Του Αντώνη Τριφύλλη*
Για πολλά χρόνια και για οικογενειακούς λόγους βρέθηκα στις ΗΠΑ. Και πιο συγκεκριμένα στην Ν. Υόρκη αλλά και στη Φλώριδα. Για κάποια χρόνια ταξιδεύαμε την τουριστική περίοδο, που ήταν η περίοδος των Χριστουγέννων, η πιο κατάλληλη για επίσκεψη. Βλέπετε την εποχή αυτή δεν έχει πολύ υγρασία, ούτε βρίσκεται στην περίοδο των τυφώνων. Με αυτοκίνητο διασχίσαμε την περιοχή από το Ορλάντο που βρίσκεται η Disney World, ένας παράδεισος για παιδιά, μέχρι το Key West. To τελευταίο νησί από τα keys όπου βρίσκεται και το σπίτι-μουσείο του Χέμινγουεϊ και μια «απειλητική» πινακίδα που γράφει «100 μίλα από τη Κούβα»!
Υπάρχει και η little Havana όπου είναι συγκεντρωμένοι σε γκέτο οι φτωχοί αντικαστρικοί φυγάδες από το νησί του Φιντέλ.
Προς την πλευρά του κόλπου του Μεξικού, στην Τάμπα, κατοικούν και πολλοί Έλληνες, απόγονοι των Ελλήνων σφουγγαράδων. Στο ενδιάμεσο εκτείνονται τα Everglades, ένας επίγειος παράδεισος νερού που όμως δεν είναι φιλικός για τον άνθρωπο μια και κυρίαρχο είδος είναι οι αλιγάτορες και τα κουνούπια. Τέλος εκεί παραμένουν οι παλιοί αυτόχθονες, οι ινδιάνοι Σεμνινόλ.
Οι άνθρωποι που μας εξυπηρετούσαν ήταν φιλικοί και ευγενικοί, έξω από τα γκέτο. Γιατί υπάρχουν και τέτοια, κυρίως κατοικούμενα από έγχρωμους και απλησίαστα από λευκούς. Είδαμε και την κλειστή περιοχή των υπερπλουσίων, μεταξύ των ο οποίων ο Ντόναλντ Τραμπ στην βίλα του Mar a Largo και το απέραντο γήπεδο γκολφ. Τέλος επισκεφτήκαμε και την πιο τουριστική περιοχή, το Art Deco District. Την εποχή εκείνη η Φλώριδα των 10 εκατ. κατοίκων φιλοξενούσε τετραπλάσιο αριθμό τουριστών.
Είναι άραγε η Αμερική μια χώρα αντιφάσεων που δικαιολογεί την ανάδειξη πολιτικών που εκφράζουν τον διχασμό ή ακόμη και το μίσος μεταξύ των ομάδων του πληθυσμού; Δυστυχώς, είναι. Και αν φύγουμε από τις περιοχές που ανθίζουν μερικά από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου ο διχασμός και η βία ήταν και είναι αξεπέραστος. Δυστυχώς ναι. Αν εξαιρέσουμε τις δυο ακτές -Καλιφόρνια και Νέα Αγγλία- ο μικρόκοσμος των εύπορων και δημιουργικών κατοίκων μοιάζει να είναι σε σύγκρουση με τις υπόλοιπες Πολιτείες. Και αυτές χειραγώγησε ο κ. Τραμπ στηριζόμενος στο δηλητήριο και στο ψέμα. Κάποιοι μιλάνε για επικείμενο εμφύλιο πόλεμο, άλλοι για οριστική Δύση της Αμερικής.
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα, όπως απέδειξε ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να εγκαταλείψουν τον ρόλο τους ως εγγυήτριας δύναμης της Δημοκρατίας και της ηγέτιδας δύναμης των αξιών της φιλελεύθερης Δημοκρατίας επιστρέφοντας στον απομονωτισμό.
Όχι ότι δεν έχει τρωτά η Δημοκρατία. Όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ «το χειρότερο πολίτευμα είναι η Δημοκρατία, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα». Όμως οι αντίπαλοί της -Ρωσία, Κίνα, Ιράν- έχουν καταργήσει τους μηχανισμούς εναλλαγής στην εξουσία και όσο και αν αντέξουν, οι δυνατότητες αναπροσαρμογής τους σε νέα δεδομένα και καταστάσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Για εμάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση η ρωσική εισβολή έδρασε ως αφύπνιση. Δεν αρκεί η αφοπλισμένη Ευρώπη για την διασφάλιση του επιπέδου ζωής μας. Και το «λάθος» του Ντε Γκολ πρέπει να διορθωθεί. Και το λάθος της Μέρκελ σε σχέση με το μονοπώλιο φυσικού αερίου από την Ρωσία διορθώνεται σταδιακά.
Οι ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια παρά τα λάθη και τις παλινδρομήσεις είμαι βέβαιος πως θα συνεχίσουν να διεκδικούν και να επιτυγχάνουν ως ηγέτιδα δύναμη σε ένα πολυπολικό κόσμο. Οι απειλές και οι κίνδυνοι διαγράφουν στον ορίζοντα ένα μέλλον σκοτεινό. Τόσο για τον ελεύθερο κόσμο όσο και για την παγκόσμια ειρήνη. Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Ή μήπως μεταπέσουμε στην εποχή του Μακαρθισμού και της αλαζονείας των νικητών; Είναι ένα αίνιγμα που δεν έχει απάντηση. Όμως όπως έδειξε η Ιστορία το Σύνταγμα τής επιτρέπει της διορθωτικές κινήσεις.
Η απόλυτη κυριαρχία στο Κογκρέσο και η μερική στην Βουλή του Προέδρου Μπάιντεν υπήρξε ένα σημάδι για τα αποτελέσματα των προσεχών προεδρικών. Οι Ρεπουμπλικάνοι διχασμένοι εξ αιτίας της επιμονής του κ. Τραμπ να είναι και πάλι υποψήφιος εκφράστηκε με την τραγελαφική αδυναμία στην Βουλή των αντιπροσώπων να επιλέξουν τον διάδοχο τής κ. Πελόζι. Με αυτές τις συνθήκες η νίκη των Δημοκρατικών είναι δεδομένη.
Και βέβαια θα ήταν ευχής έργο αν οι Ρεπουμπλικανοί μπορέσουν να ανασυνταχθούν ώστε να εκφράσουν τις συντηρητικές αξίες, όπως παλαιότερα ο Αϊζενχάουερ κ.α. Η παρουσία τους θα δώσει τον χρόνο και την αυτοπεποίθηση για την μετά την εισβολή εποχή ώστε να κοιτάξουμε το μέλλον του πλανήτη, την δικαιότερη κατανομή του πλούτου και τις νέες προκλήσεις από την 4η βιομηχανική επανάσταση.
*Ο Αντώνης Τριφύλλης είναι μέλος της διαΝΕΟσις, του ΕΛΙΑΜΕΠ, τέως στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Ο τίτλος του άρθρου του είναι στίχος από τραγούδι του Γιώργου Κοινούση.
Πηγή: kreport.gr
