Αποστομωτική απάντηση σε θεωρίες και ιδεοληψίες του 19ου αιώνα
Του Πέτρου Βενέτη
Καταθέτοντας την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, είπε ο Τσακαλώτος:
«Έχουμε μια πολύ ταξική κοινωνία που το μέλλον των παιδιών καθορίζεται από τη στιγμή που θα γεννηθούν…».
Ο άνθρωπος έχει μείνει στις παλιές θεωρίες που σπούδασε και για άλλα μέρη.
Μετά από τόσα χρόνια στην πολιτική, έπρεπε να έχει δει, ότι στην Ελλάδα, είναι το τελευταίο που μπορείς να ισχυριστείς.
Οι περισσότερες και μεταξύ αυτών και οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις είναι πρώτης, το πολύ δεύτερης γενιάς, από ανθρώπους που γεννήθηκαν φτωχοί και διακρίθηκαν.
Ο Πετζετάκης πούλαγε τσατσάρες και καθρεφτάκια με καροτσάκι και έγινε μεγιστάνας. Το μέλλον των παιδιών του, παρ’ όλο που κατά την θεωρία του Τσακαλώτου ήταν καθορισμένο και λαμπρό, δεν μπόρεσαν να προκόψουν.
Ο Βασιλάκης (πατέρας) από ένα μαγαζάκι ενοικιάσεως αυτοκινήτων στην Κρήτη και έγινε κολοσσιαία επιχείρηση.
Δεν έχει μείνει κανένα από τα παλιά τζάκια.
Κι αυτό συνέβη για πολλούς λόγους, που έχουν να κάνουν με την νοοτροπία μας. Το σύστημα, απλώς δεν μας εμπόδισε.
Σε όλες οι κοινωνίες υπάρχουν τάξεις. Ακόμα και στον κομμουνισμό που απλώς δεν τις παραδέχεται.
Δηλαδή παντού και πάντοτε θα υπάρχουν αυτοί που έχουν λιγότερα και αυτοί που έχουν περισσότερα.
Και η λεγόμενη πάλη των τάξεων είναι σαν το παιδικό παιγνίδι «μπιζ», για μεγάλους.
Σε βαράω εγώ, με βρίσκεις εσύ και κάθομαι εγώ να με βαρέσεις.
Έτσι δεν μένει κανένας παραπονεμένος.
Αυτό που έχει σημασία είναι πόσο λιγότερα έχουν, πόσο τους συμπαραστέκεσαι και, το κυριότερο, πόσες ευκαιρίες έχουν να ανεβάσουν το επίπεδό τους, αυτοί και τα παιδιά τους.
