Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
- Η πανδημία επέφερε πτώση της παραγωγής παγκοσμίως.
Αποφασίστηκε, εν τούτοις, η συντήρηση του βιοτικού επιπέδου των λαών.
- Οι Κεντρικές Τράπεζες, ιστορικά, ορίζουν τα βραχυχρόνια επιτόκια: τα επιτόκια, δηλαδή, καταθέσεων και χορηγήσεων. Τα μακροπρόθεσμα, ήτοι τα των ομολόγων, κυμαίνονται στις αγορές.
Η πανδημία άλλαξε τον κανόνα. Για πρώτη φορά οι Κεντρικές Τράπεζες όρισαν και τα μακροχρόνια επιτόκια.
iii. Τα επιτόκια των ομολόγων κυριαρχικά περιήλθαν στις Κεντρικές Τράπεζες. Αυτές αγοράζουν αφειδώς ό,τι ομόλογα εκδίδουν τα κράτη.
Έτσι τα επιτόκια διατηρούνται, τεχνιτά, σ’ επίπεδα σχεδόν μηδενικά. Αντίστοιχα και το κόστος ζωής – παγκοσμίως – συντηρείται παρά την πανδημία.
- Όμως η ιστορηθείσα νομισματική προστασία, σώρευσε τεράστια χρέη διεθνώς. Οι κεντρικές τράπεζες δεν αντιμετώπισαν την κρίση.
Αντιμετώπισαν σύμπτωμά της(!!!)
- Κυρίαρχος οικονομικός κανόνας επί γης, παραμένει το αξίωμα: …«… εστί καιρός του σπείρειν, εστί καιρός του θερίζειν …»… (Εκκλησιαστής). Δεν νοείται θερισμός χωρίς σπορά, ούτε ωφέλεια χωρίς παραγωγή (!!!).
- Ελπίζεται – ήδη – ανάπτυξη. Αν αυτή (ανάπτυξη) δ ε ν επέλθει, μάλιστα σε βαθμό τέτοιο που ν’ απορροφήσει το αφειδώς τυπωθέν χρήμα – τ ό τ ε – θα περάσουμε σ’ εκτεταμένη δυσπραγία.
- Θα περάσουμε, δηλαδή, στην κρίση τις συνέπειες της οποίας έχουμε μέχρι σήμερα απλώς αναβάλει.
