Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται λέει ο λαός, ενώ ο Μάο Τσε-Τουνγκ το είπε πιο παραστατικά με τη φράση «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Πράγματι πολλοί χρησιμοποιούν την οποιαδήποτε αναταραχή προκειμένου να επωφεληθούν και να αποκομίσουν κέρδη για λογαριασμό τους.
Αυτή την εκμετάλλευση καταστάσεων χρησιμοποιούν, τόσο κάποια κόμματα στην εσωτερική διαπάλη για την κατάκτηση της εξουσίας, όσο και κράτη στην προσπάθειά τους να υπερισχύσουν έναντι τρίτων.
Στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε ότι η Τουρκία, επιδιώκει να εκμεταλλευθεί την ουκρανική κρίση, με σκοπό, αφενός να βγει από την διεθνή απομόνωση στην οποία έχει περιέλθει, και αφετέρου να προωθήσει την επεκτατική της δραστηριότητα απέναντι στην Ελλάδα.
Το νεώτερο που προέκυψε στα όσα ανιστόρητα και ανεδαφικά από πλευράς Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Συνθηκών ισχυρίζεται κατά καιρούς η γειτονική μας χώρα, είναι οι ευθείες απειλές και διεκδικήσεις νησιών του Α. Αιγαίου, από τη Λήμνο μέχρι το Καστελόριζο.
Μας λένε τώρα ότι με βάση τις Συνθήκες της Λωζάνης του 1923 και των Παρισίων του 1947, η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να εξοπλίζει για αμυντικούς λόγους τα νησιά της. Μιλούν για παράβαση των Συνθηκών και φτάνουν στο ακρότατο σημείο παράνοιας, αμφισβητώντας την ελληνική κυριαρχία τους.
Δεν μας λένε όμως, γιατί έχουν παρατάξει μια ολόκληρη στρατιά στα μικρασιατικά παράλια. Ούτε γιατί έχουν ναυπηγήσει εκατοντάδες αποβατικά σκάφη, που ναυλοχούν στα λιμάνια απέναντι από τα ελληνικά νησιά. Αλλά κυρίως δεν απαντούν στο εύλογο ερώτημα κατά πόσο ήταν εναρμονισμένες με την Συνθήκη της Λωζάνης οι βίαιες εκδιώξεις από τις πατρογονικές τους εστίες των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955 και το 1963, καθώς επίσης της Ίμβρου και Τενέδου που ακολούθησαν.
Να θυμίσουμε ότι οι διεκδικήσεις αυτές επί του πεδίου, που λένε κι οι Τούρκοι, έχουν αφετηρία το 1996 με τα Ίμια, που η Ελληνική πλευρά τα άφησε ανυπεράσπιστα, έρμαιο των διεκδικήσεων της Άγκυρας.
Πάνω στο αφήγημα των γκρίζων ζωνών, που δημιούργησαν οι Τούρκοι, με την ερμαφρόδιτη συμφωνία που έστησαν οι Αμερικανοί της απαγκίστρωσης, πάτησαν, προκειμένου να ανοίξουν το παιχνίδι των διεκδικήσεων, που είχε αφετηρία μικρά ακατοίκητα νησιά για να προχωρήσουν περαιτέρω, μέσω του αιτήματος της αποστρατιωτικοποίησης που το τερμάτισαν με αυτό της κυριαρχίας τους.
Στην σκακιέρα των απειλών ήρθε να προστεθεί και αυτή των κινήσεων προς τις δυνάμεις που υπογράφουν τις Συνθήκες Λωζάνης και Παρισίων, προκειμένου να επεκτείνουν τον θόρυβο γύρω από την κυριαρχία των νησιών του Α. Αιγαίου. .
Θα πει κανείς υπερβολές των Τούρκων, που δεν χρειάζεται κανείς να τις λαμβάνει σοβαρά υπόψη του. Κάτι ανάλογο έλεγαν κάποιοι και για την απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967. Το αποτέλεσμα ήταν να αφεθεί η Μεγαλόνησος έρμαιο στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, που το εκμεταλλεύτηκε την κατάλληλη στιγμή με την εισβολή του 1974 και την κατοχή έκτοτε του 36% της Κύπρου εδώ και 48 χρόνια.
Το όλο θέμα είναι ευρύτερα γεωπολιτικό. Η Τουρκία με οδηγό και την πληθυσμιακή της έκρηξη, αναζητεί νέο ζωτικό χώρο και κυρίως θαλάσσιο, μια και στην πορεία του χρόνου αποδείχθηκε ότι δεν είναι μόνο τα ψάρια, που προσφέρονται προς εκμετάλλευση, αλλά και ο ευρύτερος πλούτος της, που είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις ενεργειακές πηγές.
Γι’ αυτό, γιατί η Τουρκία δεν είναι Ελλάδα, που τα κόμματα δεν συμφωνούν, ούτε στην ανάγκη στρατιωτικών συμμαχιών, όπως αυτές με την Γαλλία ή τις ΗΠΑ. Αντίθετα επικροτούν και επαυξάνουν τις επιθετικές δραστηριότητες της εκάστοτε κυβέρνησης τους. Εκεί δεν υπάρχουν βουλευτές που να λένε να μην δώσουμε μια για την άμυνα και να ρισκάρουμε μια επιθετική κίνηση των Τούρκων.
Κι επειδή δεν θα εμφανιστεί κανένας από μηχανής Θεός να αντιπαρατεθεί στην Τουρκία, αν οι συγκυρίες την ευνοήσουν να κάνει μια επιθετική ενέργεια, είναι Εθνική ανάγκη να ενισχυθεί η χώρα όχι μόνο με σύγχρονα μέσα, αλλά και να αξιοποιήσει στο έπακρο τα υπάρχοντα και παράλληλα να σφυρηλατήσει την ενότητα που αποτελεί βασικό στοιχείο μιας δυναμικής αποτροπής.
Κακά τα ψέματα, υπάρχει θέμα και μάλιστα σοβαρό με τον ελληνικό εφησυχασμό. Οφείλουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα να επαναπροσδιορίσουν τα προγράμματα τους με βάση το γεγονός, ότι η χώρα μας βρίσκεται στο στόχαστρο της Τουρκίας. Να πάψουν να χρησιμοποιούν τα θέματα της άμυνας της χώρας για μικροπολιτικούς σκοπούς.
Η κυβέρνηση από την άλλη πλευρά έχει υποχρέωση να στήσει ένα ολιγομελές όργανο, που θα έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες προκειμένου να εποπτεύει τις κινήσεις της Άγκυρας και να χαράσσει πολιτικές για την αντιμετώπισή της.
Μόνο αν η Ελλάδα αποκτήσει την ετοιμότητα του Ισραήλ, μπορεί με επιτυχία να αντιμετωπίσει την Τουρκία. Διαφορετικά η Πατρίδα μας θα είναι έρμαιο στις ορέξεις του νέο Οθωμανισμού, που εκπέμπει ανεμπόδιστα η Άγκυρα.
Ο λύκος είναι μια ανάσα από εμάς και οφείλουμε όλοι να δούμε σοβαρά τις απειλές και να μην εθελοτυφλούμε λέγοντας, ότι αυτές έχουν να κάνουν με τα πολλά εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Τουρκία…
