Του Αντώνη Βενέτη
Ώσπερ αργυρογνώμων ο κριτής
Έστιν όπως διακρίνει το κίβδηλον
Δίκαιον και το αληθές.
Αριστοτέλης
Η ζοφερή, εν πολλοίς κατάσταση που περιγράφεται στο κείμενο της κ. Μάνδρου, στην «Κ» της 13.3.2022, αναφερόμενη στο χώρο της δικαιοσύνης, μου δίνει την αφορμή να προσθέσω και τα εξής: ορθώς επισημαίνεται εις το άρθρο ότι, σημαντικά υπεύθυνη είναι και η κρατούσα συντεχνιακή αντίληψη, η οποία, σε θέματα ποιοτικής αναβάθμισης του ανθρώπινου δυναμικού του Σώματος των Δικαστών και των απαιτουμένων προς τούτο μεταρρυθμίσεων, ήταν και φαίνεται να είναι παγίως αρνητική.
Ενθυμούμαι λοιπόν ότι, προ 40 ετών και πλέον, ότε εισέβαλε εις το Δικαστικό Σώμα ο συνδικαλισμός, ο αείμνηστος Δικαστής και μετέπειτα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκης εις σχετικήν ερώτηση είχε απαντήσει: «Το λειτούργημα του Δικαστού απάδει προς την έννοια του συνδικαλισμού». Κάπως έτσι. Αλλά ήταν η εποχή που ο συνδικαλισμός εις τον δημόσιο τομέα είχε λάβει μυθικές διαστάσεις… και είχε επιβάλει το δόγμα «όλοι ικανοί και ίσοι».
Έτσι ο επίσης αείμνηστος και εξαίρετος Δικαστής Στ. Ματθίας, ο οποίος διετέλεσε επί σειρά ετών Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, προσπάθησε να επιλύσει ανάλογα προβλήματα, αλλά ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης προτιμούσε να συνεργάζεται με τους συνδικαλιστές και όχι με τον Πρόεδρο του Α.Π.. Ακόμα φρονώ είναι επιβεβλημένη και απαραίτητη η θέσπιση ενός αξιόπιστου συστήματος αξιολόγησης των Δικαστών, ώστε να αποβάλλονται του Σώματος οι επίορκοι και οι ανεπαρκείς.
Ασφαλώς είναι προς την θετική κατεύθυνση και οι μεταρρυθμίσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που περιγράφονται στο παραπάνω κείμενο της «Κ», αλλά και ορθή η αντίληψη και η βούληση της ηγεσίας του Α.Π., ότι, για το Σώμα των Δικαστών, οι ανεπαρκείς είναι «άχθος αρούρης».
Αλλά η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων προϋποθέτει απαραιτήτως τη συνεργασία και την αποδοχή αυτών από τα συνδικαλιστικά στελέχη των Δικαστών.
Τέλος να μεταφέρω στις στήλες της «Κ» μια είδηση της Τεργεσταίας εφημερίδος ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ, η οποία αποδεικνύει τη διαχρονικότητα των προβλημάτων που διακρίνουν το Σώμα των Δικαστών, αλλά εντυπωσιάζει θα έλεγα η καυστική αντίληψη του τότε ελληνικού τύπου, ώστε να επιλυθούν αυτά.
ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ, 5/17 Φεβρουαρίου 1899. –
Ο Εισαγγελεύς Αρείου Πάγου υπέβαλεν εις το Υπουργείο Δικαιοσύνης πίνακα των εργασιών του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατά το 1898. Βεβαίως δεν περιμένομεν τον πίνακα τούτον του κ. Εισαγγελέως δια να γνωρίσωμεν την εν τω Αρείω Πάγω βασιλεύουσαν φυγοπονίαν και αμέλειαν περί την έκδοσιν, ουχ ήττον ουδέποτε εφανταζόμεθα τοσαύτην οκνηρίαν των ανωτάτων του κράτους δικαστών, οπόσην παριστά αυτήν η αλάθητος γλώσσα των αριθμών του πίνακος του κ. Τζιβανοπούλου. Καθ’ όλον το παρελθόν έτος ο Άρειος Πάγος εξέδωκεν 667 πολιτικάς και ποινικάς αποφάσεις, αφήκε δε εκκρεμείς 1935!! Εν άλλοις λόγοις, έκαστος των 15 Αρειοπαγιτών εξέδωκε καθ’ όλον το έτος 40 αποφάσεις, δηλαδή 3 αποφάσεις κατά μήνα!!! Ουδέποτε επιστεύσαμεν, ούτε πιστεύομεν, ότι οποιαδήποτε κοινοβουλευτική Κυβέρνησις θα εισαγάγει σοβαράς μεταρρυθμίσεις, ώστε να ελπίσωμεν ότι θα παύση το Ανώτατον Δικαστήριον να αμιλλάται προς Γηροκομείον κατά την ενεργητικότητα και προς τους πρωτοετείς φοιτητάς της Νομικής κατά την νομικήν παίδευσιν. Απορούμεν μόνον με την υπομονήν των Ελλήνων διαδίκων, οι οποίοι δέχονται επί έτη ολόκληρα να βλέπωσιν εκκρεμή και καταστρεφόμενα ζωτικά των συμφέροντα εις χείρας νυσταλέων και αμαθών δικαστών και δεν εξανίστανται!
