Του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου
«Η Ελλάδα σε απεργιακό κλοιό», «η Ελλάδα παραλύει», «πανεργατική απεργία κήρυξαν οι εργαζόμενοι», είναι οι τίτλοι των ΜΜΕ που εθιμικά συνοδεύουν την κήρυξη «γενικής απεργίας» από τα κρατικοδίαιτα κομματικά συνδικάτα.
Η «γενική απεργία» δεν είναι γενική. Απεργεί αποκλειστικά ο δημόσιος τομέας και κυρίως οι μη εργαζόμενοι συνδικαλιστές. Ούτε απεργεί στο σύνολο του ο δημόσιος τομέας. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που προσέρχονται στις υπηρεσίες τους. Δημόσια σχολεία που λειτουργούν. Γιατί δε θέλουν να χάσουν το ημερομίσθιό τους χάριν του κομματικού συμφέροντος και όχι του δικού τους. Δεν απεργεί ο πολύ μεγαλύτερος ιδιωτικός τομέας. Οι σκληρά εργαζόμενοι, χωρίς μονιμότητες, αναρρωτικές και με το άγχος αν θα συνεχίσουν να εργάζονται. Ιδίως οι υπάλληλοι στα καταστήματα της ακτίνας δράσης των κουκουλοφόρων.
Η «γενική απεργία» στην πραγματικότητα δεν στρέφεται κατά της Κυβέρνησης. Στρέφεται εναντίον εκείνων που εργάζονται και δυσκολεύονται ή αδυνατούν να πάνε στις δουλειές τους. Εναντίον της ίδιας της κοινωνίας καθώς ανατρέπεται η καθημερινότητά της. Και ασφαλώς εναντίον της εθνικής οικονομίας. Σύμφωνα με στοιχεία της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ της 17-03-2014 (καθώς δεν έχω βρει νεότερα) υπολογίζεται ότι τις τρεις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα έγιναν πάνω από 5.000 κινητοποιήσεις κάθε είδους, αφαιρώντας περίπου 1.650 ημέρες εργασίας ή πέντε εργάσιμα χρόνια, με οικονομικό κόστος περίπου 140 δις. Ευρώ, επιταχύνοντας την πορεία προς τη χρεοκοπία.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών δεν έχουν άλλο στόχο παρά την εργαλειοποίηση του δικαιολογημένου θυμού και οργής της κοινής γνώμης και ιδίως των νέων με θλιβερή επιδίωξη την αποκόμιση κομματικού οφέλους από το τραγικό δυστύχημα.
Με επικεφαλής την ΑΔΕΔΥ και την απαξιωμένη ΓΣΕΕ το κυρίαρχο σύνθημα στρέφεται κατά των «ιδιωτικοποιήσεων» και της «εισαγωγής ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων» στο δημόσιο τομέα. Αντιδρούν δηλαδή στην εφαρμογή στο δημόσιο της αξιολόγησης, προϋπόθεση αξιοκρατίας, της διοικητικής ιεραρχίας και της λογοδοσίας. Πρόκειται για τις θεμελιώδεις αρχές διοίκησης που εξοβέλισε από το δημόσιο η καταστροφική νομοθεσία της περιόδου 1981-2 του παπανδρεϊκού πρώιμου ΠΑΣΟΚ. Σε συνδυασμό με τον συνδικαλιστικό νόμο 1264/1982, επικράτησε η ασυδοσία και η συνδιοίκηση των συνδικαλιστών στο δημόσιο τομέα και ιδίως στις ΔΕΚΟ. Νομοθεσία που ισχύει μέχρι σήμερα γιατί καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να ανατρέψει. Ο συνδικαλισμός κομματικοποιήθηκε και ομογενοποιήθηκε. Δεν ξεχωρίζει ο δεξιός από τον αριστερό συνδικαλιστή. Χαρακτηριστικά, στις προσπάθειες του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νίκης Κεραμέως να εφαρμοσθεί η αξιολόγηση στη δημόσια εκπαίδευση, πρωτοστατεί στις αντιδράσεις η «προσκείμενη» στη Ν.Δ. συνδικαλιστική οργάνωση (ΔΑΚΕ).
Τα αιτήματα των απεργών-διαδηλωτών βρίσκονται σε κατάφορη αντίθεση με τα αίτια του τραγικού δυστυχήματος. Δεν οδηγούν στην εξάλειψη αλλά τη διαιώνιση τους.
Συγκεκριμένα:
Πρώτον, η βασική αιτία που προκάλεσε το τραγικό δυστύχημα, πέρα από τις όποιες άλλες ευθύνες, είναι η απουσία αξιολόγησης. Είναι αυτή που επέτρεψε σε έναν αχθοφόρο να γίνει σταθμάρχης… Ορθώς η κοινή γνώμη τον χρεώνει με ένα ποσοστό 8% της ευθύνης. Όπως θα έλεγε η Anna Harendt δεν είναι παρά ένας ανθρωπάκος, προϊόν ενός διεφθαρμένου συστήματος.
Δεύτερον, το δυστύχημα δεν προκάλεσε η ιδιωτικοποιημένη Τραινοσε, η Hellenic Train, αλλά ο υπό δημόσια εξουσία, δηλαδή αυτής των συνδικαλιστών, κρατικός ΟΣΕ.
Τρίτον, η ιταλική εταιρία δεν είναι ιδιωτική. Ανήκει στο Ιταλικό Δημόσιο. Διότι στην Ιταλία το δημόσιο παραμένει στην υπηρεσία των πολιτών και όχι των κομμάτων και των συνδικαλιστών, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.
Η αναζήτηση ευθυνών, ποινικών και πολιτικών για το πολύνεκρο δυστύχημα σε καμία περίπτωση δε μπορεί και δεν πρέπει να παρακάμψει το πραγματικό πρόβλημα. Η ακτινογραφία του ΟΣΕ, μετά την τραγωδία των Τεμπών αποκάλυψε τις χρόνιες παθογένειες του βαθέως κράτους. Είναι οι συνέπειες του εναγκαλισμού κράτους και κομματικού συστήματος. Δίπλα στον ψηφιακό μετασχηματισμό κρατικών λειτουργιών που πραγματοποιείται με άλματα από το 2019, το βαθύ, κομματικο-πελατεικό κράτος αντιστέκεται. Τώρα είναι η ώρα να κοπεί ο ομφάλιος λώρος κράτους και κομματικού συστήματος. Τώρα είναι η ώρα για τις αναγκαίες και διαρκώς αναβαλλόμενες ρίξεις, τομές και υπερβάσεις που θα απαλλάξουν τη χώρα από ένα κομματικοποιημένο κράτος και ένα κρατικοποιημένο κομματικό σύστημα.
