Του Κώστα Πάντζιου
Η εκλογή νέου Προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πολύ απέχει από το να θεωρηθεί θετική για την περαιτέρω πορεία του κόμματος αυτού. Πρώτον, διότι δεν φαίνεται ότι θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα ενότητας στους κόλπους του κόμματος, αλλά και της λαϊκής βάσης του, δεύτερον, δεν πρόσθεσε τίποτε στην ασάφεια που επικρατούσε ως προς την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητά του και τρίτον διότι μεγιστοποίησε τις τάσεις διάσπασης του κόμματος αυτού. Πρόσθεσε μάλιστα και πολλά ερωτηματικά για τον χρόνο και τον τρόπο που μπήκε ο κ. Στ. Κασσελάκης στον αγώνα διαδοχής στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., με υπερβολές στη σχετική διαμάχη και με επιστρά-τευση των πάντοτε προσφιλών στη χώρα μας «θεωριών συνωμοσίας», κάτι που επιτείνει την σύγχυση και τον προβληματισμό.
Θα μπορούσε να μην συμβεί αυτό; Μπορεί και ναι. Αν π.χ. το σκηνικό των διεκδικητών της ηγεσίας, είχε παραμείνει όπως ήταν, πριν από την έλευση του νέου διεκδικητή, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, τότε πιθανότατα θα είχε επικρατήσει η κυρία Έφη Αχτσιόγλου, με δεύτερον τον κ. Ευκλ. Τσακαλώτο. Δηλαδή, θα είχε επικρατήσει η πλατφόρμα του Κεντροαριστερού ευρωπαϊκού κόμματος, με ταυτόχρονη καταγραφή της δύναμης της αριστερής πρότασης του κ. Τσακαλώτου, κάτι που στην ουσία και στη λειτουργία του κόμματος, θα αποτελούσε έναν βιώσιμο συνδυασμό, με έντονη πολιτική δυναμική και σίγουρα με εξασφαλισμένη την ενότητα. Αλλά και με καθαρή ιδεολογική ταυτότητα για το κόμμα.
Γιατί τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς; Φυσικά όχι γιατί Στέητ Ντηπάρτμεντ και Πεντάγωνο στις ΗΠΑ κάθισαν κάτω και ασχολήθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε βαθμό που να μην… μπορούν να ησυχάσουν, αν δεν ανακατεύονταν με σκοπούς… δόλιους και σκοτεινούς!!! Το να ρωτήσει κάποιος, αν αναμίχθηκαν τάσεις και πρόσωπα του χώρου της Κεντροαριστεράς στο όλο θέμα, θα ήταν η απάντηση θετική, σαν αυτή π.χ. που υποστηρίζουν πολλοί πολιτικοί αναλυτές, ότι το όλο θέμα έχει να κάνει με την επάνοδο του κ. Αλ. Τσίπρα, στο κέντρο του κεντροαριστερού πολιτικού σκηνικού. Θα το δούμε αυτό σύντομα.
Όμως, εκείνο που κατά την άποψή μας έχει πραγματικό, ανθρωπολογικό, κοινωνιολογικό και μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον, αφορά στο καίριο ερώτημα, το τι είναι πολιτική σήμερα, πώς προσεγγίζει σαν οντότητα τον σύγχρονο πολίτη και τι επιλογές κάνει γι’ αυτόν και με ποιους τρόπους. Τι εννοούμε; Εννοούμε το εξής: Όχι και πολύ παλαιά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά και άλλα θέματα, αποτελούσαν αντικείμενο διαλόγου μεταξύ πολιτικών, επιστημόνων, ειδικών κ.ά., μέσω των στηλών των εφημερίδων, σε υψηλότατο επίπεδο γνώσης και ενημέρωσης. Και πάντοτε –ευτυχώς και τώρα ακόμα– υπήρχε ένα δεύτερο επίπεδο, του καφενείου και της καφετέριας, με έντονο διάλογο, υπερβολές και ασαφείς θέσεις, αφού τα λόγια πετούν και χάνονται, ενώ τα γραπτά μένουν. Και εκεί, στο καφενείο, υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα και οι συζητητές που είχαν ως επωδό την περίφημη φράση: «Με κάνεις εμένα πρωθυπουργό για μία μέρα και να δεις τι έχω να κατορθώσω»! Στα Social Media, δυστυχώς, συνήθως υπάρχει η πραγματικότητα της φράσης αυτής, που όλα είναι «αφρός», πρόχειρα, ωραία και υψηλά, χωρίς γνώση με την πραγματική ζωή. Εννοούμε αυτό που λέγεται μεταπολιτική. Αυτό είναι το μέγα θέμα. Εντελώς νέα πραγματικότητα.
Τι συνέβη στις 24 του τρέχοντος μηνός; Ένας τυπικός εκπρόσωπος αυτής της προσέγγισης της πολιτικής, με επικοινωνιακή δεινότητα, με τρεχούμενο «στυλ» και με πολύ μικρή γνώση του τι είναι η Ελλάδα σήμερα και ποια τα προβλήματά της, καθώς και ποιες είναι οι σχέσεις της με άλλες όμορες –και όχι μόνον– χώρες, εξελέγη, δημοκρατικότατα, αρχηγός του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Πρόκειται για τον πρώτο και πολύ μεγάλο θρίαμβο της περιγραφείσης ήδη πολιτικής προσέγγισης των ανθρώπινων προβλημάτων. Η καταγραφή των αιτίων αυτής της εξέλιξης, εκφεύγει της δυνατότητας ενός δημοσιογράφου και ενός άρθρου. Το μόνο που μπορούμε να προβλέψουμε, είναι ότι η όλη υπόθεση είναι ρευστή κομματικά. Το πώς και από ποιον πολιτικό ή πολιτικούς, θα υπάρξει σταθερότητα στο χώρο, νομίζουμε πως θα φανεί γρήγορα. Οι άνθρωποι θα δώσουν τη λύση. Η Δημοκρατία είναι η κατ’ εξοχήν και ακόμα η πιο αξεπέραστη προσέγγιση της πολιτικής λειτουργίας, η οποία είναι από τη φύση της εξόχως ανθρωποκεντρική!!! Κρίμα, όμως, γιατί και τα Social Media είναι λειτουργία που θα μπορούσε να είναι όχι μόνο στη διαδικασία, αλλά και στην ουσία, πολύ ανθρωποκεντρική. Δυστυχώς, φαίνεται, αλλά δεν είναι!!!
