Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
i. Πυκνώνουν οι αναπτύξεις. Λείπει η ουσία. Ότι δηλαδή:
Η Τουρκία ουδέποτε μας αναγνώρισε ιστορικό δικαίωμα όπως ανακτήσουμε εδάφη που, κάποτε, κατέκτησαν οι Οθωμανοί.
Περί αυτού πρόκειται (!!!).
ii. Το 1918 οι Οθωμανοί βρέθηκαν ηττημένοι του Α΄ Π. Πολέμου.
Εμείς, τότε, τιμημένοι νικητές, αλλά και ηγετική δύναμη των λοιπών στη Μικρασία Χριστιανών (Αρμενίων – Ποντίων κυρίως) επιδιώξαμε υποκατάσταση της οθωμανικής εκεί κυριαρχίας.
Κατεβήκαμε στη Μικρασία τον Μάϊο 1919.
● Τις αρχικές νίκες διαδέχθηκε σαρωτική ήττα. Ξεριζωθήκαμε.
iii. Ο Ελ. Βενιζέλος προσπάθησε το 1930 να καθιερώσει ελληνοτουρκική φιλία. Δεν πέτυχε (!).
iv. Ένδεκα χρόνια έπειτα, το 1941, οι Τούρκοι ζήτησαν “άδεια” των Άγγλων να καταλάβουν τα νησιά μας στο Αιγαίο. Υποστήριζαν ότι αυτοί ως ουδέτεροι θα τα στερούσαν από τους Γερμανούς (!!!).
● Επιδέξιος χειρισμός του Εμμ. Τσουδερού, απέτρεψε την υπό εκκόλαψη πανωλεθρία.
● Την 6.9.1958 ο τουρκικός όχλος, κυβερνητικά καθοδηγούμενος, ξεκλήρισε τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης.
● Τον Ιούλιο 1974, οι Τούρκοι κατέλαβαν π α ρ ά ν ο μ α το 38% της Κύπρου. Καταδικάσθηκαν επανειλημμένα από τον ΟΗΕ να φύγουν.
●● Δεν φεύγουν. Αποικίζουν τα κατεχόμενα, ώστε να γίνουν, εκεί, πλειοψηφία (!!!).
●●● Ουδείς τους διώχνει. Αυξάνονται (!!!).
v. Oι ελληνικές δυνάμεις αποδεδειγμένα ούτε να προστατεύσουν την Κύπρο μπόρεσαν. Ούτε να την ελευθερώσουν μπορούν (!!!).
vi. Αν δεν είχαμε διώξει τους Άγγλους, δεν θα είχαν έλθει κυριαρχικά οι Τούρκοι (!!!).
vii. Η ιστορία διδάσκει: Έναντι της Τουρκίας μόνοι αδυνατούμε (!!!). Συμμάχους αποτελεσματικούς δεν έχουμε.
viii. Η Τουρκία καραδοκεί. Τείνει στα 90 εκατομ. κατοίκων, εμείς στα 9,5. Ένοπλη αντιμετώπιση είναι αδύνατη. Η ελπίδα συμμαχικής συνδρομής: αφέλεια.
Η λύση μία: πρόσκληση ξένων δυνατών, κυρίως Αμερικανών. Να εγκατασταθούν τσάμπα – μόνιμα. Να ιδρύσουν: Πανεπιστήμια, Ακαδημίες, Εταιρείες. Ν΄αποκτήσουν εδώ συμφέροντα.
Μαχόμενοι για ίδια συμφέροντα γίνονται αποτελεσματικοί. Μόνον τότε (!!!).
●●● Κατοχυρώνουμε εθνική ασφάλεια και οικονομική ανάπτυξη.
ix. Ουδέν επικινδυνότερο από την υποτίμηση κινδύνου που είναι, όμως, επικείμενος και μέγας.
