Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έως το 1992, ο Σεργκεϊ Ζιρνόφ, ήταν «κρυφός» πράκτορας της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας KGB στη Γαλλία. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, είναι συγγραφέας εγκατεστημένος στη Γαλλία και σε αμέτρητες συνεντεύξεις του δεν κρύβει την αντιπάθειά του για τον πρώην συνάδελφό του Βλαντιμίρ Πούτιν, με τον οποίον συνεργάστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
«…Ο Βλαντιμίρ Πούτιν», τονίζει, «…είναι Ρώσος όπως και εγώ, πλην όμως αντιπροσωπεύει τον κυνισμό, το ψέμα, τη βία και την παντελή έλλειψη συναισθήματος. κάτι σπάνιο στη ρωσική ψυχή. Από μόνο του το γεγονός αυτό τον καθιστά επικίνδυνο… Ο άνθρωπος αυτός θέλει να παραμείνει στην ιστορία, όχι γράφοντας μαζί της αλλά πηγαίνοντας εναντίον της. Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς θα αντιδράσει όταν καταλάβει ότι η ιστορία δεν βιάζεται. Ιδιαίτερα δε στην εποχή μας, όπου οι πηγές της πολλαπλασιάζονται με μεγάλη ταχύτητα….».
Αποκαλυπτικά είναι από την άποψη αυτή, τα γεγονότα που σε ανύποπτο χρόνο είχε αναρτήσει στο διαδίκτυο ο Ρώσος συνάδελφος Αντρέϊ Κολίνκο, ο οποίος από το τέλος του 2020 αναρωτιόταν γιατί ο Πούτιν άλλαζε την ιστορία που τα παιδιά διδάσκονται στα δημόσια ρωσικα σχολεία. Συγκεκριμένα, από τα σχολικά βιβλία εξαφανίζονταν οι αναφορές στη σταλινική θηριωδία και προβάλλονταν μόνο οι μάχες του «πατερούλη των λαών» κατά των ναζί.
Επίσης, από τις περισσότερες βιβλιοθήκες του κράτους, βιβλία και αναφορές στην περίφημη γερμανο ρωσική συμφωνία μη επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότωφ,{23-08-1939} πήγαιναν στο καλάθι των αχρήστων.
«…Ήταν προφανές», λέει σε mail του προς φίλους του ο Ρώσος συνάδελφος, «ότι το καθεστώς Πούτιν μετά την προσάρτηση της Κριμαίας κάτι άλλο προετοίμαζε. Και αυτό το τελευταίο ήταν η εισβολή στην Ουκρανία. Πίσω από την απόφαση αυτή, υπάρχουν πολλοί θεωρητικοί λόγοι, πλην όμως, κανένας από αυτούς δεν είναι θετικός για τη σημερινή Ρωσία. Απλώς η εισβολή εξυπηρετεί μόνον τον Πούτιν και την αυταρχική του εξουσία…».
Σήμερα ο Πούτιν βλέπει το εγχείρημα του να αποτυγχάνει. Η προσπάθεια του εκβιαστικά να ξεκινήσει έναν πόλεμο με λάφυρο τον πλούτο της Ουκρανίας, ως βάσει των ευρασιατικών αυτοκρατορικών επιδιώξεων του, αποδεικνύεται.
Κατά τον Αντρέϊ Κολεσνίκοφ, ανώτατο διευθυντικό στέλεχος στο Ίδρυμα Carnegia για τη Διεθνή Ειρήνη, «…η επιστράτευση, οι προσαρτήσεις και η βίαιη κριτική της Δύσης, είναι ενδείξεις απόγνωσης από την πλευρά του Ρώσου προέδρου. Η απειλητική ρητορική του δεν πείθει πλέον ούτε τους δήθεν φίλους του. Όμως είναι τόσο ταπεινωτική η προοπτική μιας ήττας, που έχει αποφασίσει να συνεχίσει τον πόλεμο με οποιοδήποτε κόστος.
Από τη στιγμή δε που ο Πούτιν έχει μετατρέψει το καθεστώς του σε σουλτανάτο, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει. Ούτε οι σύμβουλοί του ούτε οι ηγέτες κρατών που θεωρεί συμμάχους του όπως ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι. Ο τελευταίος αποστασιοποιήθηκε δημόσια από τον πόλεμο της Ρωσίας και έπεται συνέχεια.
Οι περισσότεροι αυταρχικοί ηγέτες των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ είναι πλέον τόσο ανήσυχοι που αποστασιοποιούνται προσεκτικά από το Κρεμλίνο και ρίχνουν γέφυρες προς την Ευρώπη. Στα μάτια τους ο Πούτιν φαντάζει ως επικίνδυνη φιγούρα που φαντάζεται ότι κυριαρχεί σε μια ανύπαρκτη αυτοκρατορία…».
Κατά την εκτίμησή μας ο Ρώσος δικτάτορας, στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας και της Δύσης αντί να ακούει και να εφαρμόζει ιδέες του εθνικιστή συμβούλου του Αλέξανδρου Ντούγκιν, θεωρητικού του ευρασιατικού πανρωσισμού, καλά θα έκανε να διαβάσει έστω και φευγαλέα τον «Παίκτη» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Κάτι θα μάθαινε.
Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.
