Της Αθηνάς Κακούρη*
Tο Σύμφωνο φιλίας, που υπέγραψε Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1930 ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρο. Δέχθηκε τότε όχι μόνον να συμψηφιστούν οι περιουσίες των 1.500.000 χριστιανών που διώχθηκαν από την Τουρκία το 1922 προς αυτές των 500.000 μουσουλμάνων που έφυγαν από την Ελλά αλλά και να πληρώσουμε επί πλέον εμείς 440.000 ώρες Αγγλίας για αποζημιώσεις.
Συνεχίζοντας αυτήν την πολιτική οι διάδοχες Ελληνικές Κυβερνήσεις υποστήριξαν την Τουρκία όταν υπέβαλε υποψηφιότητα για μέλος της Κοινωνίας των Εθνών και επίσης όταν επεδίωξε και επέτυχε να ανακτήσει το δικαίωμα να οχυρώσει και να εγκαταστήσει φρουρές στην περιοχή των Στενών.
Στις αποδείξεις αυτές της καλής μας θελήσεως οι Τούρκοι αποκρίθηκαν με έναν ύπουλο κατατρεγμό που μείωσε δραστικά τις 300.000 Έλληνες της Πόλης. Το 1935 αυτοί αριθμούσαν μόνον 125.000.
Το 1940, όταν μάς επετέθη η Ιταλία, η Τουρκία παρέβη τις συμβατικές της υποχρεώσεις και κήρυξε ουδετερότητα. Στην διάρκεια του πολέμου, επαμφοτέριζε, παζαρεύοντας με τις δύο πλευρές. Συγχρόνως τσάκιζε οικονομικά τους χριστιανούς Κωνσταντινοπολίτες με τον υπέρογκο φόρο κεφαλαίου, το «βαρλίκ», καί τούς εξόντωνε στέλνοντάς τους στα τάγματα εργασίας, τα ολέθρια «αμελέ ταμπουρού».
Μεταπολεμικά άφησε για λίγο ήσυχους τους Έλληνες της Πόλης, εκτεθειμένη καθώς ήταν στην διεθνή ανυποληψία για τον καιροσκοπισμό της. Το Κυπριακό όμως της έδωσε, τον Σεπτέμβριο του 1955, πρόφαση να οργανώσει βιαιοπραγίες, λεηλασίες, σφαγές, που προκάλεσαν νέο κύμα φυγής.
Κορωνίδα ήταν ή εισβολή της στην Κύπρο το 1974 όπου ακόμη ασκεί κατοχή. Ακολούθησαν απειλές, παραβιάσεις εναερίου χώρου, διεκδικήσεις – για βραχονησίδες στο Αιγαίον, γιά «γαλάζιες πατρίδες», γιά ΑΟΖ…
Κοντολογίς, η επιθετικότητα της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος είναι συνεχής τα τελευταία εκατό χρόνια και κλιμακούμενη. Δεν έχει καμιά σχέση με την δική μας στάση. Ικανοποιεί τα δικά της σχέδιά σταθερά. Σταθερή, λίγο ως πολύ, υπήρξε και η τήρηση «ίσων αποστάσεων» των Άγγλων και αργότερα των Αμερικανών απέναντί μας: «Ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση!» μας προέτρεπαν ακόμη και τον Σεπτέμβριο του 1955.
“Όλα αυτά είναι πασίγνωστα και τα συμπεράσματά τους ξεκάθαρα: α) “Όποτε δείξαμε «καλή θέληση» δεν κερδίσαμε παρά μόνον λίγο, πολύ λίγο χρόνο, ενώ το έδαφος που χάσαμε δεν ήταν ανακτήσιμο. β) Οι μεγάλοι μας Σύμμαχοι είναι «σύμμαχοι» μόνον ως το σημείο όπου θεωρούν ότι θίγεται το συμφέρον τους. Από εκεί και ύστερα, προκειμένου να το διαφυλάξουν προθύμως θα δώσουν κάτι… από τα δικά μας.
Mε τη φόρα που έχει αφεθεί να πάρει η Τουρκία, το να συνάπτουμε Συμμαχίες όπου μπορούμε, να εξοπλιζόμαστε και να δείχνουμε σε εχθρούς αλλά και φίλους ότι δεν θα δώσουμε τίποτα χωρίς σοβαρό αντάλλαγμα ενώ την εδαφική μας ακεραιότητα θα την υπερασπιστούμε με τα όπλα, είναι ζήτημα επιβιώσεως του κράτους που κληρονομήσαμε και που οφείλουμε να παραδώσουμε «ούκ ελάσσω».
Όλη η «τρυφερή» φιλολογία περί του αντιθέτου, είναι ανόητη και πολύ, μα πάρα πολύ ύποπτη.
*συγγραφέας, πρόσφατα εκδόθηκε το «Αλφαβητά αγεοελληνικής ιστορίας, 1821-1862» Καπόν)
