Qatargate: Πώς η σύλληψη της Εύας Καϊλή και των άλλων εμπλεκομένων στο σκάνδαλο διαφθοράς δείχνει τη δημοκρατική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχω κουραστεί να διαβάζω για το «χτύπημα που αποτελεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση η υπόθεση Καϊλή» και να βλέπω πουτινάκια να χασκογελούν με «τα χάλια της ενωμένης Ευρώπης». Κυρίως επειδή στις μπούρδες αυτές κυριαρχεί η πεποίθηση ότι εδώ και λίγες μέρες αποδείχτηκε κάποιου τύπου σαπίλα η οποία είναι ίδιον της Ένωσης σε αντίθεση με την υγεία που αποπνέουν τα ημιδημοκρατικά καθεστώτα σαν αυτό της Ουγγαρίας ή εντελώς δικτατορικά όπως αυτό της Ρωσίας. Καταλαβαίνω την ανάγκη του Όρμπαν να κοροϊδέψει τις δημοκρατίες και την ανοησία των χειροκροτητών του αλλά η πραγματικότητα είναι πως η υπόθεση Καϊλή αποδεικνύει τη δύναμη της Ενωμένης Ευρώπης και της δημοκρατίας και αν δεν βλέπετε το πώς επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
Αν εξαιρέσουμε όσους πιστεύουν σε έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουμε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σύστημα εξουσίας χωρίς διαφθορά. Μπορεί ο όγκος και η ποιότητα της διαφθοράς να διαφέρει αλλά όπου υπάρχουν άνθρωποι με εξουσία (είτε είναι από τον λαό, είτε από τον Θεό, είτε από τον προϊστάμενο, είτε από την κυρά της λίμνης που προσφέρει το σπαθί στον πιο άξιο) κάποιοι θα θελήσουν να επωφεληθούν περισσότερο από όσο η εξουσία τους τυπικά τους επιτρέπει. Κι αυτό που διαχωρίζει τα συστήματα εξουσίας δεν είναι η ύπαρξη η όχι αυτών των ανθρώπων, αλλά η δυνατότητα τους να δρουν ανενόχλητοι και ατιμώρητοι.
Η σύλληψη της Καϊλή και των υπολοίπων μελών αυτής της ωραίας παρέας δεν αποδεικνύει ότι στην Ευρώπη υπάρχει διαφθορά όπως χαιρέκακα διαδίδουν οι απολογητές των ολοκληρωτισμών (αφού διαφθορά υπάρχει παντού αυτό το ξέραμε) αλλά ότι στην Ευρώπη η διαφθορά, ακόμα και κάποιου που είναι αντιπρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, μπορεί να τιμωρηθεί. Η δύναμη της Ένωσης και της δημοκρατίας γενικότερα (γιατί αυτό είναι η Ένωση, μια ένωση δημοκρατιών χωρών… με την, προσωρινή ελπίζω, εξαίρεση της Ουγγαρίας) δεν είναι η ανυπαρξία διαφθοράς (η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η παραμυθοχώρα) αλλά η δυνατότητα σύλληψης των διεφθαρμένων και η τιμωρία τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνάτιζε όσο η συντρόφισσα Καϊλή δρούσε ανενόχλητη κι εμείς νομίζαμε ότι απλώς είναι μια φιλόδοξη σοσιαλίστρια που αναρριχάται. Από τη στιγμή της σύλληψης η Ευρώπη δυναμώνει ξανά.
Είναι λοιπόν εντελώς λάθος να θεωρούμε την σύλληψη της Καϊλή κάποιου είδους ντροπή για την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα είναι το καμάρι της γιατί δείχνει τη δυνατότητά της να απαλλάσσεται από τα σάπια της εξαρτήματα (και το ζήτημα είναι απλώς αυτό να γίνεται πιο συχνά). Προφανώς αυτές οι συλλήψεις δεν βάζουν τέλος στη διαφθορά γενικώς (αυτή θα τελειώσει με το τέλος της ανθρωπότητας) αλλά δείχνουν μια δύναμη που κανένα αντιδημοκρατικό καθεστώς δεν έχει. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα αντιδημοκρατικό καθεστώς σημαίνει απουσία ελέγχου στις αρχές και απουσία ελέγχου στις αρχές σημαίνει ασυδοσία και άρα διαφθορά χωρίς αρχή και τέλος. Παντού και πάντα.
Αν όλα αυτά φαίνονται πολύ θεωρητικά, σκεφτείτε τις εταιρείες αυτοκινήτων. Σε οποιοδήποτε μοντέλο οποιαδήποτε εταιρείας κάποια στιγμή μπορεί να παρατηρηθεί κάποιο πρόβλημα. Αλλά είμαι σίγουρος ότι προτιμάτε και εμπιστεύεστε περισσότερο μια εταιρεία που ξέρετε ότι θα παραδεχτεί το πρόβλημα και θα ανακαλέσει τα οχήματά της για να το διορθώσει παρά μια που υποψιάζεστε ότι θα το κρύψει και όποιον πάρει ο χάρος. Και μπράβο σας.
Πηγή : athensvoice.gr
