Του Βασίλειου-Γεωργίου Γρ. Παπαδάκη*
Με τρικυμία εν κρανίω παρακολουθεί η ανθρωπότητα το συνεχιζόμενο, με αμείωτη σφοδρότητα και βαρβαρότητα αδελφοκτόνο πόλεμο, μεταξύ δύο ομόπιστων κρατών, της αμυνόμενης Ουκρανίας και της επιτιθέμενης Ρωσίας. Και ενώ συνεχίζεται ο ρωσικός ολετήρας η Ειρήνη βρήκε καταφύγιο στον πυθμένα του πήλινου αγγείου της Πανδώρας προσδοκώντας τον τερματισμό των εχθροπραξιών. Η ημερομηνία λήξεως θα εξαρτηθεί από την απόφαση η οποία θα ληφθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από τους πέντε περιβεβλημένους με εξουσία του Σ.Α. Εκεί θα κριθεί το μέλλον της δύσμοιρης χώρας η οποία ενδέχεται, πέρα από καταστροφή και διαγουμισμό, να υποστεί απώλεια εδαφών. «Ουαί τοις ηττημένοις». Εφόσον επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ των εμπλεγμένων, η ειρήνευση ενδέχεται να είναι βραχύβια, διότι όπως έλεγε ο Jean Jacques Rousseau (1712-1778), «Κάθε συνθήκη είναι πρόσκαιρη ανακωχή».
Ένεκα της σύρραξης Ουκρανίας-Ρωσίας, ο Ο.Η.Ε. βιώνει μία εισέτι επικίνδυνη κρίση από την ίδρυση του, 24-10-1945, συγκρίσιμη μ΄αυτήν της Κ.τ.Ε., 1920-1946, η οποία απέτυχε να διασφαλίσει την ειρήνη. Επί τω παρόντι, αδυνατεί να λύσει με γενναιότητα και αποφασιστικότητα το πoλύπλοκο ουκρανικό πρόβλημα διότι αφενός δεν έχει το ξίφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου (γόρδιος δεσμός) και αφετέρου η Ρωσία όπως και οι Η.Π.Α. είναι μόνιμα μέλη του Σ.Α.
Ο άμαχος, πολεμοπαθής πληθυσμός της Ουκρανίας πληρώνει φόρο αίματος, όπως συμβαίνει σε κάθε εχθρική εισβολή, την ώρα όπου οι έχοντες και κατέχοντες αλαζόνες – ταρταρίνοι, ευρισκόμενοι εν συγχύσει, ομοιάζουν με το βασιλέα της Λυδίας Κροίσο ο οποίος, σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο (484-410 π.Χ.), «ενόμισεν εαυτόν είναι ανθρώπων απάντων ολβιώτατον».
Η γενναία αντίσταση των Ουκρανών έναντι της ρωσικής εισβολής δεν αποτελεί αδίκημα. Σύμφωνα με το ρωμαϊκό δίκαιο η άμυνα για την υπεράσπιση της ατομικής ακεραιότητας είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Κατά τη μυθολογία όταν ο Κρητικός ήρωας Ραδάμανθυς, γνωστός για τη σοφία και δικαιοσύνη του, ορίστηκε από τους Θεούς του Ολύμπου ως δικαστής των νεκρών στον Άδη, θέσπισε νόμο ο οποίος προέβλεπε την αθωότητα του αμυνόμενου ακόμα κι΄ αν διέπραττε φόνο. Ο ρήτωρ Αντιφών (480-410 π.Χ.) υποστήριζε: «Για τον αμυνόμενο δεν έχει γραφεί η παραμικρή τιμωρία». Η άμυνα νομιμοποιείται όταν η επίθεση είναι βίαιη, ένοπλη και αντίθετη προς τους κανόνες του χάρτη του Ο.Η.Ε.
Η προάσπιση της πατρίδας εναντίον εχθρικής εισβολής αποτελεί ιερό δικαίωμα για κάθε ελεύθερο άνθρωπο.
Επίλογος:
Το χρηματιστήριο του πολέμου καλά κρατεί. Θα υπάρξουν χαμένοι και κερδισμένοι.
*Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
