Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Αν ο Δημήτρης Λιγνάδης λεγόταν Δημήτρης Κουφοντίνας, για παράδειγμα, μην έχετε καμμιάν απολύτως αμφιβολία, η οποία καταδίκη του για βιασμό, θα είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών για την αναλγησία της τοξικής και ταξικής δικαιοσύνης του αστικού συστήματος και θα ακολουθούσαν τα γνωστά μπλα ,μπλα, ότι δήθεν στα συστήματα της προόδου οι βιασμοί έχουν εκλείψει κλπ κλπ..
Με αφορμή έτσι την υπόθεση Λιγνάδη, την οποίαν μόνον η δικαιοσύνη και οι ενδιαφερόμενες πλευρές γνωρίζουν σε βάθος, κάποιοι γελωτοποιοί της τέχνης και της πολιτικής αποφάσισαν να μετατρέψουν σε πολιτικό θέαμα, χείριστης ποιότητας, με στόχο να περάσουν στην Ελλάδα και όχι μόνον προφανώς, την αντίληψη των λαϊκών δικαστηρίων και άρα της λαϊκής δικαιοσύνης. Μιά δικαιοσύνη δηλαδή, η οποία θα αποδίδεται από έναν καθοδηγούμενο ψηφιακό όχλο κατάλληλα «ετοιμασμένο» από «καλλιτέχνες» οι οποίοι ελλείψει ταλέντου ξέρουν να πουλάνε μίσος και φούμαρα.
Για παράδειγμα,την παραμονή του εμπρησμού της Πεντέλης, τραγουδοποιός ονόματι Θαν. Παπακωνσταντίνου, σε συναυλία του, η οποία ήταν άσχετη με βιασμούς ανηλίκων πολιτικό «μίτινγκ», αφού μας πληροφόρησε ότι ζούμε υπό ταξικό και τοξικό καθεστώς βίας είπε και τα ακόλουθα:
«…Υπήρχαν περιπτώσεις στο παρελθόν που πραγματικά κάποιοι δικαστές ήταν, προοδευτικό κομμάτι του ελληνικού λαού. Ας πούμε κάποια στιγμή το 5ο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας συνεχώς πολιορκημένο από νόμους που έρχονταν να καταστρέψουν το περιβάλλον και αυτοί κράτησαν προοδευτική στάση απέναντι σε όλη αυτή τη λαίλαπα….».
«…Ρώτησα μία φίλη μου που ήταν δικαστικός πώς γίνεται αυτοί να κρατάνε μία τέτοια στάση και μου είπε ότι οι περισσότεροι από αυτούς που ήταν τότε στο 5ο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας είχαν σπουδάσει στο Παρίσι και ήταν μέσα στο Μάη του ’68. Τι θέλω να πω… Υπάρχει τώρα μία μεγάλη τοξικότητα και βλέπουμε τον Λιγνάδη, σαν τον τύπο που σκότωσε τον Ζακ, σαν τον Κορκονέα, να πέφτουν στα πούπουλα, και βλέπουμε και αντισυστημικούς φτωχοδιάβολους σαν τον Μιχαηλίδη, σαν τον Καλαϊτζή και ακόμα πρόσφυγες, που επειδή δεν υπάρχουν κοινωνικές ομάδες να τους υποστηρίξουν, υφίστανται την κρατική καταστολή της Δικαιοσύνης, όχι τον ήλιο τον νοητό που περιμένουμε, τον ήλιο τον ανόητο, που υπάρχει αυτή τη στιγμή…..».
Το κείμενο που προηγείται αποτελεί μνημείο ευτελούς προπαγάνδας, θορυβώδους πολιτικής άγνοιας και επικίνδυνου πνευματικού Covid.
Ο τραγουδοποιός – προπαγανδιστής, κατά πρώτον, κατηγορεί για βίαιο και τοξικό ένα καθεστώς που του επιτρέπει και τον επιδοτεί ενδεχομένως για να μπορεί να το…. φτύνει. Αναφέρεται στη συνέχεια στον γαλλικό Μάη ’68, αγνοώντας προφανώς τα πάντα γύρω από το γεγονός αυτό και τις ποικίλες διαστάσεις του. Με βάση κατά τα λεγόμενα του, αυτά που του είπε κάποια χρόνια πριν μια Ελληνίδα δικαστίνα, βάζει στο στόμα της τελευταίας ουρανομήκεις ανακρίβειες, που σκοπό έχουν να εξαπατήσουν. Στη Σορβόννη του 1968 στο Παρίσι, δεν υπήρχε Έλληνας φοιτητής που μετά να έγινε μέλος του 5ου Τμήματος του Συμβουλίου της Επικράτειας στη χώρα μας. Όσο για το Τμήμα αυτό ίσως να ήταν χρήσιμο να δούμε ποιο είναι το κόστος κάποιων αποφάσεων του σε θέσεις εργασίας στην Ελλάδα και σε επενδύσεις κάποιων δισεκατομμυρίων, πουακυρώθηκαν για λόγους περιβαλλοντολογικούς.
Από αυτά που προηγούνται γίνεται ηλίου φαεινότερον ότι ο Θαν. Παπακωνσταντίνου, την υπόθεση Λιγνάδη την έχει…. γραμμένη. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η παρακίνηση του όχλου των Εξαρχείων για παράδειγμα, να κάψει την… Πεντέλη. Τον ενδιαφέρει οι μαφιόζοι των Εξαρχείων και οι πραιτωριανοί τους να μπορούν ανενόχλητοι ΝΑ ΒΙΑΖΟΥΝ τη νοημοσύνη μας και το κράτος δικαίου. Τον ενδιαφέρει η εγκατάσταση στην Ελλάδα ενός πουτινικού αυταρχικού κράτους στο οποίο οι κανίβαλοι της σκέψης θα έχουν τον πρώτο λόγο.
Με πιο απλά λόγια, ο τραγουδοποιός, είναι ένα από τα εργαλεία μιας πιθανής εκτροπής πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, ώστε η χώρα να καταστεί ευάλωτη σε ορέξεις πρώην αυτοκρατοριών να εμπεδώσουν στην Ευρώπη σε πρώτη φάση τον φασισμό του 21 ου αιώνα. Εκπρόσωποι του τελευταίου είναι ήδη καλά εγκαταστημένοι στην ελληνική Βουλή, περισσεύουν δε στα κοινωνικά δίκτυα και στα ΜΜΕ.Για τη δημοκρατία στην Ελλάδα μια νέα δοκιμασία εξελίσσεται και όσοι τη σέβονται έχουν χρέος να αντισταθούν με νομιμότητα στον οχετό. Δύσκολο άθλημα.
