Του Γιώργου Κράλογλου
Εντολή και μέσα από τις κάλπες για τις μεταρρυθμίσεις που έχει άμεση ανάγκη, έδωσε η οικονομία ώστε να δέσει και την καλή θέση που κατέκτησε στην Ε.Ε.
Την περιμέναμε την εξέλιξη των εκλογών. Και εμείς και η αγορά. Το πολιτικό σκηνικό έδειχνε εδώ και μήνες τα αποτελέσματα που είδαμε χθες, χωρίς να εκπλαγούμε.
Τι δεν περιμέναμε. Την πολιτική φτώχεια που έβγαλαν οι εξελίξεις προς τις εκλογές. Οι σχηματισμοί. Οι προτεραιότητές τους για το αύριο της χώρας. Το τίποτε που εξέφρασαν τα δεκανίκια. Όλα τα δεκανίκια. Και οι αποστάσεις (των πάντων) από την οικονομία.
Δεν θα σταθούμε ούτε στο πρόγραμμα ούτε στις αναμονές από την κυβέρνηση και το κόμμα της.
Από τη στιγμή που αναλαμβάνει ό,τι τής αναλογεί, στα συν και πλην της οικονομίας και της κοινωνίας (στην 4ετία της) δεν θα σπαταλήσουμε χώρο και χρόνο να τα αποτυπώσουμε.
Πώς όμως να προσπεράσουμε εκείνα που δεν άγγιξε από πολιτική ατολμία. Από έλλειψη πρόθεσης να βαρέσει μπουνιά στο μαχαίρι… της κομματικής αντιπαράθεσης.
Να ανατρέψει πολιτικές ατολμίες δεκαετιών. Ατολμίες ακόμη και εκεί που πονάει τόσο η οικονομία όσο και η κοινωνία. Η άνεργη κοινωνία. Η “διωγμένη” (επί της ουσίας) από την εργασιακή μας αγορά νεολαία.
“Διωγμένη” λόγω απαράδεκτων συνθηκών εργασίας και αμοιβών. Είναι απαράδεκτες μισθολογικά αλλά και φορολογικά, από τη στιγμή που τον εισπρακτικό και μόνο εισπρακτικό χαρακτήρα (μιας εκτός κάθε λογικής, πολυετούς αρνητικής φορολογικής πολιτικής) τον συντηρεί η μόνιμη φοβία των κομμάτων μπας και χάσουν και το πελατειακό δυναμικό (αυτό που τους αναλογεί) στον κομματικό στρατό κατοχής στο κράτος. Κομματικό δυναμικό κατοχής που όλο και προσθέτει έκτακτους και μόνιμους…
Τα ίδια και στην παιδεία. Εμφανέστατη πολιτική φοβία (εδώ και 30 χρόνια) σε ό,τι απαιτεί η αναβάθμισή της. Η συμπλήρωσή της στα απαράδεκτα κενά, στην τεχνική εκπαίδευση, στις εξειδικεύσεις, και (τα τελευταία χρόνια) στην καινοτομία. Κενά που μόνο η πολύπλευρη σύνδεση επιχειρήσεων με τα πανεπιστήμια μπορεί να καλύψει.
Είναι λοιπόν ή δεν είναι θέμα κεντρικού σκοπού η διακυβέρνηση της χώρας, με πολιτικές συναίνεσης ή συνεννόησης αντί των, (κωμικής ευρηματικότητας) κυβερνήσεων ειδικού σκοπού ή παρόμοιων ανοησιών (στο όνομα ενός κάποιου λαϊκίστικου προοδευτισμού, απόμακρου από κάθε είδους ρεαλισμό και πραγματικότητα).
Είναι πολλά τα παραδείγματα. Χίλια δυο αν βάλουμε κάτω τον πολιτικό χαρακτήρα στις αποφάσεις της οικονομικής πολιτικής (ακόμη και στη 15ετία της χρεοκοπίας), την άθλια γραφειοκρατία η οποία και μόνο με την έκταση δηλώνει από τη μια γνωστές σκοπιμότητες (κάθε είδους και μορφής…) και από την άλλη την απουσία του κράτους, σε κάθε είδους σχεδιασμό πραγματικής προόδου και όχι εκείνης της γιάφκας ή του μπαλκονιού…
Να πάμε και παραπέρα, αγγίζοντας τον διάχυτο προβληματισμό γήρανσης της κοινωνίας αλλά και των ευκαιριών της οικονομίας λόγω της ανυπαρξίας (μισού αιώνα) σε σχεδιασμό τόσο σε ό,τι λέγεται μοντέλο οικονομίας όσο και τις δυνατότητες της χώρας μας να σταθεί με οπλοστάσιο ανταγωνιστικότητας που θα έφερναν οι επενδύσεις και μόνο οι επενδύσεις.
Αυτά δεν τα άγγιξε όσο έπρεπε η κυβέρνηση στην θητεία της. Δεν τα άγγιξε, γιατί δεν τα τόλμησε, κρίνοντας ότι το 2019 δεν έπρεπε να έχει σε προτεραιότητα την ανατροπή του λαϊκισμού με μάσκα προοδευτισμού… Και αυτό ίσως να την δικαιολογεί μερικώς.
Από τη στιγμή όμως που ο λαός, με τις χθεσινές επιλογές του, ανοίγει δρόμο, στη μέχρι σήμερα κυβέρνηση, να αποδείξει αν έχει την πολιτική βούληση να δώσει στην οικονομία και στην κοινωνία αυτό που της στέρησαν οι καταστροφικές παρεμβάσεις πολιτικών όλων των κυβερνήσεων (πριν και μετά τη χρεοκοπία) δεν τίθεται θέμα προτεραιοτήτων αν δεν περιλαμβάνουν μεταρρυθμίσεις και μόνο μεταρρυθμίσεις παντού. Και από την πρώτη μέρα ανάληψης της νέας διακυβέρνησης της χώρας.
Πηγή: capital.gr
