Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει η χώρα, είναι να πέσει θύμα της εγκληματικής γελοιότητας αυτών που μεταφέρουν τη χυδαία προπαγάνδα του νέου Ρώσου τσάρου.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Μεταφέρω πιο κάτω και προσυπογράφω με όσα χέρια έχω το κείμενο του αγαπητού Γιάννη Πρετεντέρη και θέλω να ελπίζω ότι κάποιοι «αντικειμενικοί» αναλυτές και νεόκοποι δημοσιογράφοι θα σταματήσουν να παίζουν τα παιχνίδια της ρωσικής προπαγάνδας. Η τελευταία είναι το καλύτερο δώρο στο γείτονά μας Σουλτάνο, ο οποίος από καιρό φλερτάρει με τα ευρασιατικά «οράματα» του Πούτιν και κάποια ρεβάνς που ο τελευταίος θέλει να πάρει απέναντι στην ιστορία.
Έγραφε ο Γ. Πρετεντέρης στα «ΝΕΑ» της 23ης Φεβρουαρίου:
«….Ακούω Πούτιν και διαβάζω Ερντογάν.
Ρωτάω, λοιπόν. Όταν ο Πούτιν μπουκάρει στην Ουκρανία, τη διαμελίζει και λογαριασμό δεν δίνει, ποιος πιστεύει ότι ο Ερντογάν εμποδίζεται να κάνει το ίδιο στην Κύπρο, τη Θράξη ή τη Λέσβο;
Ούτε ένα χέρι δεν βλέπω σηκωμένο. Πολύ σωστά.
Όταν ένα κράτος του 21ου αιώνα θεωρεί ότι έχει την ανεμπόδιστη ευχέρεια εφόσον διαθέτει την πολεμική ισχύ να ξαναγράφει την ιστορία και τα σύνορα του 20ου αιώνα ποιος θα το εμποδίσει;
Μήπως το NATO; Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ; Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Η Διεθνής Αμνηστία; Η Σοσιαλιστική Διεθνής;
Τον Χίτλερ πάντως τον σταμάτησε μόνο η ήττα.
Κι αν ο Ερντογάν αποφασίσει να διορθώσει «το λάθος του Κεμάλ» στο Αιγαίο, όπως ο Πούτιν διορθώνει «το λάθος του Λένιν» στην Ουκρανία ποιος θα αντιταχθεί;
Οι ΜΚΟ και το Παρατηρητήριο για «την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση»; Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ; Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Η Επιτροπή LIBE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Ή μήπως καμία ολλανδή δημοσιογράφος με κόκκινο καπέλο;
Να σας πω ένα μυστικό; Κανείς τους. Ο «Guardian» με τον «Spiegel» ενδεχομένως να εκφράσουν τη συμπάθειά τους, αλλά ούτε ανταποκριτές δεν θα στείλουν.
Καταλαβαίνω λοιπόν ότι μπλέξαμε. Κι όχι μόνο στην Ουκρανία. Είναι ολόκληρο το διεθνές σύστημα που καταρρέει ανήμπορο απέναντι στην απειλή.
Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι (παρά τις αμφιβολίες των βλακέντιων) τα έθνη πρωτίστως στηρίζονται στην άμυνά τους και γι’ αυτό η άμυνά τους είναι αυτοσκοπός.
Με Ραφάλ, με Μπελαρά, με κορβέτες, με αντιαεροπορικά, ακόμη και με χασαπομάχαιρα.
Σήμερα ακούω τα ενθαρρυντικά χειροκροτήματα ή τον αποτροπιασμό του υπόλοιπου κόσμου αλλά η αλήθεια είναι μία: η Ουκρανία στέκεται μόνη απέναντι στον Πούτιν.
Να δούμε αν θα τα καταφέρει. Να δούμε πώς θα τα καταφέρει. Πάντως όχι με απαγγελίες και παρλάτες. Διότι οι ανοησίες για μια «συμπεριληπτική πολιτική» που «θα κλειδώνει την άλλη πλευρά μέσα από κοινούς κανόνες» πάσχουν από ένα θεμελιώδες κενό: ο Πούτιν ή ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρονται για κανέναν κανόνα, παρά μόνο για όσους φτιάχνουν εκείνοι.
Καλώς ή κακώς λοιπόν όταν κατεβαίνουν τα τανκς τελειώνουν οι κουβέντες.
Σε μια παλιά γαλλική ταινία ο Μισέλ Οντιάρ έχει μια ατάκα που λέει:
– Ποτέ δύο διανοούμενοι που κάθονται δεν θα φτάσουν πιο μακριά από ένα κτήνος που περπατάει!
Με άλλα λόγια, αν το ερώτημα είναι πώς θα σταματήσει το κτήνος, το βέβαιο είναι πως δεν θα το σταματήσουν ποτέ κάποιοι αραχτοί κουβενταδόροι…..».
Κατά τα άλλα, προσθέτουμε, έχουμε μπουχτίσει με δικαιωματική μπουρδολογία και συμψηφισμούς του Καραγκόζη
