Του Κ. Πάντζιου
Η πολιτική ζωή της χώρας μπήκε, από τις αρχές παρελθόντος Αυγούστου, σε μια νέα φάση, μετά το σκάνδαλο των υποκλοπών και την επανάκαμψη στο χώρο της ενεργού πολιτικής δράσης του Κώστα Καραμανλή. Αυτό είναι το πρώτο βέβαιο δεδομένο. Το δεύτερο δεδομένο είναι το ότι, αν δεν είχε υπάρξει το πρώτο πολιτικό γεγονός, δεν θα είχε συμβεί το δεύτερο. Τρίτο δεδομένο είναι το ότι για πρώτη φορά μετά από τριάμισι χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη –πάλι για πρώτη φορά– ένα θέμα σοβαρότατο, που έχει να κάνει με τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών μπαίνει καταλυτικά στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για πλήρη ανατροπή των κομματικών συσχετισμών που ίσχυαν ως τις αρχές παρελθόντος Αυγούστου.
Το πράγμα είναι συγκλονιστικό για τον απλούστατο λόγο, ότι ο μέσος πολιτικοποιημένος Έλληνας πολίτης δεν περίμενε εν έτει 2022 να «βρικολα-κιάσουν» πρακτικές αντιδημοκρατικές και πολιτική ευτέλεια, τέτοιες που να θυμίζουν εποχές που η χώρα μας –δυστυχώς– υπαγόταν από την άποψη αυτή στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και προσπαθούν να υποβαθμίσουν την όλη υπόθεση, προβάλλοντας το αστείο επιχείρημα ότι ο κόσμος δεν ασχολείται με τη δημοκρατία, αλλά με την τσέπη του, νομίζουμε ότι βρίσκονται σε πλάνη οικτρά. Αν έτσι ήταν τα πράγματα, τότε πώς εξηγείται το ότι το 2012 και μέσα σε τρία χρόνια, ένα κόμμα του 4,6%, ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα κατεστημένα εναντίον του και με πρώτο και καλύτερο το κατεστημένο των ΜΜΕ, έφτασε το 36,2% και κυβέρνησε τη χώρα για τεσσεράμισι χρόνια; Αν ήταν μόνο θέμα τσέπης, η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων το 2015 θα έπρεπε να στηρίξει δυνατά τη Ν.Δ. του Αντ. Σαματά, που στηριζόταν από τα κατεστημένα που προαναφέρθηκαν, αλλά και από άλλα πολιτικά κατεστημένα, και εκτός Ελλάδας.
Και εδώ μπαίνει στο πολιτικό παιχνίδι ο «καραμανλισμός». Όπως καταλυτικά σημάδεψε το δημοκρατικό μέλλον της πατρίδας μας από τον μεγάλο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και όπως με πίστη και αφοσίωση στην παράδοση αυτή, λειτούργησε και εκφράστηκε με τον Κώστα Καραμανλή.
Πολύ απλά λοιπόν, αφού το ίδιο το κόμμα, η Ν.Δ., υπό την ηγεσία και πρωθυπουργία του Κυρ. Μητσοτάκη, αποδεικνύει εμπράκτως ότι παρεκκλίνει επικίνδυνα από αυτήν την πολιτική και κομματική παράδοση, να είναι φυσική και αυτονόητη η πολιτική παρέμβαση από τον Κώστα Καραμανλή. Το αντίθετο θα αποτελούσε πολιτικό παράδοξο.
Φυσικό είναι πλέον, αφού μπαίνουμε σε μία νέα φάση της πολιτικής ζωής, καθώς και ότι διανύουμε στην ουσία προεκλογική περίοδο, να έχουν «ανάψει» οι πολιτικές και κομματικές «εικοτολογίες» του τύπου: τι θα κάνει ο Κ. Καραμανλής, πότε θα κάνει πιο καταλυτική την παρουσία του, πώς θα την κάνει, κλπ. Όμως αυτά δεν είναι η ουσία. Αυτά θα είναι η διαδικασία. Η ουσία είναι το ότι οι πολίτες ανησυχούν για την αντιδημοκρατική νοοτροπία που εκδηλώθηκε με τους «κοριούς». Ενώ πρακτικά, σε κομματικό επίπεδο, υπάρχει ήδη «επανεξέταση» της συντριπτικής πλειοψηφίας της λαϊκής βάση της Ν.Δ., που είναι καραμανλική, της στάσης της απέναντι στην τωρινή ηγεσία του κόμματος. Και τις επιλογές της και τις νοοτροπίες της.
Αυτό είναι το θέμα. Δηλαδή, να μην μπαίνουμε σε αοριστολογίες. Το ποια θα είναι η πολιτική πορεία της Ν.Δ., το ποια θα είναι η κομματική της έκφραση, θα εξαρτηθεί από τους ψηφοφόρους της. Έχει ξανασυμβεί αυτό, με την επιστροφή στις ρίζες. Τι θα πει «επιστροφή»; Θα πει αυτό που συνιστούσε την πολιτική οντότητα της Ν.Δ., η οποία ως κόμμα με ζηλευτή κομματική δημοκρατία, χαιρέτισε κατά καιρούς την έκφραση διαφορετικών τάσεων, στήριξε ηγεσίες οι οποίες είχαν «παρεκκλίνει» από τον «καραμανλισμό», γιατί ως κόμμα είχε πάντοτε τα μάτια του στο μέλλον. Και όταν τα πράγματα ξέφευγαν από την πρωτοποριακή ατζέντα και το δημοκρατικό πολιτικό όραμα του ιδρυτού του, τότε η βάση έπαιρνε πάνω της την ευθύνη. Δημοκρατικά, ειρηνικά και πολιτισμένα. Όπως πάντα. Τις διαδικασίες –αν χρειαστούν– θα τις δούμε στη συνέχεια. Και σύμφωνα με την πληροφόρηση που υπάρχει, σύντομα…!
