Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Κάποιοι δυτικοί θεωρούν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία παρατράβηξε και σιγοψιθυρίζουν την ανάγκη ενός συμβιβασμού με τον Πούτιν, που θα εμπεριέχει και παραχώρηση εδαφών, από πλευράς Κιέβου, στην Μόσχα.
Μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη για την Ουκρανία, θα είχε πολύ πιθανόν και αντίστοιχες επιπτώσεις στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας. Η επιθετικότητα χωρίς όρια της ισλαμο-εθνικιστικής πολιτικής της Άγκυρας, είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, που αρχίζει από τις παραβιάσεις και παραβάσεις στον εναέριο χώρο του Αιγαίου και φτάνει στις απειλές πολέμου, ακόμη και για την Κρήτη, που βρίσκεται στην Μεσόγειο.
Την ώρα που η Τουρκία έχει 12 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα στο νότιο τμήμα της, που βρίσκεται στη Μεσόγειο, απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα, αν διευρύνει τα χωρικά ύδατα της Κρήτης, που επίσης βρέχεται από την ίδια θάλασσα.
Το θράσος των Τούρκων έχει ξεπεράσει προ πολλού τα εσκαμμένα. Πραγματικός τους στόχος είναι να επιβάλλουν στην Ελλάδα καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας ένα είδος φινλανδοποίησης*. Στη χώρα αυτή, που σήμερα η Τουρκία στέκεται εμπόδιο στην ένταξή της στο ΝΑΤΟ, είχε επιβληθεί στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από την τότε Σοβιετική Ένωση.
Όλος ο διοικητικός μηχανισμός του κράτους έπρεπε να περάσει από την έγκριση της Μόσχας. Φινλανδός που ζει στην Αθήνα περιγράφοντας πριν λίγο καιρό σε ραδιοφωνικό σταθμό την κατάσταση αυτή έλεγε, ότι πέρα από τις κυβερνητικές θέσεις, ακόμη και η θέση του επικεφαλής της κρατικής τηλεόρασης, που τότε ήταν η μοναδική, μια και δεν υπήρχε ιδιωτική, έπρεπε να εγκριθεί από τα σοβιέτ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τουρκία παίζοντας το παιχνίδι ου Πούτιν, ακόμη και σήμερα, προβάλλοντας παιδαριώδη προσχήματα, αρνείται να εγκρίνει την ένταξη της Φινλανδίας στην Βορειοατλαντική Συμμαχία, την ώρα που μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και η χώρα, μαζί με την Σουηδία, έχει απόλυτη ανάγκη αμυντικής κάλυψης από το ΝΑΤΟ.
Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν παίζει χωρίς ενδοιασμούς και προφάσεις το παιχνίδι του Πούτιν, αφήνοντας έρμαιο στις ορέξεις της Μόσχας , μια χώρα μέλος της Ε.Ε., που χρειάζεται άμεσα την αμυντική κάλυψη του ΝΑΤΟ.
Βεβαίως και η Ε.Ε., που αυτή την περίοδο έχει απορροφηθεί με την διερεύνηση της διαφθοράς, που έχει ενσκήψει στους κόλπους της, δεν βλέπει και δεν ακούει τον μιμητή του Πούτιν, που ορέγεται εκτάσεις πέραν των συνόρων του, μια και βρίσκει ότι δεν χωρούν στα 564.000 χιλιόμετρα οι συμπατριώτες του.
Εξάλλου ας μην ξεχνάμε ότι, η περίοδος των διακοπών των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους για τους πλουσιοπάροχα αμειβόμενους κοινοτικούς είναι ιερές. Όμως, όπως αποδείχθηκε, οι Τούρκοι δεν σέβονται, ούτε θρησκευτικές, ούτε άλλες εορτές των γειτόνων τους και καθημερινά στοχοποιούν την Ελλάδα.
Σε αυτό το πολύπλοκο και πολυδαίδαλο πολιτικό περιβάλλον, καλείται η Ελλάδα να φροντίσει τα του οίκου της, με σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές και αξίες και να προχωρήσει στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση.
Δεν θα έλεγε κανείς το ίδιο για την Τουρκία, μια και ο αφέντης της επιδιώκει παντοιοτρόπως να παγιδεύσει τους αντιπάλους του, με την δικαιοσύνη που είναι το απόλυτο όργανό του, να παίζει κυριαρχικό ρόλο.
Από την πολυετή φυλάκιση του ηγέτη του φιλοκουρδικού κόμματος Ντεμιρτάς μέχρι την επαπειλούμενη του Δημάρχου της Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου. Ταυτόχρονα παρά τις διεθνείς αντιδράσεις, οι εντολοδόχοι του στην δικαιοσύνη, επέβαλαν ισόβια κάθειρξη στην ακτιβιστή Καβανα φορτώνοντας του αστήριχτες δραστηριότητες, αποδεικτικές του αυταρχισμού, που διέπει τα πολιτικά πράγματα της Τουρκίας.
Αντί να κανακεύουν λοιπόν οι δυτικοί τον Ερντογάν και όσους υιοθετούν την επεκτατική πολιτική του, καλό θα είναι να του ξεκαθαρίσουν ότι, ή κινείται εντός των αρχών και των κανόνων που διέπουν τις χώρες με δημοκρατικές αρχές, ή να τα μαζέψει και να πάει στην άλλη γειτονιά, που φλερτάρει εδώ και καιρό με τον Πούτιν τους Αγιατολάχ και τους άλλους δικτάτορες της Κεντρικής Ασίας.
Έλεος πια…
*Η Φινλανδοποίηση είναι όρος στην διεθνή πολιτική σκηνή που περιγράφει την κατάσταση στην οποία περιήλθε η Φινλανδία μετά το τέλος του Β παγκόσμιου Πολέμου. Δηλαδή στην διατήρηση, ύστερα από ακρωτηριασμό, της εδαφικής ανεξαρτησίας αλλά με τίμημα την πειθήνια στάση της στην Σοβιετική Ένωση.
Είναι η διαδικασία με την οποία μια ισχυρή χώρα αναγκάζει μια μικρότερη γειτονική χώρα να συμμορφώνεται με τους κανόνες εξωτερικής πολιτικής της ισχυρής χώρας, επιτρέποντας της ταυτόχρονα να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και το δικό της πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Η υιοθέτηση αυτής της στάσης ήταν απότοκο του φόβου ότι η μικρή χώρα οδηγούμενη σε σύρραξη με τη γείτονά της θα χάσει πολλά περισσότερα. Ο όρος αυτός αφορά τις ιστορικές σχέσεις της Φινλανδίας με τη Σοβιετική Ένωση. Μετά από μία σειρά ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ των δύο χωρών στο πρώτο μισό του αιώνα, η μεταπολεμική φινλανδική κυβέρνηση του Juho Kusti Paasikivi ακολούθησε μία πολιτική ευμενούς ουδετερότητας απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, η οποία μέσα από ένα πλέγμα συμφώνων συνεργασίας, καθώς και τη σύναψη προνομιακών οικονομικών σχέσεων, οδήγησε στο συντονισμό της εξωτερικής και εν μέρει της εσωτερικής πολιτικής της Φινλανδίας βάσει των απαιτήσεων της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο όρος θεωρείται γενικά υποτιμητικός και προέρχεται από τη Δυτική Γερμανική πολιτική συζήτηση της δεκαετίας του 1960 και της δεκαετίας του 1970. Έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε ο όρος στη Γερμανία και σε άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, αναφερόταν στην απόφαση μιας χώρας να μην αμφισβητήσει έναν πιο ισχυρό γείτονα στην εξωτερική πολιτική, διατηρώντας παράλληλα την εθνική κυριαρχία. Χρησιμοποιείται συνήθως σε ό,τι αφορά τις πολιτικές της Φινλανδίας στη σχέση της με τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά μπορεί να παραπέμπει γενικότερα σε παρόμοιες διεθνείς σχέσεις, όπως η στάση της Δανίας έναντι της Γερμανίας μεταξύ 1871 και 1945 ή οι πολιτικές της ελβετικής κυβέρνησης με την Ναζιστική Γερμανία μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
