ΕΝΘΕΜΑΤΑ Αυγής, 17/12/2000,
Ένα συγκλονιστικο κείμενο του Διονύση Γουσέτη, που δημοσιευτηκε στην εφημερίδα Αυγή όταν η τελευταία σεβόταν ακόμα την δημοσιογραφία και την ενημέρωση μιάς πραγματικής κοινωνίας των πολιτών .
Ως τίτλο τιμής φυλάσσει ο γράφων στο αρχείο του το από 8 Δεκεμβρίου 1974 έγγραφο προς αυτόν της «Επιτροπής Αγώνος Αβασιλεύτου Δημοκρατίας», που του στάλθηκε υπό την ιδιότητά του ως «Μέλος Ομάδας Διαφωτίσεως Επαρχιών». Τον αγώνα για την κατάλυση της μοναρχίας τον έδωσε μαζί με την πλειοψηφία των πολιτών, επειδή πίστευε και πιστεύει ότι τόσο ο θεσμός, όσο και ο συγκεκριμένος μονάρχης, ήσαν υπεύθυνοι για σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ελλήνων πολιτών.
Από το σημείο αυτό μέχρι του σημείου να αμφισβητείται το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) και τα ίδια τα ανθρώπινα δικαιώματα, λόγω της απόφασης που εξέδωσε για την περιουσία του «τέως», υπάρχει χάσμα. Το χάσμα δεν «γιόμισ’ άνθη», που λέει ο ποιητής, αλλά λαϊκισμό.
Στις 23 Νοεμβρίου, το ΕΔΑΔ, με πλειοψηφία 15-2 (ένας εκ των δυο ήταν ο Έλληνας δικαστής) δέχτηκε ότι η Ελλάδα παραβίασε το Άρθρο 1 του πρώτου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εγγυάται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Ο λαϊκισμός που ακολούθησε είχε τα εξής σημεία:
1. Οι ιθύνοντες έκαναν σαν να αιφνιδιάστηκαν, παρ΄ότι δήλωναν το αντίθετο. Όμως, πολύ καλά γνώριζαν το αποτέλεσμα της δίκης, τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, δηλαδή από τις 21 Οκτωβρίου 1999. Την ημερομηνία αυτή, η αρμόδια Επιτροπή του ΕΔΑΔ, που έκανε την προδικασία, είχε γνωμοδοτήσει ομόφωνα (περιλαμβανομένου δηλαδή και του Έλληνα εκπροσώπου), ότι πράγματι η χώρα μας είχε παραβεί τη Σύμβαση. Μάλιστα, η απόφαση του Νοέμβρη σε πολλά σημεία παραπέμπει στη γνωμοδότηση της Επιτροπής.
2. Σύμφωνα με την ελληνική κυβέρνηση, η εν λόγω περιουσία δεν ανήκε ποτέ στον βασιλιά, αλλά του είχε παραχωρηθεί από το κράτος. Ο ΣΥΝ μας εξηγεί ότι “η συγκεκριμένη ‘ιδιοκτησία’ ουδέποτε αποκτήθηκε με δουλειά, προσωπικές απολαβές ή και με κληρονομικό δικαίωμα”, αλλά “αποκτήθηκε με υποχρεωτικές κρατικές ‘δωρεές’ στις πιο δραματικές δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα”. Η αλήθεια, όπως διαβάζουμε στην απόφαση του Δικαστηρίου, είναι ότι το μεν κτήμα στο Πολυδένδρι αποκτήθηκε στο σύνολό του με συνηθισμένη μεταβίβαση, δηλαδή με απ’ ευθείας αγορά του παππού του «τέως» από Λαρισαίο ιδιώτη, τα δε κτήματα Τατοϊου και Κέρκυρας αποκτήθηκαν μέσω αγορών από ιδιώτες κατά ένα μέρος τους. Το δε ΕΔΑΔ, στην παράγραφο 61 της απόφασής του, λέει το εύλογο, πως «δεν μπορεί να δεχθεί ότι τα μέλη της ελληνικής βασιλικής οικογένειας δεν είχαν ποτέ καθόλου ιδιοκτησία στην Ελλάδα».
3. Οι κυβερνητικοί παράγοντες θριαμβολογούν. O μέγας γκαφατζής συνταγματολόγος κ. Ευάγγελος Βενιζέλος για παράδειγμα, τονίζει: «Σημασία έχει ότι ο νόμος του 1994, με τον οποίο επιλύονται θέματα της προσωπικής νομικής κατάστασης της τέως βασιλικής οικογένειας, θέματα επωνύμου, θέματα σεβασμού της μορφής του πολιτεύματος, δεν θίγεται καθόλου». Ο άνθρωπος προσπαθεί να δικαιολογήσει τη γκάφα του νόμου του 1994, που είναι δικό του δημιούργημα. Όμως, ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης Μιχ. Σταθόπουλος παραδέχθηκε ότι ο νόμος του Ευ. Βενιζέλου ήταν «βεβιασμένος», εφόσον έδωσε στον «τέως» τη λαβή που αναζητούσε, για να προσφύγει στο Ευρωπαικό Δικαστήριο (βλ. ΑΝΤΙ τεύχος 726). Ο κ. Σταθόπουλος το είπε λίγο ευγενικά: στην πραγματικότητα εννοούσε ότι το χαράτσι που μοιραία θα πληρώσουμε το οφείλουμε στον κ. Βενιζέλο. Και ο ανερχόμενος αστέρας του λαϊκισμού, επίσης συνταγματολόγος, κ. Λοβέρδος υπερθεματίζει: «Τέως βασιλεύς και νυν ιδιώτης, ούτε καν ολοκληρωμένος Έλληνας πολίτης, ας αναζητήσει την προστασία και άλλων περιουσιακών του δικαιωμάτων και ας ψάξει, γιατί όχι, και για κάποιο επάγγελμα. Αμφιβάλλω αν ξέρει κάποιο επάγγελμα να κάνει». Αυτά όλα όταν είναι γνωστό ότι ο «τέως» έχει αναγνωρίσει πλήρως την αβασίλευτη δημοκρατία και εμφανίζεται διατεθειμένος να αποδεχτεί τον όρο περί απόκτησης επωνύμου. Άλλωστε, δεν χρειαζόταν η απόφαση του Δικαστηρίου γι αυτές τις διαπιστώσεις. Έφθανε το ίδιο το γεγονός της προσφυγής.
4. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Κρητικός ζήτησε να γίνει γνωστό στη Βουλή ποιοί (ονομαστικά) ήταν οι δικηγόροι της υπόθεσης και από τις δύο πλευρές καθ’ όλα τα στάδια της διαδικασίας. Προφανώς για να ακολουθήσει η διαπόμπευσή τους. Φταίνε οι δικηγόροι που καταδικάστηκε η Ελλάδα!
5. Διάφοροι άλλοι σοβαροφανείς αρθρογράφοι γέμισαν τις εφημερίδες με επιχειρηματολογία επιπέδου του γνωστού ανέκδοτου της εποχής του ψυχρού πολέμου: «Κι εσείς γιατί βασανίζετε τους νέγρους;». Αντιπαραθέτουν τα κακά που έχει κάνει ο «τέως» στη χώρα με την απόφαση του ΕΔΑΔ και αναρωτιούνται, εκλαμβάνοντας τους αναγνώστες ως κρετίνους: «Θέλει και τα ρέστα;». Ας κατηγορηθεί λοιπόν ο «τέως» και ας δικαστεί για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πράγματι διέπραξε. Το ΕΔΑΔ δεν τον δίκαζε μ’ αυτή την κατηγορία.
6. Το ΚΚΕ χαρακτήρισε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου «πρόκληση». «Οδυνηρή διάψευση της ουσίας της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» χαρακτήρισε την απόφαση ο ΣΥΝ. Στον αντιβασιλικό τους οίστρο, τα δυο κόμματα, μετακυλίοντας την ευθύνη στο ΕΔΑΔ, απαλλάσσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις για τις ανόητες έως ύποπτες ενέργειές τους, που έδωσαν τα κατάλληλα νομικά επιχειρήματα στον «τέως»,. Όταν κυβερνήσεις αποδέχονται δωρεές τμημάτων των ακινήτων ή πληρωμή φόρου ιδιοκτησίας γι’αυτά, τί περιμένουν να αποφανθεί το Δικαστήριο; Μπορεί κάποιος να πληρώνει φόρους και να κάνει δωρεές για κάτι που δεν είναι δικό του;
Όλος αυτός ο λαϊκισμός στόχο είχε βέβαια να βγάλει λάδι πρόσωπα και κυβερνήσεις, να μας χαϊδέψει τ’ αυτιά, πως πάλι το έθνος ενίκησε, να προβάλει (στους ψηφοφόρους) τους «αδιάλλακτους» πολέμιους της βασιλείας. Αυτό που καταφέρνει (για μια ακόμη φορά) είναι να απαξιώνει τους θεσμούς της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με αυτό τον τρόπο να δυσφημεί τα ίδια τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τώρα απαξίωσε το κορυφαίο όργανο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Όταν το ΕΔΑΔ δικαίωνε την Κύπρο ή την ιδιώτη Ελληνοκύπρια Τιτίνα Λοϊζίδου στις προσφυγές τους κατά της Τουρκίας, οι ίδιοι άνθρωποι το αποθέωναν. Αύριο θα επικαλεσθούν ξανά τις επανηλειμμένες καταδικαστικές αποφάσεις του κατά της Τουρκίας για να επιχειρηματολογήσουν ότι η γείτονα χώρα δεν έχει τις προϋποθέσεις ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποιός θα τους πιστεύει όμως, όταν τώρα παίζουν το παραμύθι του βοσκού και του λύκου;
