Η διεκδίκηση της προεδρίας της Γαλλικής Δημοκρατίας από έναν νέου τύπου «σωτήρα» της, είναι πολύ πιθανόν να καταλήξει σε ιλαροτραγωδία για τη χώρα του Βολταίρου.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό ένα συμπλεγματικό ανθρωπάκι στη Γαλλία, που το παίζει διανοούμενος και που ετοιμάζεται να διεκδικήσει την προεδρία της χώρας του, να τονίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι η «σωτηρία» των Γάλλων είναι να κλείσουν τα σύνορά τους και να επιστρέψουν στο παρελθόν. Έτσι, ο Έρικ Ζεμούρ, Γαλλοεβραίος που γεννήθηκε στην Αλγερία, προτείνει την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή της στην εποχή του Ναπολέοντα.
Τότε δηλαδή που ένας εκ Κορσικής δεκανέας αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτωρ και με κόστος ένα εκατομμύριο ανθρώπινες ζωές θέλησε να «ενώσει» την Ευρώπη, υπό γαλλική ηγεμονία και επιτήρηση. Από τότε εξάλλου, αναπτύχθηκε στη Γαλλία και ένας ιδιόμορφος σωβινισμός, που θέλει η Γαλλία να αποτελεί στον πλανήτη μας «εθνική εξαίρεση».
Τον κ.Ζεμούρ, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, τον φέρνουν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του Μαΐου 2022, δεύτερο στις προτιμήσεις των Γάλλων με ποσοστό 17% μετά το 23% του σημερινού προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν. Που οφείλεται όμως αυτή η «ρέντα» του πρώην δημοσιογράφου και συγγραφέα?
Όλα ξεκίνησαν με το βιβλίο του «Η γαλλική αυτοκτονία», που κυκλοφόρησε το 2006 και το οποίο σε πρώτη φάση, πούλησε περί τα 150.000 αντίτυπα. Προβλέποντας ότι η Γαλλία των ανοικτών συνόρων σε 100 χρόνια θα είναι ισλαμική χώρα, ο συγγραφέας πολύ πονηρά έφερε στα μέτρα του ένα πραγματικό πρόβλημα,το οποίο πασπάλισες και με αναρίθμητα τσιτάτα κορυφαίων στοχαστών. Με αφετηρία την αφήγηση αυτή, ο συγγραφέας στην ουσία ήθελε να στραφεί κατά της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ως φαίνεται δε αυτός είναι και ο βασικός στόχος του. Προφανώς δε ο κύριος Ζεμούρ, εξυπηρετεί και κάποια άλλα συμφέροντα, τα οποία εν καιρώ θα αποκαλυφθούν.
Η πολιτική απάτη με την υποψηφιότητα Ζεμούρ, έγκειται στο γεγονός ότι από τη μια πλευρά θέλει κλειστά σύνορα, από την άλλη όμως δεν λέει κουβέντα για την κατά 76% εξάρτηση της Γαλλίας από την παγκόσμια οικονομία. Τονίζει ότι η Γαλλία αυτοκτονεί, πλην όμως σιωπή επικρατεί όταν του επισημαίνεται ότι η χώρα του είναι η 6η παγκόσμια δύναμη.
Ο Ζεμούρ και άλλοι ακραίοι δεξιοί και αριστεροί εθνικιστές, συσκοτίζουν πλήρως ότι τεράστια προβλήματα όπως η οικολογία, η πυρηνική ενέργεια και η τεχνολογική έκρηξη, είναι παγκόσμια και χλευάζουν τις υποτιθέμενες εθνικές απαντήσεις. Ο κορωνοϊός αποτελεί την καλύτερη απόδειξη. Η πανδημία προκάλεσε μια παγκόσμια κρίση που γράφει στα παληά της παπούτσια τις εθνικές πολιτικές και τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Αυτούς που πεθαίνουν από κορωνοϊό, κανένας Ναπολέων ή ούτε Γκώλ δεν μπορεί να τους βοηθήσει.
Υπό αυτή την έννοια, ο σκοταδισμός του Ζεμούρ είναι μια νέα και περίεργη τακτική,η οποία ενδεχομένως αποδίδει πολιτικά σε ένα κοινό που μάλλον έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από τον ορθό λόγο και την κοινή λογική.
Είναι δε εξαιρετικά περίεργο,ότι στις αντι ισλαμικές κορώνες του,ο Ερίκ Ζεμούρ επιμελέστατα αποφεύγει την παραμικρότερη νύξη στο τουρκικό Ισλάμ,το οποίο παίζει πρώτο ρόλο στη Γαλλία από πλευράς προπαγάνδας και αντιευρωπαϊκού μίσους.Στις διάφορες αναφορές του, ο πρώην αρθρογράφος, αφαιρεί τους Τούρκους ισλαμιστές από το ρεπερτόριό του, παράλληλα δε θεωρεί τη Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν ως σημαντικό πρότυπο πολιτικής διακυβέρνησης. Μήπως οι Γάλλοι και οι εν Ελλάδι οπαδοί του Γάλλου λαικιστή θα πρέπει να σκεφτούν και να αναρωτηθούν τι κάνει «νιάου, νιάου στα κεραμίδια;».
