Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ο αρχηγός των μπολσεβίκων και μετέπειτα ανατροπέας της μοναδικής στη Ρωσία του 20ου αιώνα πολυκομματικής Κυβέρνησης, υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Κεμάλ στη συνέχεια, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην μικρασιατική καταστροφή του 1922.
Ο αείμνηστος Κώστας Παπαϊωάννου (1925-1981), μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος και ο καλός του φίλος Μπόρις Σουβάριν (1895-1984), εκ των ιδρυτών του Κ.Κ. Γαλλίας και σύντροφος του Λένιν, υπήρξαν οι δύο διανοούμενοι που στα τέλη της δεκαετίας του 1970, με οδήγησαν στο να «ανακαλύψω» ποιος ήταν ο εμπνευστής της αποκαλούμενης «Οχτωβριανής Επανάστασης» που μετέτρεψε τον μαρξισμό και την ουτοπία του σε σύστημα βίας και ανάλγητου ολοκληρωτισμού.
Από την άλλη πλευρά, η κατά το ήμισυ μικρασιατική καταγωγή μου, με οδήγησε στο να «ανακαλύψω» ότι ο Λένιν πριν ακόμα αναρριχηθεί δια πραξικοπήματος στην εξουσία το 1917, ήταν ένθερμος υποστηρικτής της της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μέγας χρηματοδότης του Κεμάλ Ατατούρκ, όταν αυτός χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τον ελληνικό στρατό το 1922.
Από άρθρα και επιστολές του ήταν γνωστή εξάλλου η φιλική προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία τοποθέτηση του Λένιν από το 1911, όταν με αφορμή τον ιταλο-τουρκικό πόλεμο που κατέληξε σε νίκη της Ιταλίας, τάχθηκε με το μέρος της Τουρκίας. Όπως βέβαια το ίδιο συνέβη και την
περίοδο 1912-1913, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Στην «Πραβδα» της 28ης Σεπτεμβρίου 1912, όπως αναφέρει στα «Άπαντα» του, ο Λένιν, υπό την υπογραφή «Τ», έγραφε: «…Η Ιταλία νίκησε. Πριν ένα χρόνο ρίχτηκε να ληστέψει τα Τουρκικά εδάφη στην Αφρική και από σήμερα η Τριπολίτιδα της ανήκει. Ποια αιτία προκάλεσε τον πόλεμο; Η απληστία των ιταλών μεγαλοχρηματιστών και κεφαλαιοκρατών, πού τούς χρειάζεται καινούργια αγορά, τους χρειάζονται επιτυχίες του ιταλικού ιμπεριαλισμού. Τί πόλεμος ήταν αυτός; Αριστοτεχνική, πολιτισμένη ανθρωποσφαγή, μακελειό των αράβων με “νεότατα” όπλα….».
Και σε λίγες ημέρες, σε νεώτερο άρθρο του εξαπολύει νέα επίθεση κατά των επιβουλευομένων την Τουρκία. «Η Νόβογιε Βρέμια – γράφει – φανερώνει πέρα για πέρα τα σχέδια των ρώσων εθνικιστών. Όταν διαβάζεις αυτή την εφημερίδα, πού έχει τόσο «κύρος» ανάμεσα στους εθνικιστές και τους οχτωβριστές, βλέπεις καθαρά το σχέδιο τους να ληστέψουν την Τουρκία, σχέδιο που το εφαρμόζουν σταθερά…
Η Αυστρία απόσπασε ένα κομμάτι (τη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη), η Ιταλία απόσπασε ένα κομμάτι (την Τριπολίτιδα), τώρα είναι η σειρά μας να επωφεληθούμε, να η πολιτική της «Νόβογιε Βρέμια»…..
Ο φιλοτουρκισμός του Λένιν όμως δεν περιορίζεται μόνον σε αυτό το επίπεδο. Πάει ακόμα πιο μακρυά, γεγονός που ελάχιστοι γνωρίζουν.
Η προκήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας με τίτλο: «Σ’ όλους τους πολίτες της Ρωσίας» που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 1912, αρχίζει με τις λέξεις: «….Σύντροφοι εργάτες και πολίτες όλης της Ρωσίας. Στα Βαλκάνια άρχισε πόλεμος των τεσσάρων κρατών ενάντια στην Τουρκία. Απειλείται
πανευρωπαϊκός πόλεμος. Προετοιμάζονται για πόλεμο, παρ’ όλες τις δόλιες κυβερνητικές διαψεύσεις, η Ρωσία και η Αυστρία, αποθρασύνεται η Ιταλία στην πολιτική της που είναι αυτή της αρπαγής των τουρκικών εδαφών….». «….Όλη η Ευρώπη θέλει να πάρει μέρος στα γεγονότα των Βαλκανίων. Όλοι είναι υπέρ των “μεταρρυθμίσεων” ακόμη και υπέρ της “ελευθερίας των Σλάβων”. Στην πράξη όμως η Ρωσία θέλει ν’ αποσπάσει τμήμα της Τουρκίας στην Ασία και να καταλάβει το Βόσπορο, η Αυστρία επιδιώκει να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, η Ιταλία την Αλβανία, η Αγγλία την Αραβία, η Γερμανία τη Μικρά Ασία….».
Είναι φανερό ότι ο Λένιν για ιδιοτελείς πολιτικούς λόγους τάσσεται ξεκάθαρα κατά της προσπάθειας των Βαλκανικών λαών να αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό και όταν αυτό συμβαίνει, μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στηρίζει τον Κεμάλ Ατατούρκ, στην αντιπαράθεση του με την Ελλάδα..
Εξάλλου, ήδη από το 1913, ο επικεφαλής των μπολσεβίκων, με μια συνεπή και συντονισμένη πολιτική, υπεραμύνεται των οθωμανικών επιδιώξεων και συνεχώς βάλλει κατά της Τσαρικής Ρωσίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ελλάδος, της Βουλγαρίας, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου. Αντιθέτως, εναντίον των κεντρικών Αυτοκρατοριών, της Γερμανικής και της Αυστροουγγρικής, που μετά ένα – δυό χρόνια θα αιματοκύλιζαν την Ευρώπη, δεν έχει τίποτε να πει., Απεναντίας, μάλιστα, οι αυτοκρατορίες αυτές απολαύουν της ευμενείας του, τόσο στην καθημερινή πολιτική αρθρογραφία του, όσο και στα άλλα του πολιτικά κείμενα, όπως και στις εκδηλώσεις που διοργανώνει
Ποιός είναι ο λόγος, ποιά είναι η βαθύτερη αιτία αυτής της πολιτικής;
Ο λόγος είναι, ότι κατά κανένα τρόπο δεν θέλει ο Λένιν να θιγεί η Τουρκία. Και η βαθύτερη αιτία γι’ αυτό, ανάγεται στους δεσμούς του με τη Γερμανική Κυβέρνηση.
Είναι γνωστό, ότι εκείνα τα χρόνια, όλες οι μεγάλες δυνάμεις – εν όψει, μάλιστα, του Παγκοσμίου Πολέμου – ενδιαφερόντουσαν ζωηρότατα για τα συμβαίνοντα στην περιοχή των Βαλκανίων, των Στενών, της Ανατολικής Μεσογείου, της Ανατολής, γενικότερα, όπως λεγόταν η περιοχή.
Κεφα-λαιώδες ενδιαφέρον είχε η γερμανική πολιτική για τη στήριξη της Τουρκίας, εν όψει της μεγίστης στρατιωτικής σημασίας της περιοχής. Η Γερμανία ήταν αποφασισμένη ν’ αποκτήσει σταθερό έλεγχο επί της Τουρκίας και των Στενών, ως προπύργιο για τον έλεγχο ολόκληρης της Εγγύς Ανατολής – και του βαλκανικού χώρου.
Γι’ αυτό το λόγο, η Γερμανία είχε κατασκευάσει τον περίφημο Σιδηρόδρομο της Βαγδάτης, γι’ αυτό είχε στείλει πολυπληθείς στρατιωτικές αποστολές στην Τουρκία, υπό διακεκριμένους στρατηγούς, γι’ αυτό το λόγο εξόπλιζε τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Συνεπώς, κάθε επέμβαση άλλης δυνάμεως στην περιοχή ήταν απολύτως απαράδεκτη για τη γερμανική πολιτική και εχρησιμοποιείτο κάθε μέσο για ν’ αποτραπεί.
Ο Ιταλοτουρκικός πόλεμος θεωρήθηκε ως εισβολή της Ιταλίας στον ζωτικό αυτό, για τη Γερμανία, χώρο και υπήρξε βασική αιτία της διαλύσεως της συμμαχίας Γερμανίας – Ιταλίας -Αυστροουγγαρίας.
Ο Βαλκανικός πόλεμος του 1912 θεωρήθηκε ως απειλή κατά της σταθερότητος του Τουρκικού καθεστώτος, υποκινουμένη από τη Ρωσία, την Αγγλία και τη Γαλλία (μή λησμονούμε, ότι η τελευταία είχε αναλάβει την αναδιοργάνωση και εκπαίδευση την ελληνικών ένοπλων δυνάμεων, με την υπό τον στρατηγό Εντού αποστολή, ακριβώς εν όψει των βαλκανικών πολέμων).
Η Γερμανία τότε, έβλεπε την ελληνική επέκταση ως επέμβαση στο ζωτικό χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, πού μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο μεγάλα γερ-μανικά και αυστριακά συμφέροντα. Και η γερμανική πολιτική χρησιμοποίησε κάθε μέσον προς αποτροπή της διαλύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εν όψει, μάλιστα, του επερχομένου παγκοσμίου πολέμου.Σημαντικό εργαλείο στις επιδιώξεις της,ήταν και ο Λένιν,ο οποίος εβφλέγετο να καταλάβει την εξουσία στη Ρωσία με οποιοδήποτε μέσο.
Και από την άποψη αυτή, ειναι γνωστοί οι δεσμοί του Λένιν με τη Γερμανική Κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια τού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η δε πλήρης ανάπτυξή τους μπορεί ν’ αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνει στο πλαίσιο αυτής της αρθρογραφίας. Κατά συνέπεια, στις αναφορές μας δεν υπάρχει καμμιά πρόθεση να δοθεί οποιονδήποτε «πρακτορική» ιδιότητα στον τότε επικεφαλής των Ρώσων μπολσεβίκων.
Κατά τους Κ..Παπαιωάννου και Μπόρις Σουβάριν, ο Λένιν ήταν ένας αδίστακτος επαγγελματίας επαναστάτης, με αστείρευτη δίψα για εξουσία, αποφασισμένος να χρησιμοποιήσε κάθε μέσο που θα τον οδηγούσε στο σκοπό του: Δηλαδή στην κατάληψη της εξουσίας και στην εγκατάσταση του κομμουνισμού ως καθεστώτος. Ως μέσον κατάλληλο ευρήκε την υποστήριξη της Γερμανίας. Χρηματοδοτήθηκε, λοιπόν, από αυτή, τόσον πριν από την κατάληψη της εξουσίας, όσο και μετά από αυτήν και υποστηρίχθηκε με κάθε τρόπο. Έτσι κατόρθωσε να φθάσει στο σκοπό του – απογοητεύοντας, ίσως, τους ηθικολόγους αλλά συντρίβοντας τους αντιπάλους του. Αρχή του Λένιν ήταν ότι στην πολιτική – και, μάλιστα, στην
επαναστατική διαδικασία – η τήρηση των αρχών της ηθικής αποτελεί μικροαστική αδυναμία και ότι κάθε μέσον είναι καλό, αρκεί να βοηθεί στην επίτευξη του σκοπού. Την εφαρμογή της αρχής αυτής γνωρίσαμε πολύ καλά και στην Ελλάδα από τους πιστούς μαθητές του Λένιν, με τη δράση του ΚΚΕ από την ιδρυσή του έως σήμερα. Η Γερμανία, από την πλευρά της, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο έκανε και εκείνη τη δουλειά της.
Το Γερμανικό Επιτελείο είχε ορθώς εκτιμήσει ότι ο Λένιν ήταν σε θέση, με την επαναστατική του δράση, μέσα και έξω από τη Ρωσία, να διαβρώσει το τσαρικό καθεστώς και, τελικά, με τη βοήθεια της κατάλληλης πολεμικής συγκυρίας (επιστράτευση, παρατεινόμενος πόλεμος, απώλειες, πείνα, δυστυχία, κακοδιοίκηση κλπ.) να επιφέρει την πλήρη κατάρρευση του καθεστώτος αυτού και τη διάλυση του ρωσικού κράτους.
Το στόχο αυτόν, τον επέτυχε η Γερμανική Κυβέρνηση, βοηθώντας το Λένιν να καταλάβει την εξουσία, με αντάλλαγμα τη σύναψη της θριαμβευτικής για τη Γερμανία Συνθήκης του Μπρέστ-Λιτόφσκ, της 3 Μαρτίου 1918, που εσήμανε την έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο, και την εγκατάλειψη των δυτικών συμμάχων της με τη σύναψη χωριστής ειρήνης.
Η σημασία της υπηρεσίας, που παρέσχε ο Λένιν στη μαχομένη Γερμανία, δεν είναι ανάγκη να εξαρθεί: Η Γερμανία απηλλάγη από το βάρος του Ανατολικού μετώπου, μετέφερε μεγάλο αριθμό στρατευμάτων στο Δυτικό μέτωπο και είναι λογικό να υποτεθεί, ότι το αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μπορούσε να είναι διαφορετικό αν δεν είχαν επέμβει οι Ηνωμένες Πολιτείες, που, ρίχνοντας πολυάριθμες ανέπαφες δυνάμεις στο δυτικό μέτωπο, έκαναν την πλάστιγγα του πολέμου να κλίνει υπέρ της Ανταντ, ήτοι των Άγγλων και Γάλλων στην ουσία.
Στη συνέχεια, ο Λένιν βοήθησε όσο μπορούσε τον Κεμάλ να νικήσει τους Έλληνες στη Μικρά Ασία, πιστεύοντας ότι ο Τούρκος ηγέτης θα ήταν του χεριού του.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, οι εκτιμήσεις του δεν επαληθεύτηκαν, πλην όμως η Ελλάδα είχε υποστεί μια μεγάλη καταστροφή μέρος της οποίας του… ανήκει.
Όπως βέβαια, μέρος των περιπετειών της χώρας μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο οφείλονται στο καθεστώς που ο ίδιος είχε εγκαταστήσει στη Ρωσία…
Τη μεγάλη φίλη μας κατά κάποιους χρήσιμους ηλίθιους όπως συνήθιζε να αποκαλεί ο Λένιν αυτούς που τον εξυπηρετούσαν.
Πηγή: lykavitos.gr
