Του Κώστα Πάντζιου
Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την υποβολή πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση από τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα μπορούσε να περάσει στην κοινοβουλευτική μας ιστορία, ως ένα «ανεκδοτολογικού περιεχομένου επεισόδιο». Εννοούμε ανεκδοτολογικά θέματα, π.χ. την αναφορά του πρωθυπουργού και προέδρου της Ν.Δ. κ. Κυρ. Μητσοτάκη, ότι το κόμμα του και η κυβέρνησή του και ο ίδιος μπήκαν στο στόχαστρο… επι-χειρηματικών συμφερόντων!!! Το ένα σούπερ ανέκδοτο θα ήταν αυτό. Το άλλο, θα ήταν η φοβερή δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., πως στην Ελλάδα θα έπρεπε να διεξαχθούν άμεσα βουλευτικές εκλογές με… διεθνείς παρατηρητές!!! Αν είχε συμβεί αυτό, οι πολίτες θα είχαν κουνήσει στωικά το κεφάλι τους και αμέσως μετά θα έβαζαν τα γέλια, κάτι που είναι απαραίτητο στη σκληρή μας καθημερινότητα, όπως τονίζουν συχνά-πυκνά οι ειδικοί γιατροί!!!
Γιατί δεν συνέβη αυτό; Μα το πράγμα είναι πολύ απλό. Δεν συνέβη, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί σ’ αυτή τη χώρα που να μην πιστεύουν πως υπάρχει παρασκηνιακή διαπλοκή κάποιων πολιτικών κομμάτων και πολιτικών ηγετών με επιχειρηματικούς κύκλους, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Ποιο είναι το όριο; Ποιο είναι το μη παρέκει; Όταν τα κάποια επιχειρηματικά συμφέροντα «καβαλάνε» την πολιτική, γιατί κάποιοι πολιτικοί το βρίσκουν αυτό βολικό και χρήσιμο και δεν βάζουν τις απαραίτητες κόκκινες γραμμές. Έτσι, με την τραγωδία των Τεμπών, η ισορροπία αυτή καταργήθηκε, προφα-νώς με κυβερνητική υπαιτιότητα, τόσο πολύ, ώστε κάποια συμφέροντα οικονομικά βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν το πάνω χέρι, χωρίς μέχρι στιγμής να γνωρίζουμε γιατί το έκαναν. Και να πούμε και αυτό: Η δράση των επιχειρηματιών, με κάποιο πολιτικό περιεχόμενο, δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό και βλαβερό για την κοινωνία, γιατί απλούστατα οι επιχειρηματίες αποτελούν και αυτοί βασικούς παράγοντες της λειτουργίας του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Κακό γίνεται αν νομίζουν ότι, εξαιτίας ανίκανων πολιτικών, μπορούν να κατευθύνουν τις βασικές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας. Επίσης, η επιχειρηματική τάξη, ως ασχολούμενη με το κυνήγι του κέρδους, δεν σημαίνει ότι δεν έχει κοινωνικές και εθνικές ευαισθησίες, για τον απλούστατο λόγο, επειδή θέλει να ασκεί την επιχειρηματική της δραστηριότητα μέσα σε ένα καθεστώς με δημοκρατικές διαδικασίες και κοινωνική γαλήνη.
Ως εδώ, όλα καλά, θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος. Όμως, τι συνέβη τους δύο τελευταίους μήνες; Πρώτον, το κυβερνόν κόμμα, σε όλες περίπου τις δημοσκοπήσεις, καταγράφεται κάτω από το 30%. Και δεύτερον, και ασφαλώς τραγικότερον, δημοσκόπηση της OPINION POLL έδειξε ότι το 70% των ερωτηθέντων πολιτών δήλωσε σαφέστατα πως η κυβέρνηση του κ. Κυρ. Μητσοτάκη προσπάθησε και προσπαθεί να συγκαλύψει το έγκλημα των Τεμπών. Και ακόμη, ένα πρόσθετο 10% θεωρεί ότι μάλλον η κυβέρνηση θέλει να συγκαλύψει το θέμα. Πρόκειται για σεισμό. Για τον απλούστατο λόγο, ότι για να βγει το 70%, δεν βγαίνει με αυτούς τους πολίτες που δεν ψηφίζουν Ν.Δ., αλλά και από ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που στις εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023 ψήφισαν το κυβερνόν κόμμα!!! Αλλιώς, δεν βγαίνει ο… λογα-ριασμός.
Το ότι ακολούθησε το δημοσίευμα στο «Βήμα της Κυριακής» για την… «μονταζιέρα», στο ότι πήγαν οι δύο παραιτηθέντες Υπουργοί Επικρατείας την ίδια μέρα της δημοσίευσης του ρεπορτάζ στο σπίτι του κ. Βαγγέλη Μαρινάκη για «Χρόνια Πολλά», αλλά μετά εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση από τον πρωθυπουργό, το ότι δήθεν ο κ. Μητσοτάκης πάλι δεν γνώριζε πως οι κ.κ. Στ. Παπασταύρου και Ι. Μπρατάκος δεν τον ενημέρωσαν για την επίσκεψη, θυμίζει την περίπτωση των τηλεφωνικών υποκλοπών που πάλι δεν γνώριζε ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης τι γινόταν στο κοντινό γραφείο του κ. Δημητριάδη, στο Μέγαρο Μαξίμου, μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά μήπως αυτή η αλήθεια είναι πολιτικά οδυνηρή, όταν την αντιμετωπίζει ο Έλληνας πολίτης; Ο κ. Πρωθυπουργός εχθές στη Βουλή, δεν είπε τίποτε για τους δύο πρώην Υπουργούς του. Τα μόνα που γνωρίζουμε, είναι αυτά που δήλωσε ο έτερος Υπουργός Επικρατείας κ. Μ. Βορίδης, περί κοινωνικής συναναστροφής και αυτά που εδήλωσε επίσης ο άλλος Υπουργός Επικρατείας κ. Α. Σκέρτσος, περί «θεωριών συνωμοσίας». Ένας άλλος υπουργός, που προέρχεται από το παλαιό ΠΑΣΟΚ, δήλωσε πως όποιοι μιλούν για το μπάζωμα στα Τέμπη, είναι… για τα μπάζα.
Κατά τα άλλα, είδαμε τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος να χειροκροτούν όρθιοι τον πρωθυπουργό όταν μίλησε στη Βουλή, αλλά πολλοί σκέφτηκαν ότι αυτό έμοιαζε με κάτι σαν… απελπισμένο ενθουσιασμό, όταν γνωρίζουν και αυτοί πως μέσα στο 70% που προαναφέραμε, ένα μεγάλο ποσοστό είναι και δικοί τους ψηφοφόροι, που ζητούν δικαίωση για το δράμα των 57 αδικοχαμένων ανθρώπων.
Και τέλος, ρωτούν κάποιοι αν η πρόταση δυσπιστίας θα βοηθήσει στο να βρουν κοινό πολιτικό δρόμο τα τέσσερα κόμματα. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Πάντως, ας μην εφησυχάζουν τα επιτελεία στο Μέγαρο Μαξίμου. Η αρχή έγινε με την κοινή πρόταση δυσπιστίας. Και ο λαός λέγει πως «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Αλλά νομίζουμε πως η υπόθεση είναι πολύ πιο σοβαρή. Δεν είναι απλά μία σχέση «αγάπης και μίσους». Υπερβαίνει την συνήθη πολιτική λειτουργία. Είναι μία υπόθεση απόλυτα υπαρξιακή. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο, τίποτε δεν θα είναι όπως πρώτα. Το δράμα των Τεμπών συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία. Και ξεσκεπάζει το απαίσιο πρόσωπο της αλαζονίας των υπευθύνων για την συγκάλυψή του. Η υπόθεση πάει πολύ μακριά, πολύ παλαιά, μας θυμίζει τον αρχαίο ελληνικό τραγικό λόγο για τον Ύβριν και την Νέμεσιν!!!
