Του Πέτρου Βενέτη
Τι θα γίνει μ’ αυτή τη χώρα και της αλλαγές;
Ούτε εσώρουχο να ήταν δεν θα το αλλάζαμε τόσο συχνά.
Αυτό, βέβαια, είναι πολύ παλιά υπόθεση, με βασιλιάδες και Συντάγματα, να πηγαινοέρχονται, αλλά ας μην πάμε μακριά.
Το ’45 είχαμε την μεγάλη αλλαγή, όταν νικήθηκε ο Ναζισμός.
Δεν κράτησε πολύ, όμως, και άρχισε ο αγώνας για άλλη αλλαγή, πολιτειακή και καθεστωτική.
Σκοτωθήκαμε μεταξύ μας, δεν έγινε η αλλαγή, αλλά τίποτε δεν έμεινε ίδιο.
Με τον «ανένδοτο», ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο ορίτζιναλ), ήρθε να μας αλλάξει προς το δημοκρατικότερο (γι’ αυτό ονομάστηκε ο «Γέρος της Δημοκρατίας») αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει ούτε τον Υπουργό αμύνης.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ήρθε η μεγάλη αλλαγή της χούντας, που αν δεν ήταν το φιάσκο της Κύπρου, δεν ξέρω αν θα είχαμε ευκαιρία για άλλη αλλαγή.
Το 1974 έχουμε την μεγάλη αλλαγή, πολιτική και Πολιτειακή.
Αποκτήσαμε πραγματική Δημοκρατία και Πρόεδρο, αντί για Βασιλιά.
Το 1980, ο Ανδρέας κερδίζει τις εκλογές, με την υπόσχεση της αλλαγής (προς ένα 3ο δρόμο σοσιαλισμού, τον οποίο ποτέ δεν μάθαμε, πως είναι ακριβώς).
Οι αλλαγές του Ανδρέα έγιναν αισθητές. Ακόμα πληρώνουμε.
Το 2015 έρχεται μια ομάδα κομμάτων και φέρνει τη μεγάλη αλλαγή «πρώτη φορά αριστερά».
Αυτό πόνεσε!
Μας εξαπάτησαν (γιατί, λέει, αυταπατήθηκαν), μας υπερχρέωσαν, μας χαράτσωσαν, γενικά μας άλλαξαν τα φώτα και αποσύρθηκαν προσωρινώς.
Η ΝΔ υποσχέθηκε «αναδιάρθρωση» και «επανεκκίνηση», με άλλα λόγια αλλαγή, που βάλθηκε να την κάνει.
Τώρα (μόλις τέσσερα χρόνια μετά) οι «πρώτη φορά» ζητάν «δεύτερη φορά» πάλι για αλλαγή…Γενικώς.
Υπάρχουν συμπολίτες μας που σκέφτονται σοβαρά να τους βάλει να τα ξαναλλάξουν όλα. Ακόμα και το νόμισμα!.
Πως να δει προκοπή αυτός ο τόπος, όταν γουστάρει πιο πολύ να χαλάει παρά να φτιάχνει;
