Του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου
Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία νέα πολιτική πραγματικότητα. Ένα νέο πολιτικο-κομματικό σκηνικό έχει προκύψει μετά τις εθνικές εκλογές. Επιβεβαιώθηκε από τις αυτοδιοικητικές και όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Διαπιστώνεται κυριαρχία της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη και αδυναμία της Αντιπολίτευσης να ανταποκριθεί στον θεσμικό της ρόλο. Η Αξ. Αντιπολίτευση έχει περιέλθει σε διαδικασία αποσύνθεσης. Αποτελεί πρωτοφανές φαινόμενο σε όλη τη Μεταπολίτευση Κυβέρνηση χωρίς Αντιπολίτευση.
Αλλαγή εποχής
Όπως σημειώνει ο Γιάννης Βούλγαρης, σε πρόσφατο άρθρο του «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε κάποια εκλογικά ποσοστά. Αποβλήθηκε από τη νέα εποχή. Γιατί ήταν έκφραση της προηγούμενης». Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Οι ανοδικές δημοσκοπικές τάσεις που εμφανίζει είναι πολύ μικρές και δυσανάλογες με τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό τη νέα ηγεσία του επιχειρεί να εκφράσει τη νέα εποχή καταφεύγοντας στα κειμήλια της πολιτικής λειψανοθήκης του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Αγνοεί την εκσυγχρονιστική περίοδο του Κ. Σημίτη. Γεγονός που ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο.
Πολιτικο-ιδεολογική ωρίμανση
Μετά τις οδυνηρές συνέπειες της οικονομικής χρεοκοπίας και την εμπειρία διακυβέρνησης από την «πρώτη φορά Αριστερά» έχει διαμορφωθεί μία νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από μια διαδικασία πολιτικο-ιδεολογικής ωρίμανσης, μεσαία τάξη, νέες δυναμικές κοινωνικές ομάδες, νέοι αλλά και λαϊκά στρώματα αποφορτίσθηκαν από ανορθολογικές και ιδεοληπτικές φαντασιώσεις. Επιλέγουν κανονικότητα, σταθερότητα, ανάπτυξη. Η διάκριση δεν είναι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Αλλά μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού. Μεταξύ πραγματισμού και βερμπαλισμού. Χαρακτηριστικό της νέας πολιτικής πραγματικότητας, οι υποτονικές αντιδράσεις κατά του Ισραήλ στον πόλεμο κατά της Χαμάς. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού κατανοεί την ισορροπημένη θέση της Κυβέρνησης στη νέα Ισραηλο-Παλαιστηνιακή κρίση. Η Αριστερά, δέσμια των αντιδυτικών ανακλαστικών της καλεί τους Έλληνες να συμπλεύσουν με τον Ερντογάν στο πλευρό της τρομοκρατικής Χαμάς. Σε ένα περιβάλλον διεθνούς αστάθειας και γεωπολιτικών συγκρούσεων η Κυβέρνηση εξασφαλίζει στους Έλληνες συνθήκες σταθερότητας και ασφάλειας.
Πολιτική κυριαρχία
Ο Κυρ. Μητσοτάκης κυριαρχεί στο σημερινό πολιτικό σκηνικό γιατί πέτυχε να εκφράσει τη νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Και όπως σημειώνει πάλι ο Γιάννης Βούλγαρης «βρισκόμαστε στην εποχή της προσωποποίησης της πολιτικής και υποβάθμισης του ρόλου των κομμάτων». Κύρια χαρακτηριστικά του η ηγετικότητα, η κυβερνησιμότητα και ο επαγγελματισμός. Στοιχεία που παντελώς απουσιάζουν από τους αντιπάλους του. Πραγματική απειλή είναι η αίσθηση της κυριαρχίας να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας και τον κίνδυνο διολίσθησης στην αλαζονεία. Το προειδοποιητικό μήνυμα που έστειλε η κοινωνία με τις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ο αγώνας για την κατάκτηση της εμπιστοσύνης της πρέπει να είναι διαρκής. Η εντύπωση ότι ο Κυρ. Μητσοτάκη δεν έχει αντίπαλο είναι παραπλανητική. Ο αντίπαλος με τον οποίο καλείται να αναμετρηθεί είναι οι προσδοκίες που έχει δημιουργήσει η κυριαρχία, αλλά και το μέγεθος των επιτυχιών της πρώτης τετραετίας. Τα επιτεύγματα της περιόδου εκείνης υπερέβησαν τις προσδοκίες. Τα πρώτα δείγματα της νέας τετραετίας υπολείπονται. Είναι ευθύνη του Πρωθυπουργού να εντοπίσει τις αιτίες και να τις θεραπεύσει.
«Θέλω να αλλάξω τη χώρα»
«Ουδέποτε φιλοδόξησα να είμαι Πρωθυπουργός-διαχειριστής. Θέλω να αλλάξω τη χώρα. Να την κάνω πραγματικά Ευρώπη». Είναι προεκλογική δήλωση του Κυρ. Μητσοτάκη. Οι πολίτες με την ψήφο τους τον ανέδειξαν στον ισχυρότερο Πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης. Η δέσμευσή του «να αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα τα θέματα τα οποία μας ταλανίζουν επί δεκαετίες», υποδεικνύει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Ορθώς έχει δοθεί προτεραιότητα στην Οικονομία και την Καθημερινότητα. Γιατί αυτά πρωτίστως απασχολούν τους πολίτες. Για να γίνει όμως η Ελλάδα κανονική ευρωπαϊκή χώρα απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ξεριζωθούν παθογένειες που την υποβαθμίζουν σε τριτοκοσμική χώρα. Περιορίζομαι σε δύο, τη μάστιγα της πανεπιστημιακής βίας και του αντικοινωνικού κρατικοδίαιτου κομματικού συνδικαλισμού.
Δόγμα Πολάκη
Σε εφαρμογή του δόγματος Πολάκη «τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι χώροι παραγωγής στελεχών κοινωνικής ανατροπής» οι πανεπιστημιακοί χώροι έχουν μετατραπεί σε ορμητήρια των ταγμάτων εφόδου της ακροαριστεράς και μπαχαλάκηδων, που καθημερινά επιδίδονται σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής με επιθέσεις κατά των αστυνομικών οργάνων. Πανεπιστημιακές αρχές, από φόβο ή ιδιοτέλεια έχουν συμβιβαστεί με τα φαινόμενα βίας. Μερίδα επίορκων πανεπιστημιακών τα υποθάλπει. Τον λογαριασμό των υλικών αλλά και ηθικών ζημιών καλούνται να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.
Το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ δεν απαλλάσσει τις πανεπιστημιακές αρχές από το καθήκον διασφάλισης της ομαλής λειτουργίας και της περιουσίας των ιδρυμάτων. Συνιστά κραυγαλέα παράβαση καθήκοντος η μη λήψη των πρόσφορων μέτρων για την ομαλή λειτουργία των πανεπιστημίων. Ο έλεγχος στην είσοδο ώστε να εισέρχονται μόνο τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας εφαρμόζεται σε όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Καθώς και πειθαρχικοί κώδικες με αυστηρές ποινές για όσους παραβαίνουν τους κανόνες λειτουργίας τους. Εάν οι πανεπιστημιακές αρχές είχαν εφαρμόσει τα μέτρα αυτά καμία πανεπιστημιακή αστυνομία δε θα χρειαζόταν.
Μηδενική ανοχή
Απαιτείται ολιστική απάντηση στα φαινόμενα της βίας. Πανεπιστημιακή, πολιτική, οπαδική βία αποτελούν επάλληλους κύκλους βίας που εφάπτονται, τέμνονται και επικαλύπτονται. Απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση μηδενικής ανοχής στα φαινόμενα βίας. Αναγωγή όλων σε ιδιώνυμα αδικήματα και εφαρμογή του νόμου. Το ιδιώνυμο ισχύει για την οπαδική βία, αλλά χωρίς να εφαρμόζεται στην πράξη. Ουσιώδης παράμετρος το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Ο χρόνος απονομής με τις συνεχείς αναβολές φτάνει στα όρια της αρνησιδικίας. Οι αναστολές εκτέλεσης των ποινών τα όρια της ατιμωρησίας.
Κομματικός συνδικαλισμός
Ο συνδικαλισμός, από πυλώνας της Δημοκρατίας, με τον καταστροφικό νόμο 1264/1982 του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, μεταλλάχθηκε σε όργανο προώθησης συντεχνιακών και κομματικών συμφερόντων. Παράλληλα, εκχώρησε πρωτοφανή προνόμια στην τάξη των εργατοπατέρων. Το συνδικαλιστικό κίνημα, από την ασυδοσία των συνδικαλιστών και τον κομματικό μαξιμαλισμό απαξιώθηκε. Σε μεγάλο βαθμό έχει περιέλθει υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Έχουν αυτοαναγορευτεί σε «ιδιοκτήτες» του λαού και των εργαζομένων. Στον ιδιωτικό τομέα έχει περιέλθει σε ανυποληψία. Στον δημόσιο τομέα, ο κρατικοδίαιτος κομματικός συνδικαλισμός, οχυρωμένος πίσω από τη μονιμότητα, αντιμάχεται κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κράτους. Επιβεβαιώνει την ύπαρξη του ταλαιπωρώντας την κοινωνία και κυρίως τα λαϊκά στρώματα. Ακραίο δείγμα συνδικαλιστικής ασυδοσίας και αυθαιρεσίας, η πρόσφατη απεργία της ΑΔΕΔΥ κατά του εργασιακού νομοσχεδίου που αφορούσε μόνο τον ιδιωτικό τομέα και για το οποίο ο αρμόδιος συνδικαλιστικός φορέας, η ΓΣΕΕ είχε συμφωνήσει με την Κυβέρνηση.
Τον καταστροφικό νόμο του 1982 καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να αναθεωρήσει. Ούτε και η σημερινή παρά τη δέσμευσή της. Περιορίστηκε σε μεμονωμένες νομοθετικές ρυθμίσεις όπως «οι προϋποθέσεις άσκησης του δικαιώματος της απεργίας», ή ο «νόμος για τις δημόσιες συναθροίσεις», οι οποίες στην πράξη δεν εφαρμόζονται.
Η κοινωνία, όπως προκύπτει από τις σχετικά περιορισμένες αντιδράσεις για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι ώριμη να δεχτεί τις μεταρρυθμίσεις που καθυστερούν επί δεκαετίες.
Νέα σελίδα
Είναι ώρα να κλείσει ο ιστορικός κύκλος της Μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα να γυρίσει σελίδα. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, με πυξίδα το Κέντρο και στόχο τον «πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό» έχει την ιστορική ευθύνη να οδηγήσει την Ελλάδα στον 21ο αιώνα. Τρεις είναι οι κορυφαίοι στόχοι:
– Αναθέσμιση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας σε πολιτικό, διοικητικό και κοινωνικό επίπεδο. Η συνταγματική αναθεώρηση οφείλει να αποτελέσει προτεραιότητα.
– Επανασχεδιασμός του κράτους με επίκεντρο τις ανάγκες του πολίτη. Η εξαγγελία του Κυρ. Πιερρακάκη, πριν το rotation τον στείλει στο Υπουργείο Παιδείας, αποτελεί κυβερνητική δέσμευση.
– Επανίδρυση του πολιτικού συστήματος. Το σύστημα που ισχύει σε όλη τη Μεταπολίτευση έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο. Έχει παρακμάσει. Παράγει μετριοκρατία, διαπλοκή, διαφθορά.
Τομές
Οι θεμελιώδεις τομές που απαιτούνται είναι πέντε:
1. Κατάργηση του σταυρού προτίμησης. Είναι η μήτρα των πελατειακών σχέσεων, της συναλλαγής και της διαφθοράς. Καθιέρωση μονοεδρικών περιφερειών και λίστας με μείωση του αριθμού των βουλευτών.
2. Ασυμβίβαστο Βουλευτή και Υπουργού. Υπουργοί με επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση, αφοσιωμένοι στο έργο τους και όχι την επανεκλογή τους. Βουλευτές αφοσιωμένους στο νομοθετικό έργο και τον έλεγχο της κυβέρνησης και όχι διεκπεραιωτές κυβερνητικών αποφάσεων.
3. Αναβάθμιση του κοινοβουλίου, ως το ισχυρότερο θεσμικό αντίβαρο στο πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, με παράλληλη αναβάθμιση του πολιτικού και οικονομικού status των βουλευτών.
4. Επαναφορά των κομμάτων ως πυλώνων της δημοκρατίας και φορείς αρχών και αξιών και όχι ως μηχανισμοί άλωσης και νομής της εξουσίας, όπως λειτουργούν σήμερα. Η υιοθέτηση του οργανωτικού μοντέλου των κομμουνιστικών κομμάτων οδήγησε στις κομματικές γραφειοκρατίες και τα ανεπάγγελτα επαγγελματικά κομματικά στελέχη.
5. Τέλος, αύξηση του ποσοστού για την είσοδο στη Βουλή σε 5% για να περιοριστεί ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η παραγωγή κομματιδίων και αρχηγίσκων.
Επικίνδυνα πολιτικά φαινόμενα
Το φαινόμενο του ενός κυρίαρχου κόμματος, τριών μικρομεσαίων και πέντε κομμάτων «τσέπης» της σημερινής εννεακομματικής βουλής πρέπει να λειτουργήσει ως προειδοποιητικό μήνυμα «πολιτικού» 112, για επερχόμενα επικίνδυνα πολιτικά φαινόμενα. Η συνεχής διεύρυνση του ποσοστού των πολιτών που απέχουν από τις εκλογικές διαδικασίες, με αποκορύφωμα τις αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελεί επιβεβαίωση της απαξίωσης πολιτικής και πολιτικών. Το εμφύτευμα «Κασσελάκης», προϊόν made in U.S.A. από εξωθεσμικά πολιτικο-οικονομικά κέντρα, κατά τη δήλωση ιστορικών στελεχών της Αριστεράς, δεν αποτελεί μόνο σύμπτωμα της διαλυτικής κρίσης της Αριστεράς, αλλά εν δυνάμει απειλή για το πολιτικό σύστημα συνολικά. Όταν η θέση του αρχηγού της Αξ. Αντιπολίτευσης, τετάρτου πολιτειακού παράγοντα, μπορεί να αλωθεί από εξωθεσμικά κέντρα, το σύνολο των θεσμών απειλείται.
Η πολιτική είναι ώρα να ανακτήσει την κορυφή του τριγώνου Πολιτική-Οικονομία-Media και αυτό αφορά το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.
Πηγή: tovima.gr
