράτη και τη θεσμική συνεργασία…». Το ερώτημα είναι, τι έχουν να κερδίσουν οι Ελληνοκύπριοι από αυτή τη φόρμουλα; Έχουν κράτος, μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ, διεθνώς αναγνωρισμένο και τους ζητά ο Τατάρ και οι «οπαδοί της ειρήνης» να συμφωνήσουν ότι θα γεννηθούν δύο κράτη για να έχουν και οι Τουρκοκύπριοι το δικό τους. Ταυτόχρονα διακηρύττει ότι ούτε η Αμμόχωστος θα επιστραφεί, ούτε η Μόρφου, το πολύ-πολύ να πάρουν πίσω οι Ελληνοκύπριοι τη νεκρή ζώνη, ούτε η Τουρκία θα φύγει από την Κύπρο. Γιατί να το διαπραγματευθούν;
Πηγή: philenews.com
