Του Άριστου Μιχαηλίδη
Τώρα, για να έχουμε καλό ερώτημα, εμείς έχουμε κάποια πολιτική για να συμμετέχουμε στις εξελίξεις ή για να μην φάμε κανένα χαστούκι και να είναι όλο δικό μας; Διότι, συμβαίνουν γύρω μας κοσμοϊστορικά γεγονότα, που μπορεί να έχουν την αφορμή ή τη βασική τους αιτία τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά αυτά που μας επηρεάζουν πιο άμεσα (κατακούτελα, θα το έλεγα) συμβαίνουν στην Τουρκία. Και το ανησυχητικό είναι πως είμαστε απόντες, κι εμείς και η Ελλάδα, ως να μην μας αφορούν. Ή, ως να έχουμε άλλα πιο σημαντικά ζητήματα να απασχολούν την ηγεσία μας και δεν έχει χρόνο. Έχει τις προεδρικές εκλογές, τον τουρισμό που δεν θα έρθει, την τοπική αυτοδιοίκηση, τα εκατομμύρια των Ρώσων και των Ουκρανών που θα χάσουμε…
Σημαντικά κι αυτά, αλλά τι πιο σημαντικό από το ότι ξανακέρδισε τον ρόλο της η Τουρκία στη διεθνή σκηνή και υπάρχει πάλι ο κίνδυνος να πάθουμε ό,τι και το 2004. Όταν οι Αμερικάνοι προσπαθούσαν να πείσουν την Άγκυρα να επιτρέψει τη διέλευση των στρατευμάτων τους για να επιτεθούν στο Ιράκ και εκτός από κάμποσα δισεκατομμύρια της έδωσαν και την Κύπρο με το σχέδιο Ανάν.
Σήμερα Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι, οι οποίοι μέχρι προχτές ήταν δήθεν έξαλλοι με τη συμπεριφορά της Τουρκίας (όχι στην Κύπρο, αλλά και στα εσωτερικά της για τα ανθρώπινα δικαιώματα και στις σχέσεις της με τη Ρωσία, το Ιράν, τη Λιβύη, τον μουσουλμανικό κόσμο κ.α.), τη χαϊδεύουν πλέον ως τη μόνη ειρηνοποιό χώρα που θα βγάλει τον πλανήτη από τη δύσκολη θέση που τον έφερε η εισβολή του Πούτιν. Η μόνη χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, που αρνήθηκε να εφαρμόσει τις αποφάσεις για κυρώσεις, αλλά αντί να υποστεί κόστος γι’ αυτό, πέτυχε να της δοθεί ο ρόλος του μεσολαβητή κι έτσι έχει την εύνοια όλων, του καθενός για διαφορετικούς λόγους. Τόσο το θράσος του Ερντογάν, θράσος που αποκτά με την ανοχή της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, που καλεί τους Ρώσους ολιγάρχες να μεταφέρουν τα λεφτά τους στην Τουρκία.
Γνωστά αυτά, φυσικά, δεν λέω κάτι καινούργιο, φαίνονται διά γυμνού οφθαλμού. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Όχι για να εμπλακούμε στη μεγάλη σκακιέρα της κρίσης, που δεν έχουμε τη δυνατότητα. Παρότι θα μπορούσαμε να την είχαμε αν από χρόνια αξιοποιούσαμε το γεγονός ότι εδώ έχουμε πια ισχυρή ρωσική κοινότητα και Ρώσους μεγιστάνες, για να έχουμε μέσω τους ισχυρές προσβάσεις στη Μόσχα, που θα έπαιζαν ρόλο μαζί με την ευρωπαϊκή μας ιδιότητα. Αλλά, εδώ στήνεται κι ένα άλλο σκηνικό που έχει να κάνει με την αναθέρμανση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ γύρω από το φυσικό αέριο και την ανάγκη μεταφοράς στην Ευρώπη, την πιο καυτή ώρα όταν η Ευρώπη αναζητά τρόπους απεξάρτησης από τη Ρωσία.
Εξελίσσεται πολύ σοβαρό παρασκήνιο γύρω από αυτή την εξέλιξη μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Και ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου πάει στο Ισραήλ την Κυριακή κι ακολουθεί επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Ενέργειας, Φατίχ Ντονμέζ. Εμείς πού βρισκόμαστε σε όλα αυτά; Ο Κασουλίδης πού βρίσκεται κι εξαφανίστηκε; Ασχολείται με τις μεταθέσεις των διπλωματών; Ο Πρόεδρος; Ασχολείται με τη μετακίνηση των εργοστασίων ασφάλτου και με το πόσα χωριά θα ενταχθούν στον δήμο Ακάμα; Μιλήσαμε καθόλου με το εβραϊκό λόμπι και όσους μας στηρίζουν στην αμερικανική Γερουσία; Μιλήσαμε με την Αίγυπτο να βαρέσουμε συναγερμό; Ο Αβέρωφ, που είναι και προσωπικός φίλος του Ισραηλινού Προέδρου, Ισαάκ Χέρτσογκ, τι πήγε να κάνει στο Λονδίνο αντί να πάει στο Τελ Αβίβ; Οι άλλοι, της αντιπολίτευσης, έχουν επίγνωση των γεγονότων που διαμορφώνονται να δουν τι στο καλό θα κάνουμε ή μελετούν τις λίστες να βρουν βολικούς υποψήφιους για τις προεδρικές; Νομίζουν όλοι πως κάνουν το καθήκον τους όταν λένε ξανά και ξανά ότι θέλουν επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων! Δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν και λένε το τροπάρι να ξοφλήσουν. Κρίμα στην Κύπρο.
