Της Σώτης Τριανταφύλλου
Τα ριγιάλ από το Κατάρ, η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση και τα παιδιά της χορωδίας – Tι λέει ο Γάλλος δημοσιογράφος Georges Malbrunot
Αυτές τις ημέρες ακούω με προσοχή τον γνωστό Γάλλο ρεπόρτερ Georges Malbrunot που ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους από μας την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και, ειδικά, την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Ο Μalbrunot έμεινε στην περιοχή επί είκοσι χρόνια και εργάστηκε για τη Figaro, τη La Croix, την Ouest-France, την Europe 1 και την RTL· το 2003, μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν εγκαταστάθηκε στη Βαγδάτη. Το 2004, ο Malbrunot μαζί με τον Christian Chesnot από τη France Inter και τον Σύριο βοηθό τους, τον Mohammed Al-Joundi, απήχθησαν από τον Ισλαμικό Στρατό του Ιράκ ενώ μετέβαιναν στη Νατζάφ, την ιερή πόλη των Σιιτών. Οι απαγωγείς ζήτησαν από τη γαλλική κυβέρνηση την κατάργηση του νόμου του 1905 περί κοσμικού κράτους· το να επιτραπεί η Σαρία στη Γαλλία: η απαίτηση ήταν τερατώδης· έδειχνε πόσο θράσος είχε αποκτήσει το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Εν πάση περιπτώσει, η γαλλική κυβέρνηση έδωσε στους ισλαμιστές 15 εκατομμύρια δολάρια και οι όμηροι απελευθερώθηκαν μετά από 124 ημέρες κράτησης. Με τα 15 εκατομμυριάκια, ο Ισλαμικός Στρατός του Ιράκ, το ISIS δηλαδή, συμπλήρωσε το εισόδημά του που τότε προερχόταν από εκμετάλλευση πετρελαιοπηγών, ληστείες τραπεζών και ιδιωτικά κεφάλαια Καταριανών, Σαουδαράβων και Τούρκων.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο Malbrunot έγραψε ένα ενδιαφέρον βιβλίο για τη λανθασμένη γαλλική πολιτική στη Συρία: υπενθυμίζω ότι η Γαλλία, αντί να στηρίξει το καθεστώς του Άσαντ και να αναγκάσει τον Άσαντ σε μεταρρυθμίσεις —τις οποίες πιθανότατα θα έκανε— στήριξε τις πιο εξτρεμιστικές ισλαμιστικές ομάδες οι οποίες οδήγησαν τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο και στην καταστροφή. Τότε, η θέση του Γάλλου δημοσιογράφου, ο οποίος είχε (και έχει) πρόσβαση στους κύκλους της Δαμασκού, επικρίθηκε ως υπερβολικά φιλική προς τον Άσαντ — κι όμως, ο Malbrunot είχε δίκιο σχετικά με τους απαιτούμενους συμβιβασμούς. Η γαλλική διπλωματία, η ευπιστία όλων των Ευρωπαίων έναντι της μπουρδολογίας περί Αραβικής Άνοιξης, είχε ολέθριες συνέπειες στη Συρία.
To 2019, μετά από πολλές δημοσιεύσεις σχετικές με την ισλαμική τρομοκρατία, ο Malbrunot και ο Chestnot εξέδωσαν το περίφημο βιβλίο «Τα έγγραφα του Κατάρ» με υπότιτλο «Πώς το εμιράτο χρηματοδοτεί το Ισλάμ στη Γαλλία και στον κόσμο»: επρόκειτο για τη συνέχεια των δύο ερευνών «Κατάρ: τα μυστικά του χρηματοκιβωτίου» και «Οι αγαπημένοι μας εμίρηδες» που είχαν εκδοθεί το 2013 και το 2016 αντιστοίχως. Στα «Έγγραφα του Κατάρ», οι Γάλλοι δημοσιογράφοι κατονόμαζαν πολιτικούς που εισέπρατταν χρήματα για να προωθούν τα καταριανά συμφέροντα —όπως το μέλος της Γερουσίας Nathalie Goulet από το Κεντριστικό Κόμμα η οποία ωστόσο τους μήνυσε για συκοφαντία. Αλλά η κατηγορία για lobbying ήταν το λιγότερο: το βιβλίο αποκάλυπτε πώς οι Καταριανοί κοροϊδεύουν τους Ευρωπαίους μες στα μούτρα τους, διαφθείροντας θεσμούς και ολόκληρους τομείς της οικονομικής δραστηριότητες στις δυτικές χώρες.
Υποτίθεται πως τη μετάφραση του βιβλίου στα αγγλικά και στα αραβικά χρηματοδότησαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τα οποία έχουν το Κατάρ στην μπούκα. Το βρίσκω νόστιμο. Ακόμα πιο νόστιμη ήταν η αντίδραση της γαλλικής άκρας αριστεράς, η οποία, αντί να ακούσει τον Malbrunot (ο οποίος δεν θεωρείται αριστερός), αλλά ούτε και τον Chestnot (ο οποίος θεωρείται αριστερός), επικεντρώθηκε στη στρατηγική των Εμιράτων εναντίον του Κατάρ και όχι σ’ εκείνη του Κατάρ στην Ευρώπη. Ακροαριστερά μέσα ενημέρωσης όπως το Médiapart κατηγόρησαν τους δύο δημοσιογράφους ότι τα παίρνουν από τα Εμιράτα για να μπουν στη μύτη του Κατάρ· για τα επίμαχα ζητήματα βουβαμάρα. Είναι σαν να σου δείχνουν το φεγγάρι κι εσύ να κοιτάς το δάχτυλο. Όσο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, συνέχισαν την πολιτική καλών αισθημάτων έναντι του Κατάρ. Όχι ότι ο Malbrunot εξαιρείται από την ευρωπαϊκή αφέλεια: τον περασμένο Ιούνιο, στη διάρκεια των εξεγέρσεων στο Ιράν, βιντεοσκόπησε γυναίκες χωρίς μαντίλα και ανήρτησε το βίντεο στο Twitter. Το αποτέλεσμα ήταν οι bassidji να συλλάβουν και να ξυλοκοπήσουν τις γυναίκες που αψηφούσαν τη διάταξη περί μαντίλας.
Tι λέει σήμερα ο Malbrunot: λέει πως η εγκατάσταση 450.000 Iσραηλινών στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη αποτελεί casus belli όχι μόνο για τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους αλλά για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Χαίρω πολύ, το ξέρουμε· όμως, το να επιμένει σ’ αυτό κάποιος που έχει ζήσει επί τόσα χρόνια στη Μέση Ανατολή και που δεν κινείται από ιδεολογίες προσδίδει στη θέση του ιδιαίτερη βαρύτητα. Tο δικαίωμα των Ισραηλινών να χτίζουν οικισμούς αναγνωρίζεται μόνο από τους ίδιους: σύμφωνα με τις ειρηνευτικές συνθήκες, το έδαφος στο οποίο χτίστηκαν οι οικισμοί είναι μέρος της παλαιστινιακής επικράτειας, η οποία, κάποτε, αν, εφόσον κτλ., θα γίνει παλαιστινιακό κράτος· οι Ισραηλινοί πρέπει να αποσυρθούν από τη Δυτική Όχθη όπως αποσύρθηκαν από τη Γάζα. Και οι Ευρωπαίοι πρέπει να δείξουν περισσότερο θάρρος: όλοι στον κόσμο είναι στυγνοί και λάβροι· εμείς είμαστε τα παιδιά της χορωδίας που υποχωρούμε ευγενικά τόσο μπροστά στο ριζοσπαστικό Ισλάμ όσο και μπροστά στην ακροσφαλή πολιτική του Ισραήλ.
Πηγή: athensvoice.gr
