Του Χρήστου Υφαντή
Ο ένας μετά τον άλλο οι πολιτικοί αναλυτές του φιλελεύθερου χώρου αρχίζουν να συμφωνούν στο πολιτικά προφανές: Ο ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις παραφυάδες του, τις τάσεις του, τις ομαδοποιήσεις του και τις εκφράσεις του δεν είναι, δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν της πολυεπίπεδης κρίσης της κοινωνίας μας στον 21ο αιώνα, υπάρχει για να την εκφράζει και να τη σηματοδοτεί, εργάζεται για να την αναπαράγει και να την διευρύνει, άλλωστε ποτέ η κυρία Αχτσιόγλου δεν έφτανε στο σημείο να ομολογήσει πως «η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για την αριστερά», αν αυτή η αντίληψη δεν αποτελούσε συστημικό στοιχείο του μυαλού που κουβαλάει.
Στην Πεντέλη και σε όσα εξελίχθηκαν με την πρωτοφανή πυρκαγιά επενδύθηκαν ελπίδες και σχεδιασμοί για μια θεαματική ρεβάνς στα όσα συνέβησαν στο Μάτι και σημάδεψαν την νεότερη πολιτική ιστορία, ετοιμάστηκαν δηλώσεις και ανακοινώσεις, κλείστηκαν για διθυράμβους υπέρ του Τσίπρα και της Δούρου τηλεοπτικά συνεργεία, ξεκίνησαν να δουλεύουν εντατικά τα υπόγεια της Κουμουνδούρου, οι ράφτες πήραν εντολή να ετοιμάζονται να ράψουν υπουργικά κουστούμια, ένας σχεδιασμός ολόκληρος ζούσε και ανέπνεε «για ένα νεκρό γ@μώ την αγανάκτηση μου, για έναν καμένο από τις φλόγες».
Μέχρι οι παπάδες ανακαλύφθηκαν ως αντίβαρο (άσχετο, αλλά κι αυτούς ο Τσίπρας τους «διόρισε» σε συνεργασία με τον Αρχιεπίσκοπο και μετά φάγανε στην ψύχρα τον Φίλη) κι όταν αυτοί μας τελείωσαν βρέθηκε μια αστυνομική «αύρα» που πετούσε νερό στους εποχικούς πυροσβέστες που διαμαρτύρονταν απαιτώντας την μονιμοποίηση τους (έτσι συμβαίνει με όλους τους εποχικούς στην Ελλάδα, κάποτε, με την ευκαιρία μεγάλων αθλητικών αγώνων μπήκε θέμα να μονιμοποιηθούν οι εθελοντές, οι οποίοι πληρώνονταν για τις «εθελοντικές» υπηρεσίες τους)…
Ότι τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν έκατσε τελικά είναι η απόλυτη δυστυχία για ένα χώρο που ζει και αναπνέει «για τον κακό χαμό», αρκεί ο ίδιος να μην βρίσκεται στην πλευρά που την παίρνουν τα σκάγια, ο ίδιος ο Τσίπρας νομιμοποίησε πολιτικά αυτή τη λογική.
Ποτέ δεν ξεχνάμε όλους αυτούς τους αριστερούς λαϊκισμούς που ακούσαμε και είδαμε να συμβαίνουν, όπως ποτέ δεν ξεχνάμε πως σήκωσαν μπαϊράκια σε θέατρα και συναυλίες κατά της απόφασης για τον μη εγκλεισμό στη φυλακή του με δικαστική απόφαση (έστω πρωτόδικη) βιαστή Λιγνάδη κάτι τύποι που έτρωγαν στα υπουργικά γραφεία πιτόγυρα και κοκορέτσια με τον επίσης παιδόφιλο και παιδοβιαστή Άρη Βελουχιώτη να τους ατενίζει, επαναστάτης κι ακριβοθώρητος, αριστερά καθαγιασμένος στο πάνθεο των «ηρώων» της σταλινοκρατίας.
Ούτε ο Κατρούγκαλος δεν στάθηκε ικανός να τους σταματήσει, ο χώρος πλέον έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά ορδής, έχει συμπεριφορά μανιακού, τον διοικούν πολιτικές μαινάδες που ξυπνούν και κοιμούνται με το όνειρο να γίνει η χώρα μέλος της διεθνούς του πουτινισμού, «να χορεύει τσάμικο» με τον Ερντογάν και τον Αλί Χαμενεί, αυτές οι κοινωνίες τους συνεγείρουν, σε αυτές προσβλέπουν, για την επικράτηση ενός ανάλογου καθεστώτος εργάζονται συστηματικά.
Είναι σαφές πως η επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε και αν εξελιχθεί, θα είναι η σημαντικότερη που θα έχει συμβεί ποτέ στη χώρα, εκείνο το παλιό, γραφικό και ανδρεοπαπανδρεϊκό «το φως με το σκοτάδι» του «αθάνατου Κουτσόγιωργα» θα επανέλθει με νέα στοιχεία, νέους πρωταγωνιστές, νέα διακυβεύματα, νέα δυναμική και νέα στόχευση.
Κι επειδή οι εκλογές δεν κερδίζονται ποτέ όταν ανακοινώνονται, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και όσοι σε αυτή πραγματικά ομνύουν χρειάζεται να πάρουν από τώρα τις αποφάσεις τους και τις αποστάσεις τους, να σταματήσουν να βαυκαλίζονται με δήθεν συνταγματικά τόξα και δημοκρατικά περιθώρια και να περιχαρακώσουν το χώρο τους χωρίς πολλές φιοριτούρες και ανάλογες ευαισθησίες.
Η χώρα στο επόμενο δεκάμηνο, έως την διεξαγωγή των εκλογών, θα αντιμετωπίσει, είτε την βολεύει, είτε όχι, την διεθνή του πουτινισμού, μέρος της οποίας αποτελεί ο εγχώριος συριζαϊσμός, αρέσει, δεν αρέσει αυτή είναι η πραγματικότητα αφτιασίδωτη και τρομακτική, όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και φιλελεύθερες ιδεοληψίες για δήθεν κόμματα του συνταγματικού τόξου και άλλες εύηχες παιδικές ιστοριούλες.
Η γειτονική Ιταλία, η Γαλλία του Μελανσόν και της Λεπέν, ακόμη και η Μεγάλη Βρετανία του Τζόνσον είναι εξαιρετικά και ισχυρά παραδείγματα που οδηγεί η τυφλή λειτουργία της ορδής, όταν την φουντώνει ο αριστερός και ο δεξιός λαϊκισμός, τόσο ίδιοι κι απαράλλαχτοι κι οι δυο τους…
Πηγή: lykavitos.gr
