Του Χρήστου Υφαντή
«Η ιστορία της ελληνικής γραφειοκρατίας αλλάζει πίστα αδέρφια»! Πλέον, ο χρόνος για τον νεοέλληνα δημόσιο υπάλληλο, αυτή την ακραία εκδοχή του βαλκανικού νεποτισμού, αυτό το άτρωτο σαράκι που κατατρώει τα σωθικά του κράτους και των πολιτών δεκαετίες τώρα, θα μετράει «πριν και μετά τις 19.11.2021», σαν το «προ και μετά Χριστόν» ένα πράμα…
Σε ρόλο «ψηφιακού προφήτη που φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα» ο Κυριάκος Πιερρακάκης, που ολοκλήρωσε και παρουσίασε στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ( εντάξει, αυτό το «Κυριάκος εις το τετράγωνο» δεν μπορεί να είναι τυχαίο, να το κοιτάξεις Αλέξη, κάτι συμβαίνει) τη μεγαλύτερη, τη σπουδαιότερη, την ιστορικότερη κατάκτηση της ψηφιακής εποχής στο βασανισμένο Ελλαδιστάν: την κατάργηση του γνήσιου της υπογραφής από τα ΚΕΠ ή τα αστυνομικά τμήματα και την αντικατάσταση του από την ψηφιακή επιβεβαίωση της υπογραφής μέσα από ένα απλό και ταπεινό κομπιούτερ ή ένα κινητό στο δρόμο, στην καφετέρια, στην τουαλέτα, όπου, τέλος πάντων έχει σήμα και δεδομένα. Κι από κοντά και το ψηφιακό ιδιωτικό συμφωνητικό!
Δεν υπάρχει Έλληνας στον πλανήτη ολόκληρο ή κάτοικος αυτής της χώρας που να μην έχει κατεβάσει όλα τα καντήλια του ουρανού στην ουρά για να βεβαιώσει ότι η υπογραφή που βάζει είναι η δική του (λογική ως ένα βαθμό η απαίτηση του κράτους), για να αποδείξει με την ταυτότητα στο χέρι ότι «αυτός είναι αυτός και όχι άλλος», για να επιβεβαιώσει, πολλές φορές, το αυτονόητο απέναντι στην απόλυτη νεοελληνική γραφειοκρατική αναλγησία των τυπικών δημοσιοϋπαλληλικών βασανιστών ή των βαριεστημένων αστυνομικών υπαλλήλων, που για να κυνηγήσουν το έγκλημα ξεκίνησαν και κατέληξαν να βάζουν σφραγίδες σε κω…..χαρτα.
Από αυτό τον γραφειοκρατικό πάγκο του χασάπη περάσαμε όλοι με τις χειρότερες αναμνήσεις κι ακατάσχετο βρισίδι για τον χαμένο χρόνο και τις χαμένες εργατοώρες, για την αναλγησία της ουράς, για το βασανιστήριο της σφραγίδας.
Ότι θα έρχονταν μια μέρα που θα πανηγυρίζαμε «τον θάνατο του ντούπου – ντούπου τα σφραγιδάκια, στης βεβαίωσης τα χαρτάκια» ούτε που το είχαμε διανοηθεί, αυτό το όνειρο ανήκε πάντα στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, κάτι σαν συνωμοσία σιωπής, μια «δευτέρα παρουσία» στην οποία όλοι προσδοκούσαμε, αλλά μας έλειπε πάντα ο προφήτης.
Αυτό το παλικάρι δυο μέτρα μπόϊ από τα ιστορικά Πατήσια (παραμένει πάντα επίκαιρο το ερώτημα της Ντάλιας αν είναι ένα το πατήσι ή περισσότερα τα πατήσια), ούτε σαραντάρης καλά – καλά που μας προέκυψε με επιλογή Μητσοτάκη στη θέση του Υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης ( μιλάμε τώρα για το μοναδικό υπουργείο που πάει ταμάμ με τον τίτλο), κλασσικό προϊόν της πάλαι ποτέ ιστορικής μεσαίας τάξης, δεν έχει ταίρι!
Η διαπίστωση ότι ο Κυριάκος Πιερρακάκης είναι το μεγαλύτερο asset του Κυριάκου Μητσοτάκη (Αλέξη, αυτό με τους Κυριάκους να το κοιτάξεις, κόλπο είναι) δεν λέει πολλά ή μάλλον λέει ελάχιστα για την αξιοσύνη αυτού του λεβέντη, που κατάλαβε νωρίς πως δεν κάνει για μπάσκετ και τόριξε στους υπολογιστές, να τον έχουμε όλοι εμείς σήμερα να πορευόμαστε στα μαύρα σκοτάδια μας και να βρίσκουμε χέρι ν΄ακουμπήσουμε.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης δεν είναι απλώς το μεγαλύτερο asset του Κυριάκου Μητσοτάκη: στην εσωτερική πολιτική σκηνή όλο αυτό το διάστημα των 28 μηνών διακυβέρνησης της χώρας από τον Μητσοτάκη junior είναι ό,τι σπουδαιότερο, ό,τι αποτελεσματικότερο, ό,τι πολιτικά γοητευτικότερο μας έχει προκύψει σαν κοινωνία.
Αυτός ο γόνος της μεσαίας τάξης, που τον βλέπεις απέναντι σου και περιμένεις να σου απευθυνθεί στον πληθυντικό και να σε ρωτήσει αν θέλεις να σε βοηθήσει με τα ψώνια γιατί έτσι έμαθε από τη μαμά του, σε καλωσορίζει με το βλέμμα χαμηλωμένο και χαιρετάει τις κυρίες με χειροφίλημα, αυτό το γεμάτο συστολή παιδί της καλής εποχής των Πατησίων, δεν έχει βαλθεί απλώς να αλλάξει την Ελλάδα.
Θα την αλλάξει σίγουρα, ναι, εγώ σας το λέω, και με την επίβλεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη θα την παραδώσει κανονικό μέλος του σύγχρονου ψηφιακού κόσμου, μια χώρα γεμάτη από ευκαιρίες, από δυνατότητες, μακριά από τον ψηφιακό αναλφαβητισμό και την αριστερογενή απομόνωση, μακριά από τους κάθε λογής συνδικα-λησταράδες του δημοσίου, μια χώρα με κανονικές δημόσιες υπηρεσίες που διαχειρίζονται υποθέσεις ανθρώπων και όχι τους ίδιους τους ανθρώπους.
Αυτή την αλλαγή την είχε προετοιμάσει παρέα με τους συνεργάτες του «επί χάρτου» ένα χρόνο πριν τις εκλογές του Ιουλίου του 2019, την ξεκίνησε και την εξελίσσει ομαλότατα, την έχει εντάξει σε μια συνολικότερη μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας που προχωράει παρά τις κραυγές και τα αναθέματα της εγχώριας αριστεράς και δεν δείχνει να έχει καμία διάθεση να την ακυρώσει ή να την αναστείλει.
Ποιος είναι ο μεγάλος του καημός; Να έχει έτοιμη τη Δευτέρα το πρωί τη σύνταξη του εργαζόμενου που αποχωρεί από την εργασία του στην προβλεπόμενη ηλικία την Παρασκευή το μεσημέρι.
« Θα μας πάρει χρόνο, αλλά θα γίνει που να γυρίσει η γη ανάποδα» λέει και ξαναλέει όχι για να το πιστέψει ο ίδιος, αλλά για να επιβεβαιώσει στον συνομιλητή του ότι στο κάτω συρτάρι του γραφείου, στα σχέδια για την επόμενη, την ψηφιακή, τη δική του Ελλάδα χωράνε ακόμη και οι δυσκολότερες αποστολές.
Πηγή: lykavitos.gr
