Το νησί 6.000 κατοίκων, που βρίσκεται μεταξύ Ιταλίας και Τυνησίας σε δύο μέρες δέχτηκε την εισβολή 11.000 μεταναστών από την Αφρική και έπεται συνέχεια…
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Αν οι πολιτικές ηγεσίες της Γηραιάς Ηπείρου δεν αφυπνιστούν και δεν συλλάβουν το μέγεθος της συνολικής ανθρωπιστικής, πολιτιστικής, οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που ήδη πλανάται στην Ανατολική Μεσόγειο και στα σύνορα της ΕΕ με τη Μέση Ανατολή, οι πλημμύρες της Θεσσαλίας θα φαντάζουν ως απλή φθινοπωρινή βροχούλα.
Και από την άποψη αυτή, τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Δυστυχώς δε, στην Ευρώπη είναι υπεράριθμοι αυτοί που ούτε τα βλέπουν αλλ’ ούτε και θέλουν να τα δουν. Το πανάρχαιο νησί της Λαμπεντούζα όμως, ανάμεσα στην Ιταλία και την Τυνησία, αποτελεί κλασσικό δείγμα των μελλόντων να συμβούν.
Η Λαμπεντούζα είναι ένα ιταλικό νησί ανάμεσα στην Ιταλία (Σικελία) και την Τυνησία. Έχει 6.000 κατοίκους και επιβιώνει χάρη στην αλιευτική παραγωγή του και την τουριστική του κίνηση. Με έκταση 20 τ. χιλιόμετρα, από την Δευτέρα 11/9 έως την Πέμπτη 14/9, το νησί δέχτηκε πάνω από 11.000 μετανάστες, από τους οποίους οι 7.000 έφθασαν εκεί σε μία μόνο ημέρα. Μέσα σε λίγες ώρες έτσι, το γραφικό νησί βρέθηκε με υπερδιπλάσιο πληθυσμό από τον οποίον το μεγαλύτερο μέρος ήταν στην ουσία άτυποι εισβολείς από την Αφρική.
Στην ουσία δηλαδή, το νησί παρά τις πρόσφατες ωραιολογίες του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υπέστη κανονική εισβολή, χωρίς τεθωρακισμένα και όπλα, αλλά από ανθρώπους που όπως οι ίδιοι λένε, αποζητούν τροφή, στέγη και καλύτερη ζωή, από αυτήν που αφήνουν πίσω τους. Όχι χωρίς κινδύνους βέβαια. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ιταλία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σαφώς η τελευταία, αντιμετωπίζει μια «ανθρωπιστική εισβολή», η οποία όμως, όπως προκύπτει από πολλά γεγονότα, αποτελεί σημαντικό όπλο στην υπηρεσία των πιο διεφθαρμένων και αδίστακτων καθεστώτων του πλανήτη (Ερντογάν, Πούτιν, Λουκασένκο κλπ).
Αυτή η ανθρωπιστική εισβολή, έχει πίσω της μια άλλη λογική, άσχετη με τους δυστυχισμένους ανθρώπους που την υλοποιούν. Πρόκειται για την οπλοποίηση της μετανάστευσης. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, πλην όμως τα τελευταία χρόνια παίρνει συνεχώς μεγάλες διαστάσεις. Χρησιμοποιείται δε κατά κόρον από αδίστακτους αυταρχικούς ηγέτες και τις μαφιόζικες διασυνδέσεις τους, όπως αυτοί της Ρωσίας, Λευκορωσίας, Νίγηρα, Λιβύης, Ιράκ, Σουδάν, Τουρκίας και πάει λέγοντας.
Οι αυταρχικές κυβερνήσεις έχουν χρησιμοποιήσει τους μετανάστες ως όπλα στο παρελθόν. Όταν η Μόσχα άρχισε να δίνει άδεια στους Εβραίους να μεταναστεύσουν από την Σοβιετική Ένωση το 1971, επέτρεψε εσκεμμένα σε εγκληματίες, πολλών εκ των οποίων οι ισχυρισμοί για την εβραϊκή ταυτότητά τους ήταν ψεύτικοι, να ενωθούν μαζί τους. Ο Κουβανός ηγέτης, Φιντέλ Κάστρο, χρησιμοποίησε την ίδια τακτική σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση όταν άνοιξε τα λιμάνια της χώρας του κατά την διάρκεια της κρίσης της Μαριέλ το 1980. Οι περισσότεροι από τους 125.000 Κουβανούς που κατέφυγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητούσαν ειλικρινά ελευθερία και ευκαιρίες, αλλά το καθεστώς Κάστρο έστειλε καταδικασμένους εγκληματίες και ακόμη και ασθενείς από ψυχιατρεία να συμμετάσχουν στην έξοδο.
Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ωστόσο, η μετανάστευση έχει λάβει ισχυρή πολιτική διάσταση και στις προηγμένες δημοκρατίες. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, εμφύλιοι πόλεμοι, λιμοί, και άλλες αναταραχές, από τα Βαλκάνια μέχρι την Υεμένη και το Αφγανιστάν οδήγησαν πρωτοφανείς αριθμούς ανθρώπων να αναζητήσουν καταφύγιο στις πλουσιότερες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μέχρι το 2020 υπήρχαν 290 εκατομμύρια μετανάστες στον κόσμο, αριθμός που είχε υπερδιπλασιαστεί από το 1990 και μετά.
Αντιμέτωπη με αυτήν την επίθεση, η EE βρήκε μια νέα λύση: θα πλήρωνε τεράστια χρηματικά ποσά σε χώρες όπως η Τουρκία για παράδειγμα, για να αποτρέψει τη μετανάστευση. Το 2008, ο Λίβυος δικτάτορας, Μουαμάρ Αλ Καντάφι, σύνηψε μια συμφωνία με την Ιταλία, με την οποία η ιταλική κυβέρνηση συμφώνησε να πληρώσει 5 δισεκατομμύρια δολάρια ως «επανορθώσεις» στην Λιβύη για να σταματήσει την ροή των Αφρικανών που κατευθύνονταν προς την Ευρώπη. Όταν ξέσπασαν οι εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης το 2011, φέρνοντας μια μεγάλη εξέγερση στην Λιβύη, ο Καντάφι προσπάθησε να αποτρέψει τις δυνάμεις της EE από την παροχή στρατιωτικής υποστήριξης στην επανάσταση, προειδοποιώντας ότι «βομβάρδιζαν έναν τοίχο που στεκόταν εμπόδιο στην αφρικανική μετανάστευση».
Το επιχείρημα του Καντάφι δεν ήταν αβάσιμο. Η ανατροπή των δικτατοριών τόσο στην Λιβύη όσο και στην γειτονική Τυνησία είχε ως αποτέλεσμα την ταχεία αύξηση των μεταναστών που ταξίδευαν από την Βόρεια Αφρική στην Ευρώπη, ειδικά μέσω του ιταλικού νησιού Λαμπεντούζα. Το καλοκαίρι του 2011, περίπου 48.000 μετανάστες έφτασαν στο νησί, ενώ μέχρι το 2014, ο αριθμός είχε αυξηθεί σε πάνω από 170.000. Ανάμεσά τους ήταν άνθρωποι από όλη τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική που είχαν επιλέξει να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι στην άλλη πλευρά της Μεσογείου μέσω της Λιβύης, λόγω της μετεπαναστατικής φήμης της ως ανεξέλεγκτης πύλης προς την Ευρώπη.
Σήμερα, η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Οι συμμορίες που σταδιακά βρίσκονται στην εξουσία σε χώρες-κλειδιά της Αφρικής, στην ουσία έχουν κηρύξει «υβριδικό πόλεμο» στην Ευρώπη και τη Δύση, που τα τελευταία χρόνια έχει ρίξει στη Μαύρη Ήπειρο περί τα 175 δις. ευρώ, βοήθεια. Με πενιχρά αποτελέσματα όμως. Από την αρχή του 2023 έως σήμερα τα ιταλικά παράλια έχουν δεχτεί σχεδόν 190000 μετανάστες, στους οποίους πρέπει να προστεθούν και αυτοί που έρχονται σε Ελλάδα, Ισπανία και Γαλλία.
Ως φαίνεται δε, οι πολέμαρχοι και οι συμμορίες που παίζουν πλέον εν ου παικτοίς στο Σουδάν, στη Λιβύη, στο Νίγηρα, στο Μαλί και αλλού, έχουν αναπτύξει νέους δεσμούς με Ρώσους, Κινέζους, Ιρανούς και Τούρκους, με τις δύο τελευταίους να ελέγχουν και μέγα μέρος της διακίνησης ναρκωτικών στις περιοχές μας. Με άλλα λόγια, πολέμαρχοι και μαφιόζοι έχουν ξεσαλώσει. Και κολυμπούν σε ευρωπαϊκό χρήμα χλευάζοντας αυτούς που το καταβάλλουν.
Τι μέλλει γενέσθαι; Είναι άγνωστον. Μοναδική ελπίδα αποτελεί η εμπειρία ότι συνήθως οι μαφιόζοι και τα ενεργούμενά τους, έχουν άσχημο τέλος. Είναι και αυτό ένα σενάριο…Όχι λίγες φορές οι μαφιόζοι πλακώνονται μεταξύ τους.
