Του Γιάννη Πρετεντέρη
Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Πρώτα, τα σύνορα. Η υποκινούμενη εισβολή μεταναστών στον Εβρο δεν ήταν απλώς μια πρόκληση ή ευκαιρία αναταραχής από την πλευρά της Τουρκίας.
Απέβλεπε κυρίως να καταργήσει ή να ακυρώσει στην πράξη τη συνοριακή γραμμή. Και συνεπώς να καταστήσει αμφιλεγόμενο τον εθνικό χώρο και τα σύνορα που τον προσδιορίζουν (Φεβρουάριος – Μάρτιος 2020).
Ευτυχώς απετράπη. Αλλά από τότε εκδηλώθηκε μια μεθοδευμένη αμφισβήτηση της φύλαξης των συνόρων.
Υστερα, η θάλασσα. Οι καταγγελίες και οι αντιδράσεις σε Εβρο και Αιγαίο για την αντιμετώπιση των παράνομων μεταναστών εξελίσσονται σε μια καινοφανή αλλά γενικευμένη επιχείρηση.
Σε αυτές πρωτοστατεί ένα νεφέλωμα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, μεταναστευτικών δικτύων, αλληλέγγυων, δημοσιογράφων, ευρωβουλευτών και βουλευτών, μέσων ενημέρωσης και κάθε λογής ακτιβιστών.
Ακόμη κι αν όσα τους αναστατώνουν κρύβουν κάποια δόση αλήθειας, τα συνοδεύει κι ένα τεράστιο φορτίο κατασκευασμένης και μεθοδευμένης υπερβολής.
Προφανώς οι φωνασκούντες δεν είναι όλοι ιμάντες της τουρκικής προπαγάνδας, ούτε υπηρετούν αδιακρίτως ύποπτα συμφέροντα ΜΚΟ και διακινητών. Ο επαγγελματικός ανθρωπισμός όμως στην εποχή μας είναι τεράστια μπίζνα.
Κι άλλωστε πέρα από τους ιδεοληπτικούς ή τους απατεώνες, υπάρχουν πάντα και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι».
Μετά, τα νησιά. Η φωτογραφία ολοκληρώνεται με την ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα.
Ο Νίκος Δένδιας εξήγησε πρόσφατα στη Βουλή (7/10) πως ένα «νέο τουρκικό δόγμα» θεωρεί ότι η παραχώρηση στην Ελλάδα των νησιών με τις Συνθήκες της Λωζάννης (1923) και του Παρισιού (1947) έγινε «υπό την προϋπόθεση» της αποστρατιωτικοποίησής τους.
Και συνεπώς ο μη αφοπλισμός τους ανακινεί το ζήτημα της κυριαρχίας τους. Το οποίο δεν έχει κλείσει τελεσίδικα από τις παραπάνω Συνθήκες, αλλά μόνο «υπό προϋποθέσεις».
Πάμε από την αρχή, λοιπόν. Τα σύνορα. Η θάλασσα. Τα νησιά.
Μπορεί όλα αυτά να αποτελούν μεμονωμένα και ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα. Οποιος θέλει το πιστεύει, πριν βάλει τα γέλια.
Αν όχι, τότε εκδηλώνονται ταυτοχρόνως ένα σχέδιο και μία απειλή.
Το σχέδιο αποβλέπει να καταστήσει αμφιλεγόμενα, αδιευκρίνιστα ή «γκρίζα» τα ανατολικά σύνορα της χώρας. Κι ως εκ τούτου να αμφισβητήσει (ευθέως ή εμμέσως) την εθνική κυριαρχία στον χώρο αυτόν.
Η απειλή αφορά το Αιγαίο. Αν οι Συνθήκες ισχύουν υπό προϋποθέσεις, τότε δεν ισχύουν καθόλου. Και τότε μπορούμε να κουβεντιάσουμε από την αρχή σε ποιον ανήκει η θάλασσα και τα νησιά της.
Η τελευταία ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ή έστω κάποιων στην Ευρωπαϊκή Ενωση όπως η αρμόδια επίτροπος Ιλβα Γιόχανσον) για να απαντήσει στις αντιδράσεις για τους μετανάστες είναι να δημιουργηθεί ένας «ανεξάρτητος μηχανισμός ελέγχου στα σύνορα σε συνεργασία με την Κομισιόν».
Ο «ανεξάρτητος μηχανισμός» θα διερευνά τυχόν καταγγελίες για παραβάσεις του διεθνούς δικαίου που θα διατυπώνονται κατά των ελληνικών Αρχών, της Ακτοφυλακής ή και κατά της Frontex.
Η ιδέα είναι απλώς ανατριχιαστική, αν δεν ήταν ανατριχιαστικά επικίνδυνη.
Συζητάμε δηλαδή αν η φύλαξη των συνόρων θα τεθεί υπό τον έλεγχο ενός «ανεξάρτητου μηχανισμού», ο οποίος θα πιστοποιεί ότι ο εθνικός χώρος φυλάσσεται όχι κατά τις επιταγές της εθνικής ασφάλειας αλλά κατά τις απαιτήσεις όποιου είναι αντίθετος ή αδιάφορος στη φύλαξή τους.
Πιο απλά το είχε πει ο Αλ. Τσίπρας όταν αναρωτιόταν αν έχει σύνορα η θάλασσα. Αλλά η ύπαρξη συνόρων δεν είναι άσκηση επί χάρτου, ούτε αφορά απλώς τα δικαιώματα όσων τα αμφισβητούν, τα παραβιάζουν ή τα ακυρώνουν.
Είναι άσκηση εθνικής κυριαρχίας αφού τα σύνορα είναι εκείνα που ορίζουν τον εθνικό χώρο. Η αμφισβήτησή τους, αυτόν αμφισβητεί.
Αναρωτιέμαι λοιπόν ποια χώρα θα σκεφτόταν να θέσει την εξωτερική φύλαξή της στις διαθέσεις κάποιου «ανεξάρτητου μηχανισμού ελέγχου» όχι των μεταναστευτικών ροών αλλά της ίδιας της χώρας. Και ποια κυβέρνηση θα μπορούσε να δεχθεί κάτι τέτοιο.
Θεωρητικά καμία.
Η Ελλάδα άλλωστε δεν είναι Φαρ Ουέστ. Είναι κράτος δικαίου με σύστημα δικαιοσύνης, το οποίο μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά κάθε πιθανή παρεκτροπή ή αδικοπραξία.
Δεν χρειάζεται σε αυτό ούτε τη συνδρομή της ΜΚΟ «Ο καλός διασώστης», ούτε την καθοδήγηση κάθε ακτιβιστή ή φίλου των παράνομων μεταναστών.
Κι αν πάλι υπάρχουν ενστάσεις, ο κάθε παραπονούμενος μπορεί να προσφύγει όπου τραβάει η ψυχή του. Αλλά να καταλύσουμε την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο για χάρη του οιουδήποτε παραπονούμενου δεν νομίζω ότι το συζητάει κανείς σοβαρά.
Παρατηρώ βεβαίως ένα τμήμα της αριστερής αντιπολίτευσης στη Βουλή, το Ευρωκοινοβούλιο και τον Τύπο να εκδηλώνει μια απρόσκλητη κι απρόκλητη ευαισθησία για τις πραγματικές ή ανυπόστατες καταγγελίες του νεφελώματος.
Ακόμη όμως κι αν η ευαισθησία τους είναι άδολη, καλοπροαίρετη ή ανιδιοτελής θα πρέπει να συμφωνήσουμε σ’ ένα απλό πράγμα: ότι η προστασία της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι ζήτημα ευαισθησίας, ούτε ανθρωπισμού, ούτε φιλοξενίας και καλής καρδιάς.
Είναι ζήτημα ασφάλειας. Και ασκείται με όρους ασφάλειας.
Κι αν μάλιστα η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πολυσύνθετη απειλή στο Αιγαίο, η προάσπιση της κυριαρχίας της είναι καθαρά ζήτημα εθνικής φιλοτιμίας και υπόστασης.
Οταν λοιπόν η Τουρκία επιδιώκει να «γκριζάρει» τα όρια αυτής της κυριαρχίας δεν είναι ίσως καλή ιδέα να τη διευκολύνουμε.
Εστω και για ανθρωπιστικούς λόγους.
Πηγή: ot.gr
