Του Κώστα Χριστίδη*
(Η ιστορία αυτή πρωτοδημοσιεύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, τότε που άρχισε να γιγαντώνεται το βαθύ κράτος. Η αναδημοσίευσή της κρίνεται σκόπιμη γιατί μερικές από τις αντιλήψεις που εκφράζονται στο κείμενο εξακολουθούν να έχουν απήχηση).
Μία φορά κι έναν καιρό μία μικρή κόκκινη κότα, καθώς σκάλιζε το χώμα της αυλής, βρήκε μερικά σπόρια σιτάρι. Φώναξε αμέσως τους γείτονές της και τους είπε : “Αν φυτέψουμε αυτό το σιτάρι, θα φτιάξουμε ψωμί και θα χορτάσουμε την πείνα μας. Ποιός θα με βοηθήσει να το φυτέψω ;”
“Όχι εγώ, βέβαια”, είπε η αγελάδα.
“Μα ούτε εγώ”, είπε η πάπια.
“Και γιατί εγώ ;” ρώτησε το γουρουνάκι.
“Ούτε που να το συζητάς”, είπε η χήνα.
“Τότε θα το φυτέψω μόνη μου” είπε η μικρή κόκκινη κότα. Έτσι κι έκανε. Το σιτάρι φύτρωσε, ψήλωσε και τα στάχυα ωρίμασαν παίρνοντας χρώμα χρυσαφί. “Ποιός θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι μου ;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κότα.
“Δεν ξέρω να θερίζω”, είπε η πάπια.
“Δεν μου το επιτρέπει η κοινωνική μου θέση”, είπε το γουρουνάκι.
“Θα υποβιβαστώ επαγγελματικά”, είπε η αγελάδα.
“Θα χάσω το επίδομα ανεργίας”, είπε η χήνα.
“Τότε θα το θερίσω μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κότα. Και το θέρισε. Στο τέλος ήρθε ο καιρός να ψηθεί το ψωμί. ‘’Ποιός θα με βοηθήσει στο ψήσιμο ;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κότα.
“Δεν δουλεύω ποτέ υπερωρίες”, είπε η αγελάδα.
“Θα χάσω τις απαλλαγές του φόρου εισοδήματος”, είπε η πάπια.
“Σταμάτησα τις σπουδές μου στη μέση και δεν ξέρω”, είπε το γουρουνάκι.
“Ποιός ασχολείται με τέτοιες βαριές δουλειές χωρίς ειδικά επιδόματα ;” αναρωτήθηκε η χήνα.
“Τότε θα το ψήσω μόνη μου’’, είπε η μικρή κόκκινη κότα. Έψησε λοιπόν πέντε φρατζόλες ψωμί και τις σήκωσε ψηλά να τις δουν οι γείτονες. Όλοι, βέβαια, ήθελαν από ένα κομμάτι. Αλλά η μικρή κόκκινη κότα τους απάντησε : “Όχι. Μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μόνη μου”.
“Υπερβολικά κέρδη !”, φώναξε η αγελάδα.
“Καπιταλιστικό παράσιτο !”, ούρλιαξε η πάπια.
“Απαιτώ ίσα δικαιώματα !”, τσίριξε η χήνα.
Το γουρουνάκι απλώς γρύλλισε. Και όλοι έφτιαξαν πανό που έγραφαν “Αδικία, θέλουμε ίσα δικαιώματα !” και άλλα παρεμφερή συνθήματα. Μάλιστα, έκαναν και μία ζωηρή διαδήλωση μέσα στον κήπο.
Ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης που ήλθε μετά συμβούλεψε τη μικρή κόκκινη κότα : “Δεν πρέπει να είσαι άπληστη !”.
“Μα το ψωμί το έβγαλα μόνη μου”, του απάντησε αυτή.
“Αυτό είναι αλήθεια”, είπε ο αντιπρόσωπος. “Αυτό είναι το υπέροχο σύστημα της ελεύθερης οικονομίας. Το κάθε ζώο της αυλής μπορεί να δουλέψει όσο θέλει και να βγάλει όση παραγωγή θέλει. Αλλά, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, ίσα δικαιώματα έχουν και αυτοί που δεν εργάστηκαν”.
Μετά από αυτά η αυλή έζησε ευτυχισμένα. Ακόμη και η μικρή κόκκινα κότα χαμογελούσε και κακάριζε : “Είμαι ευγνώμων! Είμαι ευγνώμων !”
Αλλά τους γείτονές της τους βασάνιζε συνεχώς μία απορία : γιατί δεν ξανάψησε ποτέ ψωμί ύστερα από τα γεγονότα …
* Ο Κώστας Χριστίδης είναι νομικός- οικονομολόγος
