Του Χρήστου Υφαντή
Κλιμακώνεται σε όλα τα μέτωπα η επίθεση της συνομοταξίας των παραδοσιακών επιχειρηματικών δεινοσαύρων στον Κυριάκο Μητσοτάκη, με προφανή τον στόχο να τον αποδυναμώσει ηθικά, μιας και πολιτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο κάτι ανάλογο, να τον συνδέσει με «κομπίνες, σκάνδαλα και ρεμούλες», να περιορίσει έως εξαφανίσεως (αν γίνεται) τις επιλογές του και, στο τέλος, να «τον υποδεχθεί» ως μετανοημένο «άσωτο υιό» με επενδυτικά σχέδια ανά χείρας και την προσμονή δισεκατομμυρίων για τα ταμεία της.
Με την υπόθεση Ανδρουλάκη «το σύστημα» διέρρηξε κάθε πιθανότητα να προκύψει πολιτική συνεννόηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για μια κυβέρνηση συνεργασίας, ακύρωσε το βασικό πολιτικό διαχειριστή στο Μαξίμου ( Δημητριάδης) αφήνοντας τον Μητσοτάκη γυμνό μέσα στο ίδιο του το σπίτι και άνοιξε διάπλατο το δρόμο για να προστρέξει ασθμαίνων ο κυρ Νίκος στην αγκαλιά του Αλέξη (και του Πολάκη) σε μια κυβέρνηση «μπροοδευτικών δυνάμεων».
Η επίθεση πέτυχε και τους δύο στόχους της: το ΠΑΣΟΚ αναχώρησε για «άλλες πολιτείες, εξωτικές», ο Ανδρουλάκης βρήκε το πρόσχημα και εξόφλησε το δάνειο από την εκλογή του στην ηγεσία και ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να θυσιάσει τον «βασικό κυματοθραύστη» της κυβέρνησης, γνωρίζοντας πως αμέσως μετά την αποχώρηση του κ. Δημητριάδη το Μαξίμου θα έμοιαζε με παιδική χαρά. Δεν είχε άλλη επιλογή.
Στην υπόθεση Πάτση ο στόχος είναι σε πρώτη ανάγνωση διαφορετικός, στο βάθος όμως ολόιδιος: η πάση θυσία καταστροφή της πολιτικής ηγεμονίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πρόσωπο του βασικού του συνεργάτη στον σχεδιασμό της επόμενης μέρας για τη χώρα, σε απλά ελληνικά η ακύρωση του ηθικού πλεονεκτήματος του πρωθυπουργού να διαχειριστεί, στο πρόσωπο του Κυριάκου Πιερρακάκη, την πολιτική ηγεμονία του στον κεντρώο χώρο, να σχεδιάσει την νέα αυτοδύναμη κυβέρνηση και να υπερασπιστεί τον δομικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης.
Το σχέδιο είναι απλό: Για να συμβούν όλα τα παραπάνω ο πρωθυπουργός «χρειάζεται» να απωλέσει τον βασικότερο εκφραστή του αναγκαίου μετασχηματισμού της χώρας, την ηγετική προσωπικότητα που οδηγεί με ασφάλεια το κράτος και τις λειτουργίες του στην ηθική του κανονικού καπιταλισμού, ο Κυριάκος Πιερρακάκης είναι το ανάχωμα στον προαιώνιο νεοελληνικό κατσαπλιαδισμό και στην επικυριαρχία της επιχειρηματικής οικογενειοκρατίας, ο αστικός εκσυγχρονισμός που επαγγέλλεται και καθημερινά υλοποιεί απειλεί ευθέως σκληρά και ανελέητα συμφέροντα, ο μετασχηματισμός του κράτους και των λειτουργιών του (ειδικά των οικονομικών) είναι το έπαθλο.
Μέσα σε όλα αυτά ο Πάτσης είναι … ένας Πάτσης. Όσοι από ποδόσφαιρο γνωρίζουν στην Ελλάδα τον ήξεραν από την καλή και την ανάποδη (ΠΑΕ Νίκη Βόλου), έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν επελέγη για το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, ήταν σίγουροι για την εκλογή του με ό,τι κουβαλούσε ως «πολιτικές προμήθειες» και για τις διασυνδεδεμένες σχέσεις του με ισχυρότατα συμφέροντα παραδοσιακών οικογενειών και δήλωναν βέβαιοι για την κατάληξη του.
Ο κ. Πάτσης λογικά θυσιάστηκε, με εκείνη την αρχαιοελληνική συγγνωστή σκληρότητα που θυσιάζονται διάφορες «Ιφιγένειες» για να φυσήξει ούριος πολιτικός άνεμος στα πανιά των υπόγειων αφεντικών τη χώρας, δεν γνωρίζω αν το προαισθάνονταν, κανονικά επειδή είναι έξυπνο παλληκάρι θα έπρεπε να είναι υποψιασμένος, η άλλη εκδοχή αναφέρει πως είναι και ο ίδιος στο κόλπο, είναι κι ίδιος ένα πολιτικό πιστόλι στην υπηρεσία επιχειρηματικών εκτελεστών: στην προοπτική να βγει καθαρός από τη σύγκρουση και πολιτικά δικαιωμένος στο προσεχές μέλλον δύσκολα θα έλεγε «όχι», είναι πολύ έξυπνος για να αφήσει τέτοια ευκαιρία να νομιμοποιήσει την παρουσία του. Κάπου θα φανεί και στο μέλλον χρήσιμος.Διαλέγετε και παίρνετε…
Η συνταγή χάλασε και πάλι όταν στο μαγείρεμα επάνω προέκυψε ως κλασικό πολιτικό πιστόλι ο ΣΥΡΙΖΑ (ο Πολάκης είναι η αναγκαία γέμιση).
Αυτός ο πολιτικός αχταρμάς, μια «τσογλανοπαρέα» χωρίς αρχή, μέση και τέλος, δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί ούτε για ένα δίωρο ακόμη και την συγκλονιστικότερη των συνομωσιών, χωρίς να αποκαλυφθεί στο πανελλήνιο μια δική του, προηγούμενη και ανάλογη, συμπεριφορά, είτε πρόκειται για την ΕΥΠ και τις παρακολουθήσεις του Πιτσιόρλα, είτε για τα ΕΛΤΑ και τις έγγραφες απαντήσεις του πολυθρύλητου Νίκου Παππά σε ερωτήσεις βουλευτών για τον διοικητικό έλεγχο τους, επί πρωθυπουργίας Τσίπρα.
Είναι η δεύτερη φορά σε ένα τρίμηνο που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει να πυροβολήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο πρόσωπο βασικών συνεργατών του (ο Πιερρακάκης ήταν η κορύφωση) και βρίσκεται «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρεις» να απολογείται για δικές του ανάλογες «πομπές» από την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τα υπόγεια της Κουμουνδούρου, δεν έχει τελειωμό αυτό το γαϊτανάκι και δεν φαίνεται πως κάποιος μπορεί να το ελέγξει.
Και στην υπόθεση Πάτση η κατάσταση γύρισε μπούμεραγκ στην Κουμουνδούρου, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε ξαφνικά να ανακαλύπτει πως δικαιώνει ο ίδιος με την κυβερνητική του θητεία τη στάση του Κυριάκου Πιερρακάκη, ότι έχτισε με κόπο και με πολλά στοιχεία τροφοδοτημένος από τα υπόγεια διάφορων «Όιλ» αποδείχθηκαν «ξανά-μανά χρησιμοποιημένα» από τον Νίκο Παππά, το κόλπο κατέληξε στα άσφαιρα για τον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης, ο Πάτσης έτσι κι αλλιώς δεν απασχολεί κανένα στη χώρα πλην της οικογένειας του και μερικών κολλητών του.
Τι απομένει και από αυτή τη «συνομωσία της μάνικας;» Μια Νίκη Βόλου που ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει από το πέρασμα του Πάτση, ένας Τσίπρας μαζεμένος και εξαιρετικά προσεκτικός «μην τυχόν και προκύψουν κι άλλες πομπές του Νικολάκη και δεν ξέρουμε που να κρυφτούμε», μια αίσθηση πικρίας στον Πιερρακάκη (να τον ταλαιπωρεί περισσότερο από το κάταγμα και τη ρήξη συνδέσμων) και μια «φτου κι από την αρχή», γνωστή πλέον, νέα «Πατσειάδα» με άλλους πρωταγωνιστές που ετοιμάζεται να εκδηλωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα.
Όσο τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης είναι πολλά και δεν έχουν ήδη κατευθυνθεί «εκεί που πρέπει» ανάλογα επεισόδια θα ετοιμάζονται και θα εκδηλώνονται κάθε φορά με αυξανόμενη ένταση, ευτυχώς που τα διαχειρίζεται πολιτικά ο Τσίπρας και γελάει το χειλάκι των πρωταγωνιστών με την κατάληξη τους.
Πηγή: lykavitos.gr
